Update

Nog precies 8 werkdagen en dan zwaai ik echt af als Yardenier. Het komt nu echt dichtbij en op zich is dat maar goed ook. Het werk is overgedragen en de laatste eindjes worden afgehecht. Donderdag is er nog een bijeenkomst en afscheidsdiner met mijn eigen afdeling en volgende week donderdag is er nog een afscheidslunch met de directeur HR van de nieuwe eigenaar. 

En dan........ dan is het tijd voor wat rust, bezinning en solliciteren! 

Hoewel dat zoeken naar een nieuwe baan al best wel loopt. Een paar weken geleden volgde ik een training over het updaten van mijn LinkedInprofiel en daarna paste ik het een en ander aan, plakte er een nieuwe foto in van mijn hoofd die ik speciaal had laten maken bij de fotograaf in het dorp (die foto dan, niet dat hoofd) en zette mijn profiel open to work! Ziezo dat was klaar en ik ging koffie zetten. Tevreden over het feit dat ik die stap alvast genomen had. 

Niet lang daarna kreeg ik al het eerste bericht in mijn mailbox of ik interesse had in een bepaalde functie. En dat ging de dagen er na ook door. Stomverbaasd was ik, dat het zo snel ging en inmiddels heb ik al aardig wat gesprekken gehad. 

Soms alleen maar even telefonisch om kennis te maken en te horen of de recruiter ook echt iets passends in de aanbieding heeft. Soms is dat zo en volgt er een kennismakingsgesprek.Allemaal via Teams aan het einde van de dag want ik ben natuurlijk nog aan het werk en soms is het ook niet passend. Dan heeft zo'n recruiter mijn profiel helemaal niet gelezen en wil hij/zij alleen maar een streepje kunnen zetten voor de opdrachtgever over hoeveel gesprekken er zijn gevoerd om zo maar te zorgen voor een goede beloning. Ik snap dat ergens wel, maar het is ook lastig. 

Er zitten hele leuke banen bij en soms levert het grappige dingen op. Zoals die keer dat ik terugkwam van een werkafspraak en nodig naar het toilet moest en op het toilet mijn privé telefoon checkte of ik berichten had. En jawel hoor ik had een voicemail en toen klikte ik, in plaats van het linkje om het voicemailbericht af te luisteren, per ongeluk het terugbel linkje aan en had ik direct de beller aan de telefoon terwijl ik nog met de broek op de hielen op het toilet zat. 😀

Dat was een tikkie ongemakkelijk, maar de dame in kwestie was zo blij dat ik haar terugbelde en begon direct een lang verhaal af te steken, dat ik maar hoop dat ze niet heeft gedacht wat galmt het daar bij dat mens. Dat gesprek heeft nog niet geleid tot een verdere afspraak, maar heeft mij wel geleerd dat ik dit soort zaken niet moet doen als ik op het toilet zit. 

Na flink wat gesprekken weet ik ook waar de valkuilen in het gesprek zitten met wanneer vertel ik wel of niet dat ik een verse weduwe ben en hoe vertel ik dat dan, want je wil niet vol schieten tijdens zo'n gesprek. Allemaal leerpunten waarin ik er achter ben gekomen dat als het een echt sollicitatiegesprek is dat ik het beter zelf kan vertellen in plaats van dat ik overvallen wordt door een vraag, hoe ziet je privé situatie eruit? Ben je getrouwd? Dan is het lastiger. 

Al met al leer ik veel en ondertussen heb ik al twee tweede gesprekken staan voor begin juli. Dat is een fijn idee want dat helpt me om weg te blijven van dat grote zwarte gat dat op me wacht als er straks geen uitzicht is op werk. Ik wil mijn dagen zeker niet huilend op de bank doorbrengen en ik merk ook dat juist als ik wel werk dat me dat beter door mijn dagen helpt. Dat verdriet en gemis is er en gaat ook niet weg en zal er altijd zijn, maar ik kan het beter met me meenemen als ik wel werk. 

