In de (rouw)tuin

De zandbak is dichtgeklapt en staat weer in de schuur, het speelgoed is weer opgeruimd en de voorleesboeken uit de bieb zijn weer netjes teruggebracht. Arthur is weer terug naar Frankrijk samen met zijn papa en mama. 

Geen dikke knuffels meer en niet meer zijn stemmetje dat tijdens het spelen verhalen vertelt en dat zo gezellig is om naar te luisteren en naar te kijken natuurlijk. Het huis is weer opgeruimd en erg stil. Zo gaat dat als je (klein)kind ver weg woont. Daar ben ik aan gewend, maar nu is het wel erg stil in huis. 

Op zich is dat goed want zo komt er weer (meer) ruimte om met het verdriet aan de slag te gaan. Dat klinkt een beetje gek, maar ik ben er van overtuigd dat het verdriet en gemis aandacht moet hebben. Dat heb ik al geleerd toen ik als casemanager mensen mocht begeleiden in hun ziekteverzuimproces die dat verdriet wegstopten en er daarom echt ziek van werden. 

Rouwen is geen kwestie van het onder het tapijt schuiven of in een kastje leggen en de lade dicht doen. Het ís er en je moet er mee aan de slag. Dat heb ik dus niet alleen gezien in mijn werk, maar ik ervaar het ook zo en mijn rouwtherapeut geeft hetzelfde aan. 

Het is meer als een tuin die je moet verzorgen en dat je daar midden in die tuin kunt zitten en de intense pijn kunt voelen, maar ook getroost kunt worden door al het moois dat je om je heen hebt. In de weken met Arthur heb ik de planten in mijn rouwtuin niet altijd goed water gegeven en dat was ook een beetje bewust omdat ik wilde dat hij het fijn had, zo'n kind moet niet de hele dag bij een huilende oma zitten. Het mocht er zijn, maar het moest ook een leuke vakantie worden. En dat werd het ook. 

Natuurlijk was het ook fijn om mijn zoon weer vast te houden en samen met hem over mijn man te praten en met dochter erbij herinneringen op te halen met elkaar. We waren altijd al een hecht gezin en het is fijn te merken dat we dat nog steeds zijn, alleen wel met een lege plek. 

En nu met een opgeruimd huis is er tijd genoeg om in mijn rouwtuin te gaan zitten en daar aandacht voor te hebben. Dat betekent niet dat ik daar de hele dag zit te huilen, er is ook ruimte om te genieten van wat er was, om terug te kijken en zijn liefde te voelen, maar ook om voorzichtig nieuwe plannen te maken over hoe mijn nieuwe leven er uit moet komen te zien. 

En dat is eng, want het weten dat het nooit meer samen is - en nooit is zó lang en lijkt zo'n zwart pad - doet gewoon zoveel pijn. Toch zal er een nieuw leven moeten komen, want in mijn hoekje op de bank blijven zitten is ook geen goede optie. 

Maar het hoeft allemaal niet vandaag en ook niet morgen. Stap voor stap! Gisteren heb ik zo'n stap genomen. Ik had zin om te gaan zwemmen en een beetje in de zon te liggen op een bedje met een fijn boek. Dus op naar een zwembad. Er zijn best veel buitenzwembaden in de buurt van Amsterdam, maar niet allemaal met bedjes. Ook had ik behoefte aan een beetje rust en niet aan schreeuwende kinderen. Na lang wikken en wegen heb ik een dagje sauna geboekt. Het was badpakkendag en er was een groot zwembad én er waren ligbedjes. 

Het was een hele stap want het was fijn om lekker te zwemmen en op mijn bedje in de zon te lezen, maar het was ook weer lastig om stellen van mijn leeftijd te zien die nog wel samen waren. Gelukkig kun je in zo'n zwembad ongemerkt je tranen laten lopen. Je bent toch al nat!

Vandaag is het dan weer gewoon een huis en tuin dag. Tenslotte moet de was ook gewoon gedaan worden en is het perfect weer om die in de tuin aan de lijn te hangen. En niet alleen in mijn rouwtuin is er werk aan de winkel, maar ook in mijn echte tuin is er het nodige te doen, dus hup aan de slag!