zondag 29 oktober 2017

Advies Aanvraag bij Ervaren Breisters???

De afmetingen voor mijn Dikkie Dik dekentje heb ik helemaal uitgerekend naar aanleiding van het proeflapje. Tot zo ver niks aan de hand!

Maarrrrrr nu moet ik over krap 20 naalden volgens mijn berekeningen met het inbreien beginnen van de kat en nu ben ik vergeten hoe ik dat altijd deed met de teruggaande naalden.

Volgens het telschema is het patroon 79 naalden hoog. Dat zijn enkele toeren. Als ik de averechtse toeren hetzelfde brei als de heengaande toeren dan wordt het patroon 158 naalden hoog en dan kom ik niet uit met mijn berekening. Als ik het telpatroon aanhou dan moet ik dus ook in de averechtse toeren het schema aanhouden.

Het is al zo lang geleden dat ik zo'n figuur heb ingebreid dat ik niet goed meer weet hoe ik die patronen moet lezen.

Ik neig er naar om het patroon aan te houden en dus ook in de averechtse toeren te meerderen of te minderen volgens het patroon. Op die manier wordt Dikkie gewoon 79 naalden hoog.

Wie o wie heeft er vaker met dit bijltje gehakt en denkt even met me mee?

Alvast heel erg bedankt!


zaterdag 28 oktober 2017

Pittige Pompoen!

Binnenkort is het dus weer Halloween en dan wordt een mens doodgegooid met allerlei griezeligheid. Ik spotte onlangs in die goeie ouwe allerhande speciale Halloween gerechten. Van knakworsten hadden ze vingers gemaakt - griezelig echt - en die staken dan uit bloederige broodjes. Brr, hoewel ik een knakworst op zijn tijd lekker vind, denk ik niet dat ik gretig zal happen in zo'n bloederige vinger. Nee, dank u wel.

In dezelfde editie hadden ze ook zwarte torren van olijven gemaakt en uitpuilende ogen van gehaktballetjes en een olijf met piment. Je moet er maar zin in hebben. Wat ik wel altijd gezellig vind rondom deze tijd zijn de pompoenen met hun groteske glimlachjes en de uitgestoken ogen waardoor het schijnsel van een waxientje zo'n gezellig sfeertje brengt. Maar ook wel weer zonde want pompoen is heerlijk en dus zonde om als lantaarntje te dienen, de eetbare exemplaren dan en het is bovendien een hels karwei om zo'n pompoen te versnijden.

Toen ik gisteravond het weekmenu aan het opstellen was zag ik dat de grootgrutter alle pompoenen in de aanbieding had gedaan en daarom googelde ik maar eens even naar een recept voor pompoensoep. Dat leek me nu eens een goed alternatief voor de hier zo geliefde tomaten/groentensoep die ook erg lekker is maar ook wel een beetje saai begint te worden zo elke week. Daar moet ik me eigenlijk om schamen want hoezo saai? Er zijn mensen die niet fatsoenlijk iets te eten hebben en een moord zouden doen voor een kom soep. Ik weet het, een beetje verwend is het wel.

Maar goed nu die pompoenen in de aanbieding waren was het een uitgemaakte zaak. De winterpenen waren ook in de aanbieding, een kilo voor nog geen tachtig cent en die had ik ook nodig. Voor in de soep en voor in de worteltjestaart die ik van de week ga bakken.

In de winkel bleken er diverse pompoenen aanwezig te zijn. De klassieke oranje met hun ronde buikjes, een groene en ook een wittige. De flespompoen. In het recept wat ik had gevonden stond dat de flespompoen het beste uitkwam in de soep dus die nam ik mee.

Thuis vroeg ik mijn echtgenoot de pompoen te doorklieven met het grote koksmes en daarna sneed ik hem in repen, schilde hem en maakte er blokjes van. Ik snipperde een ui en hakte een teen knoflook en fruitte dat met een eetlepel rode Thaise currypasta aan in een beetje olijfolie. Daar deed ik de pompoenstukjes bij en een winterwortel. Geschrapt en in plakjes gesneden samen met een hele rode peper met zaadjes. Dat husselde ik in de pan een beetje door elkaar, deed er 250 ml kokend water bij en twee groentenbouillonblokjes en liet dat zo'n drie kwartier sudderen met de deksel op de pan.