Dat is dan ook wat ik vertel aan zo'n HR meneer of mevrouw die het gesprek doet en verzeker ik ze dat ik ze niet opzadel met een "jankende weduwe", maar dat het er wél is. Tot nu toe heb ik alleen maar aardige reacties en als organisaties dit afschrikwekkend vinden dan wil ik daar ook niet werken. Punt!

Zo kom ik zomaar ineens voor mezelf op. Dat is nodig want mijn klankbord thuis is weg, natuurlijk heb ik mijn kinderen en andere lieverds om me heen waarmee ik het kan bespreken, maar die ene die mij zo goed kende en waar ik zo fijn mee kon sparren die is er niet meer. En toch is hij er altijd op de achtergrond en weet ik wel wat hij gezegd zou hebben. 

Ik volg dus het advies van de bloemenman op en ben volop aan het daten. Alleen niet voor een nieuwe man, maar wel voor een nieuwe baan!

Missen

De ronding van je kin

De glooiing van je wang

Ik wil het me herinneren

Mijn hele leven lang

De blik waarmee je naar me keek

Je oogopslag

Dat is, vind ik zelf,

Iets wat ik nooit vergeten mag

Je manier van lopen

De warmte van je lijf

Het geluid van je stem 

Dat het nog maar bij me blijft

Je mooie bruine ogen

Je lange, slanke handen 

Jouw sterke armen om mij heen

Dat moet altijd blijven landen

De geur van je parfum

Kruidig, maar ook lekker fris

Jouw persoon, al die dingen samen

Maken dat ik je zo ontzettend, vreselijk mis

Twijfel en Compassie

Zo af en toe haak ik weer wat toertjes aan mijn Adriana dekentje voor mijn vader. Ik heb pas 1 blok af en moet er nog zeker 7 dus dat schiet niet erg op. Dat is niet erg want hij heeft nu toch geen dekentje nodig, dat komt pas weer in het najaar en dat duurt nog even. 

Haken is vooral fijn tijdens tv kijken en dat doe ik niet zo vaak. S'avonds na het werk is er vaak nog administratie af te handelen, er komt nu eindelijk een beetje licht in die administratierompslomptunnel, en vind ik het fijn om naar de radio te luisteren en te lezen. Even met mijn hoofd in een andere wereld, in een ander verhaal. 

Ook wandel ik dan nog wel eens door Facebook om de verjaardagen te checken en geen felicitaties te vergeten. Op Facebook ben ik ook "lid" van diverse handwerkgroepen en het is altijd weer leuk om mooie creaties te zien van anderen. Net als trouwens hier op Blogger. Ook daar komen steeds weer mooie dingen voorbij en is het altijd leuk om jullie verhalen te lezen. Blogger had weer eens wat aangepast dat ik natuurlijk weer had gemist want ik kon nergens meer op reageren. Inmiddels lijk ik dat weer voor elkaar te hebben al lukt het op sommige blogs nog niet. 

Op Facebook zag ik berichten voorbij komen van de Beatrix Blanket van Jellina Creations. Wat een prachtige deken! Mijn allereerste deken was trouwens naar een idee van Jellina. Uiteindelijk ging dat niet helemaal zoals de bedoeling was en heb ik er mijn eigen draai aangegeven, maar wel door haar geïnspireerd. Maar ik dwaal af. Terug naar Beatrix. 

Ik zag de mooiste kleurencombinaties voor de Beatrix Blanket voorbij komen en dan gaat het toch triggeren, van zal ik hem ook maken. Maar ja de kleurencombinatie die in ons huis past had ik nog niet gezien en bij Scheepjes op de website zie je dan wel diverse kleuren van het betreffende garen maar hoe gaat dat in het echt zijn. 

