Zonnebloemen

Toen ik op 30 juni na de afscheidslunch van mijn werk naar huis reed, lagen er twee lege maanden voor me. Natuurlijk wist ik dat ik drie weken met Arthur zou doorbrengen, maar verder was mijn agenda leeg en zou ik het wel zien. 

Vandaag over twee weken heb ik de eerste werkdag bij mijn nieuwe werkgever al achter de rug en ben ik met de tweede dag bezig! Zo snel gaat de tijd dus. En wat heb ik er zin in om daar te beginnen! Begin deze week nam mijn nieuwe leidinggevende al contact met me op om over bepaalde dingen even te overleggen. Ze had vragen over hoe ik de overdracht wilde doen met degene die "mijn" account nu waarneemt en of ik het eens was met het email adres wat ze voor me in gedachten hebben en zo nog wat meer. 

Dat voelt erg fijn en geeft me een gevoel dat ik erg welkom ben. Het zorgt er ook voor dat ik deze weken een beetje kan beschouwen als vakantie. Het vakantiegevoel is niet erg aanwezig maar ik mag nu wel van mezelf genieten van een middag met een boek op de bank. Daar is straks immers weer veel minder tijd voor. 

Ook zou ik van mezelf mogen genieten van zomaar een uurtje breien, ware het niet dat het daar veel te warm voor is, dus Arthur zijn powerranger trui moet maar even wachten. Dat is niet erg want in Marseille is het voorlopig toch te warm voor een trui! Daar vallen de mussen nog van het dak. Dat breien komt wel weer als we weer richting de herfst gaan en dat kan ook heel goed na werktijd. 

Deze weken gebruik ik dus maar voor mijn rouw arbeid en maak ik tijd voor familie en vrienden. Je hoort wel eens dat mensen na zo'n groot verlies ervaren dat het stil wordt en dat er niet of nauwelijks aandacht nog voor het verdriet is. Op dat punt heb ik echt hele andere ervaringen, want ook na bijna vijf maanden krijg ik nog steeds lieve appjes en/of telefoontjes. Dat is heel bijzonder en heel erg waardevol en stemt me bijzonder dankbaar. 

Gevolg van zo'n contactmoment is vaak dat er een afspraak ontstaat. Omdat ik koken wel erg leuk vind maar niet voor mezelf, nodig ik mensen die even langs willen komen dan uit om s'avonds te komen eten. Als ze zelf gewerkt hebben hoeven zij niet te koken en mij doen ze er een groot plezier mee! En zo had ik de afgelopen weken een paar fijne afspraken en snijdt het mes aan twee kanten. 

Afgelopen woensdag was ik uit lunchen met mijn nichtje. Begin augustus is ze dertig geworden en dat dat vond ze niet makkelijk. Ze heeft een licht verstandelijke beperking en heeft niet altijd een gemakkelijk leven. Ik had haar gevraagd of ze het leuk zou vinden om als cadeautje met me uit lunchen te gaan. Dat wou ze wel. 

Samen hadden we gekeken naar een leuk restaurant en waar we ook een beetje rustig zouden kunnen zitten zonder te veel prikkels om haar heen. Toen ik haar op kwam halen kreeg ik een doos in mijn handen gedrukt. Een cadeautje! Hallo, ik ben niet jarig, dat ben jij! 

Maak eens open zei ze! En in de doos lagen twee rozen en twee zonnebloemen van Lego. Ze vertelde dat zonnebloemen haar altijd aan mijn overleden man doen denken, omdat hij haar altijd vrolijk maakte en als ze naar zonnebloemen kijkt, wordt ze ook vrolijk. Daarom had ze zonnebloemen voor me gemaakt. Nog voor dat we op weg waren naar het restaurant liepen de tranen alweer. Wat een ontzettend lief cadeau!

We hadden een gezellige en lekkere lunch en bij thuiskomst zette ik de zonnebloemen naast zijn foto! Daar staan ze nu te stralen. 

Wat is dat een rijkdom, om in al je verdriet zoveel liefde te mogen ervaren!