Daarna liet ik de boel wat afkoelen, deed er een flinke toef peterselie bij en zette de staafmixer erin en pureerde alles tot een gladde dikke saus. Toen het echt helemaal fijn was deed ik er een blik van 400 ml kokosmelk bij en bracht de soep tot bijna aan de kook. Ondertussen sneed ik een prei fijn in halve ringetjes en roerde dit door de soep.

Hij was heerlijk maar wel erg pittig. Achteraf had ik beter een halve rode peper erin moeten doen, maar ach dit beetje pit past goed bij de stormachtige wind die buiten aan het blazen is. Maar goed dat ik geen pompoen met lichtje in de tuin heb staan want met deze wind had dat niks geworden.

woensdag 25 oktober 2017

Tijd

Het is al eind oktober en bijna tijd om de klok weer terug te zetten naar wintertijd. Nu is het s'morgens nog aardedonker als ik om half acht in de auto stap, maar door dat ene uurtje is het volgende week weer een stuk lichter. Best gek eigenlijk. Lekker is dan weer wel dat we dit weekend een uurtje langer hebben. En zo'n uurtje kan ik best gebruiken, want wat is een beetje tijd tegenwoordig. Niets, een uur, een dag, een week het is zo om!

Als kind vond ik een jaar enorm lang duren en nu lijkt het hoe ouder ik word hoe sneller de tijd gaat. Nog even en we gaan aan de laatste twee maanden van het jaar beginnen. Ook weer leuk hoor, daar niet van. Herfst en wintertijd vind ik heel gezellig en knus.

Tijd is sowieso een raar ding. Afgelopen maandag keek ik naar het nieuwe tv programma "Het geheime dagboek van Hendrik Groen". Ik had al veel goede berichten gehoord over het boek en het staat dan ook nog op mijn lijstje van boeken die ik graag wil lezen. Maar ja geen tijd. Nou ja wel tijd, maar tijd die ik aan andere dingen besteed.

Maandag zat ik er dus klaar voor, voor Hendrik en zijn belevenissen en terwijl ik zat te kijken viel ik ineens terug in de tijd, want deze serie is opgenomen in het bejaardentehuis waar mijn oma heeft gewoond. Van januari 1993 tot aan haar dood in 2011 woonde ze daar en dat is best een lange periode. Ik zag Hendrik en zijn kornuiten door het beeld schuiven en ineens waren het niet meer acteurs, maar zag ik voor me hoe we daar altijd zaten met de hele familie op nieuwjaarsdag aan de oliebollen. Hoe we in augustus altijd haar verjaardag vierden en zelfs het aquarium in de serie stond in het echt op dezelfde plek. Net als het kapperswinkeltje.

Ineens was ik weer 22 jaar jonger en zag mezelf achter onze zoon aanrennen die de kuierlatten nam op zijn kleine beentjes om de vissen te gaan aaien. Dan moest ik er wel achteraan om geen drijfnat kind mee terug te nemen. En oma maar lachen! Regelmatig wandelden we op zondag even naar haar toe en dronken daar dan een kopje thee met haar. Dat vond ze gezellig en wij ook.

Best leuk om weer even terug te gaan naar het verleden en dat allemaal door Hendrik Groen. Een leuke serie al kreeg ik wel even de pest in toen ze aan het begin van de serie lieten zien dat er een overledene werd opgehaald. Twee mensen van het uitvaartbedrijf reden met de brancard nogal ruw tegen een kast aan en de overledene in kwestie werd een soort van als Jonas in de Wallevis op die brancard gezwaaid. Jammer, heel jammer want zo gaat dat helemaal niet. Stel je voor dat zou zo niet respectvol wezen.

Al vredig breiend aan mijn babydeken voor Pietertje zat ik dat zo eens te overdenken, want straks als hij geboren is dan schuiven we allemaal een generatie op en als ik later in zo'n bejaardenhuis woon, komt hij dan op bezoek bij zijn ouwe oma of heeft hij daar geen tijd voor en zit ik de hele dag te kletsen tegen een robot. Die niet echt is, maar wel voldoende tijd heeft voor mij?