Foto is van Scheepjes.com

Van de week zag ik een kleurencombinatie voorbij komen die hier wel goed zou passen met de kleuren van de whirl scrumptious lush 777 en de whirlette chestnut 891. En toen ging het toch kriebelen en ging ik even googelen naar het garen. Mensenkinderen daar hangt nog een behoorlijk prijskaartje aan. Toch maar even niet. Bijna €100,00 voor een dekentje, hoe mooi ook, is wel erg veel geld. Ik heb hem maar even geparkeerd. Op dit moment haak ik daar te weinig voor. Wie weet later. Het patroon loopt niet weg. 

Nu we richting de zomer gaan en het lekker lang licht is ben ik na een werkdag en in de weekenden ook vaak in de tuin bezig. Lekker even in de aarde wroeten omdat hardnekkige onkruid een halt toe te roepen. 

Het is een en al kleur in de tuin nu en dat is echt genieten. De mooiste blikvanger is nu de roos Compassion! Zij zit zo vol bloemen dat ze gewoon topzwaar is en helemaal naar voren hangt. Als de eerste rozen straks zijn uitgebloeid dan moet ik haar echt wat terugsnoeien, maar voor nu is het genieten van haar schoonheid en haar heerlijke geur! 

Nog 30 dagen!

Het grote aftellen is begonnen. Vanaf vandaag nog 30 dagen (eigenlijk min 1 want deze dag als werkdag is al voorbij) en dan ben ik Yardenier af. Dan ben ik Toos Werkeloos zoals ze dat noemen. 

Het is een heel gek idee ook al weet ik al bijna een jaar dat het er aan zit te komen en heb ik bewust de keuze gemaakt om niet mee te gaan naar Eindhoven. De grote overdracht is al begonnen, vrijdag nog een laatste, groot overleg om de laatste dingen over te dragen en dan de weken erna nog wat losse eindjes afhechten. 

Hier nog een gesprekje en daar nog een telefoontje, want als iemand al een poos ziek is en je daar vanaf het begin bij bent betrokken bouw je toch een band op en dan vertrek je ook niet zonder iets te zeggen. Dan wil je toch die laatste beterschapswens nog even persoonlijk doen in de hoop dat het ook echt goed gaat komen en dat er genezing en of verbetering optreedt. 

Ook staat er nog een kast in Almere met administratie die opgeruimd moet worden en heb ik nog een kast waar nog wat persoonlijke spullen in liggen zoals een panty, een tandenborstel en een tube tandpasta. Voor onverwachte ladders en voor een frisse mond na een lunch als er nog gesprekken gevoerd moesten worden. Er ligt nog een naaisetje voor als er onverwacht een knoop afsprong en dat garen zal wel zo belegen zijn dat dit ook weg kan. 

Verder liggen er nog kaartjes in die kast van medewerkers die ik na afloop van een verzuimtraject kreeg om me te laten weten hoe het verder ging of om te bedanken. Op 1 kaartje staat: "Ik haatte je toen je me vertelde dat ik echt niet meer terug kon in mijn functie, maar nu ben ik zo blij met mijn nieuwe baan omdat mijn lijf dit wel aankan. Alsnog heel veel dank!" Dat kaartje hield ik altijd in gedachten als ik weer eens zo'n soortgelijk moeilijk gesprek moest voeren. 

En die kaartjes gaan dus straks allemaal mee en zal ik al dat geleerde ook bij een nieuwe werkgever weer in gedachten houden. Het gaat nooit over verzuimdossiers, maar het gaat altijd over mensen. Met hun zorgen, hun angsten, verwachtingen, wensen, boosheid en verdriet. En juist dat maakt mijn werk altijd zo mooi en boeiend. 

Ondertussen heb ik na een training over hoe je je LinkedIn profiel zo gunstig mogelijk optuigt de boel daar onder handen genomen en eens flink opgepoetst. Dat loont want er komen al flink wat mails mijn mailbox binnenrollen van recruiters die leuke banen in de aanbieding hebben en graag willen kennis maken. Dus dat gaat vast wel goed komen. 

Het is allemaal een beetje dubbel. Aan de ene kant staat mijn wereld nog stil en ben ik druk bezig met de diggeltjes uit te zoeken en met die diggeltjes er elke dag weer proberen er die dag iets van te maken. 

