Jubileum

Vandaag, precies 30 jaar geleden gaf ik mijn ja-woord aan de liefste en leukste man van de hele wereld. Het was een prachtige dag en het begin van een mooi leven samen waarin ons veel geluk is gegeven. Samen hebben we twee prachtige kinderen op de wereld gezet en hadden we het zo fijn samen. 

Door een speling van het lot, een paar millimeter eigenlijk maar die zijn hartwand dikker maakten dan gebruikelijk - maar waar hij oud mee kon worden - maakten dat we dit jubileum vandaag niet samen kunnen vieren. 

Ik hoor nog de krachtige stem van de ambtenaar van de burgerlijke stand toen ze aan ons beiden vroeg of we elkaar trouw beloofden in voorspoed en geluk, maar ook bij tegenslagen tot de dood ons zou scheiden. En dat deden we! Vol overgave klonk zowel zijn ja als de mijne en de blik in zijn ogen vertelde me dat het waar was. 

Deze week bedacht ik dat er eigenlijk nog iets bij moet aan die vraag die de ambtenaar stelt: Ben je bereid om het verdriet en de pijn te ondergaan als je geliefde dood gaat? Dat is natuurlijk een belachelijke vraag in zo'n romantische zetting waar het gonst van liefde, geluk en beloftes aan een goed leven.

En toch toen ik mezelf deze vraag stelde zou ik er toch ook ja op hebben gezegd. Want die bijna 30 jaar (en de 3,5 jaar ervoor) heb ik maar mooi gehad. In de afgelopen 58 dagen heb ik nog nooit zoveel gehuild als eerder in mijn leven. Nog nooit eerder hebben zulke grote golven van verdriet mij in hun greep gehouden. Ik laat ze komen en wacht geduldig tot ze met me klaar zijn en me op het strand achterlaten. 

Figuurlijk hef ik mijn gezicht naar de zon, laat mijn tranen drogen in de wind en loop verder over dat natte stukje strand tot de volgende golf komt en me meesleurt. Dat valt niet mee, maar omdat ik tussen die golven door nog altijd onze liefde voel en me daardoor gedragen voel en dat maakt dat ik absoluut toch ook ja had gezegd als ik dit van te voren had geweten. 

Omdat hij het waard is! Lang leve de liefde!