Wat een gruwelijk vooruitzicht eigenlijk. Geen mens weet gelukkig hoeveel tijd hij nog heeft maar ik hoop vurig dat ik tegen die tijd - als ik oud en versleten ben - toch nog lekker op mezelf kan wonen en niet met een stelletje ouwe mopperpotten in zo'n huis. Die mopperige sfeer hadden ze trouwens perfect weergegeven in de serie, want dat was in het echt ook zo. Het huis is inmiddels gesloten voor bewoners en daarom konden ze er natuurlijk goed filmen, maar de sfeer is vast blijven hangen in het gebouw.

Nou ja mocht het er tegen die tijd toch van komen dat je in zo'n huis moet wonen dan neem ik toch lekker mijn wolletjes en mijn haak- en breinaalden mee. Heb je tenminste wat te doen. Tijd zat.

En nu? Nu is het tijd voor een kop koffie, een gezellig muziekje op en tijd voor de breipennen. Want dat dekentje moet wel op tijd af natuurlijk!


Afbeeldingsresultaat voor vijf voor twaalf




zaterdag 21 oktober 2017

Tramtheater

De hele week liep ik me al te verheugen op het bezoek aan de wolwinkel en dus stapten we vanmiddag met goede moed in de metro. Die bracht ons naar Amsterdam Centraal en vandaar pakten we een trammetje tot aan het paleis op de dam. Tussen de mensenmenigte door worstelden we ons door wat steegjes, liepen langs Multatuli en gingen de wolwinkel in.

Ik had gerekend op een winkel vol klanten maar dat viel mee. Boven op de vide - waar ik de haakcursus deed - zat het nu vol met andere dames die met een cursus of workshop bezig waren, maar beneden waren wij de enige klanten.

Ik legde de gekregen Franse wolletjes op de toonbank en legde uit wat mijn bedoeling was. De dame achter de toonbank streelde het cashmere, oh wat zacht en bestudeerde het etiket. Wat bijzonder van die winkel om maar vijf bolletjes van 16 meter elk te verkopen voor een dekentje vond ze. Ja dat vond ik ook en ik toverde het patroon van Dikkie Dik uit de tas en het oranje bolletje.

Samen gingen we op zoek naar een bijpassend wolletje. Er waren er vele maar het moest qua pendikte natuurlijk wel een beetje passen. Uiteindelijk gaf ze me een bol van Rowan Alpaca Soft DK. Dat was inderdaad een heel zacht garen, maar ook een tikkie prijzig. Ach zei mijn man, onze kleinzoon moet natuurlijk wel onder een mooi dekentje liggen dus doe dit maar. Met acht bollen in de kleur simply white, niet helemaal wit maar een beetje roomwit, verlieten we het pand.

Naast de wolwinkel zit een badeendjes winkel. Amsterdam Duckstore verkoopt badeendjes in allerlei soorten en maten. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is een badeend passend bij elke gelegenheid en daar moeten we altijd even kijken omdat het aanschouwen van al die eendjes zo leuk is. Nu stond de etalage vol met Halloween ducks. Te zijner tijd krijgt Pietertje natuurlijk ook een badeend, maar we zijn er nog niet uit welke. Dit lijkt me nu een perfect uitzoekklusje voor de aanstaande opa!

We sloegen de hoek om en stonden op de Herengracht. De zon scheen en het rook zo lekker herfstig in de stad dus we kuierden op ons gemakje nog maar even een eindje langs de gracht. Altijd mooi totdat mijn kuit er wel genoeg van had en begon te muiten. Volgens mijn peut is dat het moment om op te letten want forceren kan een scheur opleveren en dat is niet wat we willen. Scheuren in kuiten. Op naar de tram dus maar en we sloegen wat steegjes in.

Op het Spui pakten we lijn 5 naar het CS, maar dat schoot niet erg op want doordat er eerder een betoging in de stad was, was de weg naar het CS voor de tram een beetje geblokkeerd. Wij zaten voorin de tram en hoorden over de boordradio de meldkamer op zijn plat Amsterdams de trambestuurders van deze lijn advies geven. Geweldig het was net theater.