Aan de andere kant ligt dat grote zwarte gat waar ik zo bang voor ben om in te vallen zonder werk en zonder een goed ritme.  En waar het zicht op een nieuwe baan het allemaal wat makkelijker en wat minder zwart zou laten worden. 

Maar wat die baan betreft is het; komt tijd komt raad en zal dat vast wel goed komen. Nu me eerst maar richten op die laatste maand waarbij afscheid centraal staat. 

Want een goed afscheid helpt je verder! Daar ben ik van overtuigd!

Wandelweerstand

In een eerder blogje vertelde ik al dat ik het wandelen weer heb opgepakt. Het luie lijf moet van de bank en het helpt om het hoofd wat leger te maken als ik door de natuur loop met de wind in de haren en vogelgezang om me heen. 

Samen met onze dochter ga ik dan op pad en dat is fijn. We kunnen samen stil zijn, een beetje mijmeren of al lopend een goed gesprek hebben. 

Mijn artrosevoeten- en knieën vinden het een minder goed idee. Die protesteren en roepen om het hardst dat ze liever op de bank willen blijven hangen. Ze mopperen en klagen waarom dat nu toch allemaal moet. Het voelt toch best op die bank met een boek? 

Ik probeer ze er van te overtuigen dat het ook voor hun beter is, heb zelfs echte wandelschoenen voor ze gekocht om ze gunstig te stemmen en ze alle comfort te bieden tijdens zo'n wandeling. Vooralsnog helpt het nog niet erg. Ze werken niet erg mee en zijn chagrijnig. Ook als ik niet wandel. 

Dan zitten we op die bank met een boek en dan zijn ze nog aan het klagen! Vervelende types! 

Toch moeten ze mee en soms hou ik ze voor de gek. Zoals gisteren op Hemelvaartsdag. Toen zijn we naar de Veluwe gereden, naar mijn vader die daar verblijft in zijn caravan. Na de autorit en de koffie bij paps zijn dochter en ik toch op pad gegaan en zijn we naar de schaapskooi op de Ermelose heide gewandeld. 

Dwars door het bos, langs het vennetje, over de zandpaden waar diverse mest- en meikevers ook aan de wandel waren en wij dus goed moesten opletten dat we ze niet vertrapten. Sommigen waren omgekukeld en lagen te spartelen op hun rug en moesten we dus weer even op de poten zetten. Nou graag gedaan hoor. Mooie beestjes zijn het.

Bij de schaapskooi was het druk, er werden al wat schapen geschoren en de kudde kwam met de herder net terug van de dagelijkse heidegang. Altijd een mooi gezicht. Ook lagen er zakken met schapenwol, was er iemand bezig met het kaarden van de wol en werd er vilt gemaakt. Poeh wat een klus is dat, daar moet je sterke spieren voor hebben. Het was leuk om dat allemaal te bekijken en even pauze te houden.

Het was een "goede" dag en de boslucht zorgde er voor dat er vannacht goed geslapen werd. Ook fijn! De voeten en de knieën mopperen nog een beetje na, maar omdat ik vanmorgen wat gewerkt heb werd het klagen minder. 

Ik vertel ze nog maar niet dat we vanmiddag de tuin ingaan en dat we vanaf zondag drie dagen gaan "wandelen" in Beekbergen. Dochter en ik gaan er even een paar dagen tussen uit. Even een beetje ontspannen. Lekker wandelen, beetje lezen, een bezoek brengen aan het Nationale Park de Hoge Veluwe en als ze lief zijn dan mogen ze op de witte fiets in plaats van te lopen. 

En nu maar hopen dat ze het leuk vinden. 

Pubers

Vorige week zat ik thuis te werken toen ik vanuit mijn ooghoek iets zag bewegen in het koolmezenhuisje. Pa en ma Koolmees vliegen al een poos af en aan met snavels vol lekkers om hun kroost te voeren, maar nu zat pa op de schutting, ma in mijn sering en een kind koolmees hing uit het vlieggat alsof hij/zij op het balkon zat. 