We stonden een poosje stil voor de deur van een koffie en cake tentje. Op de hippe borden naast de voordeur stond gekrijt dat er verse cake, taart en brioche was gebakken die ochtend. Aan het tafeltje voor het raam zaten twee mensen met een grote latte machiato voor hun neus en een bordje met die pas gebakken lekkernijen. Ik kon niet zien wat er op lag maar ik vermoed een soort van proeverij want ze voerden mekaar om beurten een hap en gaven dan met volle mond commentaar. Ik zag de stukken cake tegen het raam spetteren. Blijkbaar was het wel erg lekker want er werd steeds sneller gegeten. Ook dit was een soort van pantomime.

We schoten maar langzaam op, maar ach we zaten prima en er was veel te zien dus wat gaf het. Als je zo langzaam de Nieuwezijdsvoorburgwal door gaat dan heb je ook goed zicht op alle geveltjes en ontdek je zomaar wat pareltjes van gebouwen waar je anders aan voorbij gaat. Mooi hoor.

Eenmaal thuis wilde ik weer verder met de Muness sjaal waar ik gisteren een behoorlijk stukje aan had gebreid en toen, toen moest ik niezen en gleden er vier steken van mijn naald en rrrrrtt binnen de kortste keren liepen er vier laddertjes in mijn eens zo mooie patroon. POEP. (Ik zei iets anders heel lelijks en dat zal ik hier maar niet herhalen) :-(
Ik had er nog wel een controle draad in zitten maar kreeg het toch niet meer goed op mijn pen. Toen heb ik de hele boel maar uitgehaald en opgeborgen tot een volgende keer. Wat balen zeg.

Dan moet het maar zo zijn, aan de slag met het babydekentje. Ik breide eerst een proeflapje en aan de hand van dit proeflapje bereken ik dan hoeveel steken ik moet opzetten en hoeveel naalden hoog het moet worden. Daar midden in komt dan Dikkie Dik.




vrijdag 20 oktober 2017

Wachten

Vanmorgen zat ik weer eens in het AMC naast mijn echtgenoot. Al zestien jaar slaat zijn hart zo af en toe op hol en moet die weer in het juiste ritme worden gezet. Dat is niet leuk.
Omdat het mijn vrije dag was vandaag ging ik met hem mee en omdat we na zoveel keer weten dat het vooral lang wachten is in zo'n ziekenhuis neem ik altijd wat te lezen mee en meestal ook wat te handwerken. Vanmorgen stopte ik om half acht dan ook nog even gauw mijn haakwerk in mijn tas.

Het was handig geweest als ik even had gecheckt hoeveel er nog op het bolletje wol zat want na een uurtje haken was mijn bol op. Grr en het wachten was voorlopig nog niet klaar. Enfin net op dat moment mocht man naar de verkoeverkamer en ik mocht gezellig mee om hem tot aan de deur te brengen. Toen ik hem had uitgezwaaid en hem door de klapdeur had zien verdwijnen ging ik eerst maar even naar de AH to go voor een kop koffie.

Zo'n groot ziekenhuis is net een wereld op zich en gezeten op het grote plein aan een picknicktafel heb je een goed zicht op alle reuring. Vlakbij mij zaten twee dames te vergaderen. Waarover het precies ging kon ik niet horen, maar aan de lichaamstaal was duidelijk te zien dat de ene grootse plannen had waar de ander het totaal niet mee eens was.

Het midden van het plein was afgezet met een houten bekisting en daarbinnen waren een aantal mannen bezig om de vloer opnieuw te betegelen. Driftig werden er tegels aan gedragen, gelijmd en aangestampt. Een perfecte samenwerking. Mooi om te zien.

Diverse witte jassen snelden langs mij heen met koffie en broodjes in de hand en een zo'n witte jas hoorde ik boos in een telefoon snauwen: "Ja weet ik veel hoe laat ik thuis kom, je ziet me wel verschijnen". Oeps een echtelijke ruzie of zo iets.