Het was duidelijk dat het kind de wijde wereld in wilde en onder aanmoediging van zijn ouders buitelde het kind zover naar voren dat hij van het balkon af viel. Je zag het schrikken, maar gelukkig voor het de grond raakte besefte het dat die vleugels er niet voor niets zaten en fladderde recht op pa af die het kind opving en prees voor zoveel moed. 

Wat schattig dat ik daar getuige van mocht zijn, want ik had altijd het idee dat vogels vroeg in de ochtend uitvlogen. Ik had dat net bedacht toen ik kind nummer twee op het balkon zag hangen en jawel hoor, na diverse pogingen lukte het ook dat kind om naar zijn ouders te vliegen. Ma was inmiddels naast haar man gaan zitten om de verrichtingen van haar kinderen te aanschouwen en ze aan te moedigen. 

Niet lang daarna verscheen nummer drie, maar die was toch minder dapper dan zijn broer en zus en besloot uiteindelijk nog even in het veilige nest te blijven waarop pa en ma de voedertaken weer op zich namen en de ene maaltijd na de andere bezorgden. Het leek de thuisbezorgd.koolmees wel! 

Zaterdagochtend leek het of alle kinderen zijn uitgevlogen want er zaten een stuk of vijf donzige koolmeespubers in de tuin. En nu zie ik ze iedere dag een poosje verblijven in de tuin. Ze spelen verstoppertje en doen zich te goed aan de luizen die bezit hebben genomen van mijn rozen. Ondertussen komen pa en ma nog regelmatig een maaltijd langs brengen. 

Het is zo leuk om naar te kijken!

Foto is van de Vogelbescherming! 

Jubileum

Vandaag, precies 30 jaar geleden gaf ik mijn ja-woord aan de liefste en leukste man van de hele wereld. Het was een prachtige dag en het begin van een mooi leven samen waarin ons veel geluk is gegeven. Samen hebben we twee prachtige kinderen op de wereld gezet en hadden we het zo fijn samen. 

Door een speling van het lot, een paar millimeter eigenlijk maar die zijn hartwand dikker maakten dan gebruikelijk - maar waar hij oud mee kon worden - maakten dat we dit jubileum vandaag niet samen kunnen vieren. 

Ik hoor nog de krachtige stem van de ambtenaar van de burgerlijke stand toen ze aan ons beiden vroeg of we elkaar trouw beloofden in voorspoed en geluk, maar ook bij tegenslagen tot de dood ons zou scheiden. En dat deden we! Vol overgave klonk zowel zijn ja als de mijne en de blik in zijn ogen vertelde me dat het waar was. 

Deze week bedacht ik dat er eigenlijk nog iets bij moet aan die vraag die de ambtenaar stelt: Ben je bereid om het verdriet en de pijn te ondergaan als je geliefde dood gaat? Dat is natuurlijk een belachelijke vraag in zo'n romantische zetting waar het gonst van liefde, geluk en beloftes aan een goed leven.

En toch toen ik mezelf deze vraag stelde zou ik er toch ook ja op hebben gezegd. Want die bijna 30 jaar (en de 3,5 jaar ervoor) heb ik maar mooi gehad. In de afgelopen 58 dagen heb ik nog nooit zoveel gehuild als eerder in mijn leven. Nog nooit eerder hebben zulke grote golven van verdriet mij in hun greep gehouden. Ik laat ze komen en wacht geduldig tot ze met me klaar zijn en me op het strand achterlaten. 

Figuurlijk hef ik mijn gezicht naar de zon, laat mijn tranen drogen in de wind en loop verder over dat natte stukje strand tot de volgende golf komt en me meesleurt. Dat valt niet mee, maar omdat ik tussen die golven door nog altijd onze liefde voel en me daardoor gedragen voel en dat maakt dat ik absoluut toch ook ja had gezegd als ik dit van te voren had geweten. 

Omdat hij het waard is! Lang leve de liefde!