In het open trappenhuis, recht tegenover mij, verscheen ineens een operatieploeg, in van die blauwe pakken, bemutst en wel, met over hun pakken hele dunne, witte papieren jassen. Waarschijnlijk hadden ze even pauze want ook zij gingen op de koffie af. Mijn verbeelding gaat dan altijd met me op de loop want dan zie ik zo'n ploegje voor me; staande aan de operatietafel, patiënt in diepe slaap met een enorme jaap ergens op het lijf en dat er dan iemand zegt: "Jongens het is half elf, tijd voor pauze". En dan tegen de patiënt; we zijn zo bij u terug. En dat ze dan die papieren jasjes even aandoen om het overige publiek niet te laten schrikken van de bloedvlekken. Flauwekul natuurlijk maar toch.

De tijd gaat best langzaam als je zo zit te wachten, ondanks al die mensen om je heen en toen mijn koffie op was besloot ik om maar even naar de boekhandel te gaan en daar eens even te neuzen. Alles om de tijd te doden. Ik bekeek de nieuwste boeken en ging daarna naar de tijdschriften. Daar lag een brei tijdschrift voor baby's en ik was direct verkocht. Op naar de kassa met dat blad en terwijl ik betaalde had ik met de kassadame nog even een leuk gesprekje. Ook al zo'n haak fan.

Terug naar de afdeling dan maar, wachten tot mijn echtgenoot weer binnen werd gereden. Ik ging strategisch op de gang zitten zodat ik hem zag aankomen en verdiepte me in de babybreisels.

Oh wat een schatjes. Dat wordt nog lastig kiezen. 

Dit is een lieverdje maar wellicht wat meer voor een meisje.
Dit is wel een hele stoere!

 

Op deze werd ik direct  verliefd. Wat een schatje!

En daar was manlief, weer helemaal in het ritme en we mochten gelukkig snel naar huis. 

Thuis ben ik gauw aan de brei gegaan aan mijn sjaal want met zoveel leuke projecten in het vooruitzicht heb ik geen tijd te verliezen.

dinsdag 17 oktober 2017

Light en Dikkie Dik

Het lijkt nu toch echt goed te gaan met mijn Muness Tower Experience. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik besloten heb om de "light" versie te breien. Na chart 1 heb ik chart 2 (het moeilijke deel) overgeslagen en ben aan chart 3 begonnen. Daarmee krijg je een mooie ruit ajour die voor mij goed te doen is. Het moet wel leuk blijven natuurlijk, want het is een hobby en geen aangenomen werk.

Als ik van al dat getel de kriebels krijg dan pak ik mijn haakwerk gewoon even op. Ik ben in een mooie kleur blauw voor mijn schoonzus een omslagdoek aan het haken. Daar hoef ik niet bij na te denken en dat werkt lekker weg. Er zit ook geen deadline aan, wanneer hij klaar is krijgt ze hem. Heel rustgevend is dat!

Twee projecten dus onder handen en daar moet je eigenlijk geen derde bij hebben, maar het kriebelt. Want boven bij al mijn handwerkspullen ligt nog steeds het tasje met vijf bolletjes grijze cashmere en 1 bolletje donker oranje. Gekregen van mijn schoondochter met de vraag of ik er een dekentje van wil maken voor Pietertje.

Ik kreeg de vrije hand omtrent de uitvoering, het maakte schoondochter niet uit of ik het zou breien of haken en welk patroon het wordt. Dat is natuurlijk mooi maar het was wel prakkezeren hoe dit project aan te pakken.

De cashmere is maar 25 gram per bolletje en wordt gebreid of gehaakt op naald 15. Het oranje garen is 50 gram en wordt gehaakt of gebreid op pen 6. Dat is nogal een verschil en in totaal 175 gram wol is voor een dekentje wel erg weinig.

Gisteravond was ik eruit. Ik ga er roomwitte wol bijkopen wat passend is voor pen 6 en daar ga ik het dekentje mee breien. Ergens in het midden brei ik dan de lieve Hollandse kater Dikkie Dik in. Met het grijze cashmere haak ik er dan later een rand omheen.

De kleur van het oranje past precies bij een Dikkie Dik en onze zoon was als kleuter helemaal gek van deze kat. Ik heb hem wat voorgelezen over Dikkie Dik en Poes Muis. Sommige zinnetjes kan ik me nog goed herinneren. Schoondochter zelf is dol op katten dus ik ga er vanuit dat zij onze Dikkie Dik ook wel zal omarmen.

Nu mijn zweepslag niet zoveel praatjes meer heeft durf ik het wel aan om zaterdag de stad in te gaan en bij de allergezelligste wolwinkel in de Amsterdamse Jordaan een bijpassend wolletje te kopen voor Pietertjes deken. Daar kan ik me echt op verheugen en nu maar hopen dat er niks tussen komt.

Ondertussen wordt er in  Frankrijk druk gewerkt want ze gaan dit weekend verhuizen naar hun nieuwe appartement en het zou zo maar kunnen dat daar te zijner tijd ook een gezellige kat lid van het gezin gaat worden. Mocht het dekentje voor Pietertje onverhoopt toch te dik uitvallen dan kan het altijd nog een plaatsje vinden in een warm poezenmandje!



zondag 15 oktober 2017

Kleur bekennen

Het was gezellig gisteravond tijdens ons etentje en ook waren alle gerechten goed gelukt. Dat is altijd prettig ten eerste omdat je je gasten iets lekkers voor wil zetten, maar ook omdat er veel tijd en moeite in is gaan zitten. En dat laatste is helemaal niet erg, maar erg leuk.

De tafel stond al netjes gedekt toen de visite arriveerde en er lagen lichtblauwe servetten op de borden. Natuurlijk kwam de vraag of er nog nieuws uit Frankrijk was. Jazeker hebben we goed nieuws, want het pasgetrouwde stel gaat komende week over naar hun nieuwe appartement. Het grootste nieuws was natuurlijk De Echo die niet alleen een compleet Pietertje liet zien maar ook dat het een jongetje is.

Nu maakt het mij helemaal niet uit of het een jongetje of een meisje wordt, het is een cliché maar het is voor mij toch het allerbelangrijkste; als het kind maar gezond is. Maar toch is het leuk om te weten dat we een kleinzoon krijgen. Ik denk dat het net zo'n ondeugend jongetje wordt als zijn vader en ik verbeeld me zelfs op de echo te zien dat de vorm van het hoofd van Pietertje op die van zijn vader lijkt.

Kletskoek natuurlijk. Ik barst gewoon uit mijn voegen van trots en plezier om het feit dat ik oma ga worden van een klein jochie wat nu nog veilig en warm in de buik van zijn moeder groeit en die dus elke dag zo'n 1300 kilometer van mij weg is, maar waar ik nu al zo veel van hou!

Mijn eigen zwangerschappen van onze kinderen vond ik heel bijzonder om mee te mogen maken, maar het krijgen van een kleinkind is minstens zo bijzonder. Als ik onze zoon trots hoor vertellen hoe Pietertje tijdens de echo aan het gapen was en zijn beentjes strekte - hij heeft lange benen mam - dan knijpt mijn keel samen van trots en ontroering. Mijn eigen - eens ook zo'n klein - mannetje wordt vader en wat mooi om hem in die rol te zien groeien.

We moeten nog ruim vier maanden wachten tot Pietertje arriveert en dat geeft mij mooi de gelegenheid om me goed voor te bereiden op mijn nieuwe rol als oma. Ik neem me dan ook heldhaftig voor dat ik me nergens mee ga bemoeien inzake de opvoeding, natuurlijk wel veel steun en tips te geven als daar om gevraagd wordt, maar ik wil niet zo'n bemoeizuchtige oma zijn. Ook beloof ik dat ik niet te pas en te onpas mensen lastig ga vallen met verhalen en foto's van mijn prachtige kleinzoon. Daar zal ik echt op letten. Al ben ik bang dat ik daar nog wel eens de mist in zal gaan.

Help me dan weer op het rechte pad?  ☺


Afbeeldingsresultaat voor hoera het is een kleinzoon

zaterdag 14 oktober 2017

Warm water en warme familiebanden!

Eindelijk kwam vanmorgen dan de monteur om de 3 in 1 boiler te repareren in de keuken. Al met al zaten we bijna 3 weken zonder warm water in de keuken. Gelukkig werd het verholpen onder garantie, want ook al is het zes jaar geleden dat we die boiler tegelijkertijd met onze nieuwe keuken kochten, het ding is in die zes jaar al zeker vier keer kapot geweest en ook weer vervangen.

Nu kun je met zo'n monteur niet afspreken hoe laat je hem hebben wil - lees op een moment dat er iemand thuis is - dus regelde ik op het werk dat ik vanmorgen thuis zou werken en dan de middag vrij nemen. Dat is toch zo heerlijk aan mijn werk en werkgever dat dit gewoon mogelijk is.

Zo kwam het dat ik vanmorgen voordat ik om 8 uur de laptop openklapte en inlogde eerst de gasplaat nog even schoon stond te maken en ook de plint stond te soppen. Zo'n monteur mocht eens denken dat hij met een viezerik te maken had!

Enfin om kwart voor tien ging de bel en daar stond mijn redder in nood. Ik maakte een bakkie koffie voor hem en hij ging aan de slag. Na drie kwartier hadden we weer warm water. Heerlijk!

De man vertrok en de goeierd liet me achter in een ontplofte keuken. Daar kon hij niks aan doen want er moesten kastjes leeg. Het was totaal overbodig geweest dat ik s'morgens nog die plint had staan te soppen. Enfin ik belde mijn collega's of er nog iets bijzonders was, dat was er niet en gaf aan dat ik ook de rest van de ochtend vrij zou nemen om de boel maar weer eens op te ruimen. Zo gezegd zo gedaan.

Daar was dochter, opgedoken uit de studieboeken en ze gaf aan dat ze wel klaar was voor vandaag. Nu moest ik nog boodschappen doen en ze besloot gezellig mee te gaan. We stiften de lippen we gingen. Eerst maar eens even samen een broodje eten in de plaatselijke lunchroom om even lekker bij te kletsen.

Al dagen ben ik met mijn gedachten bij Anne Faber en haar ouders. Wat hebben die mensen in een vreselijke onzekerheid gezeten en dan gister moeten horen dat ze gevonden is in een bos in Zeewolde. Het is niet te bevatten dat een jonge vrouw van 25 een stukje gaat fietsen en dan vermoord wordt door een gestoorde gek. Je wil er gewoon niet aan denken wat dat meisje heeft doorgemaakt en wat voor hel haar ouders gingen. Zo vreselijk afschuwelijk dat er geen woorden voor zijn.

Ik wil me niet mengen in de discussie over wie er nou wat verkeerd heeft gedaan en of ons rechtssysteem moet worden aangepast. Daar krijgt de familie Faber hun Anne niet mee terug. Wel hoop ik met heel mijn hart dat haar dierbaren fatsoenlijk afscheid kunnen nemen. Dat er iemand is die Anne's mooie blonde haren even wast, haar een beetje opmaakt en haar mooi aankleedt. Als dat nog kan tenminste. Al weet ik door mijn werk dat er mensen zijn die dit kunnen. Dat ze het lichaam van Anne in elk geval haar waardigheid weer teruggeven en een afscheid mogelijk maken.

Met het gegeven dat het dus zomaar kan, dat het leven in een paar minuten zo'n vreselijke wending kan nemen, was ik zo blij dat ik met mijn eigen meisje lekker even kon lunchen en kletsen. Gewoon even samen naar de bieb, de Action rondstruinen voor servetten die ze niet hadden en bij de drogist samen iets voor haar wenkbrouwen uitzoeken. Geen idee waarom het nodig is maar zij was blij. Ook kochten we samen nog allerschattigste sokjes voor Pietertje. Zo leuk!

Al met al werd het een heerlijke dag. Bij thuiskomst doken we de keuken in want morgen krijgen we eters en wilde ik het voorgerecht, paté, alvast maken want die moet na de oven nog ruim een nachtje logeren in de koelkast. Ook zouden we nog een chocoladetaart bakken voor het toetje, maar dat kwam er door al ons geklets niet van omdat we uit Frankrijk de foto's doorgestuurd kregen van Pietertje. Ons Pietertje is nu 32 cm lang en volgens de echoscopiste zit alles er op en er aan. Eerdere bloedonderzoeken wezen ook al uit dat Pietertje gezond is. En dat maakt ons helemaal blij.

Morgen komt mijn vader, broer, schoonzus en hun gezin gezellig eten. We maken er maar een etentje van met een amuse, voorgerecht, hoofdgerecht en toetje om lekker lang met elkaar te tafelen en te kletsen. Dan kunnen en mogen we ze ook vertellen of Pietertje een meisje of een jongetje is.





woensdag 11 oktober 2017

Telkens weer.......

Het is wel een oefening in geduld mijn Muness Tower experience. Mensenkinderen ik geloof dat ik de boel nu al wel vier keer heb uitgehaald en even zo veel keer opnieuw begonnen ben. Zodra ik thuis kom uit het werk brei ik direct een pennetje en vandaag was de eerste keer dat ik nog geen pen hoefde terug te steken of opnieuw hoefde te beginnen. Het is een lastig patroon maar ik laat me niet klein krijgen. Althans voorlopig dan.

Het prettige van met een aantal dames op je afdeling werken is dat er over dit soort zaken de volgende ochtend gekletst kan worden. En vooral belangrijk er wordt steun gezocht en ik ondervind ook steun. Natuurlijk beppen we niet almaar over onze handwerkprojecten, want er wordt ook gewoon gewerkt, maar als we wel eens een kopje koffie drinken hebben we het er wel over en is het sowieso een dankbaar onderwerp bij de lunch. Zeker als onze mannelijke collega's niet mee lunchen want hen is het gepraat over haken en breien een grote gruwel en dat willen we de heren natuurlijk niet aandoen.

Mij helpt het in elk geval, want als ik s'avonds de boel vertwijfeld weer eens helemaal uithaal en van nijd mijn bolletje garen strak oprol dan kijkt mijn echtgenoot me aan met een blik van "mens waar maak je je druk om". S'ochtends daarentegen zijn de dames vol steun en tips en dat geeft weer moed.

Ik had al eens geprobeerd op advies van een blogster om een soort van controledraad tussen een aantal pennen te rijgen zodat niet alle toeren hoeven worden uitgehaald als er eens wat misgaat, maar ik had daar geen geschikt draadje voor. Allemaal veel te dik. Normaal gesproken werk ik nooit met zo'n dun garen als de Gleem Lace. Toen ik daar over aan het emmeren was liep een collega naar haar kast en toverde een felgroen bolletje wol tevoorschijn.

Dat bolletje had ze ooit eens gekregen op de Libelle zomerweek en meegenomen naar het werk omdat het handig is als we bij verjaardagen de versiersels op moeten hangen. Als er iemand jarig is op de afdeling dan wordt de jarige in de slingers gezet en we hebben mooie papieren, uitvouwbare bollen die gemakkelijk aan een draadje met een paperclipje tussen de plafondplaten worden geklemd. Zo zit je als jarige er een hele dag feestelijk bij.

Nu gaf ze me het bolletje en het was een mooi dun draadje dat ook nog eens goed afsteekt bij mijn eigen garen. Gisteravond begon ik dus maar weer eens opnieuw. En wat blijkt, het helpt zo'n controledraad. Ik ga met frisse moed verder.

Het is dus even een gedoe maar ik ben wel lekker bezig en zodanig dat ik door het intensieve steken tellen helemaal geen tijd heb om te snoepen. Dat is een groot bijkomend voordeel en daarom heb ik maar besloten dat ik dit project niet moet zien als het breien van een mooie lace sjaal, maar als wapen tegen de strijd met de kilo's. Dus is het sowieso de moeite waard.


zaterdag 7 oktober 2017

Soepweer!

Uit een grauwe, grijze hemel regent het al de hele dag. Soms een wat miezerige regen en soms met bakken uit de lucht. Weer om je nog even om te draaien en verder te slapen. Dat kon gelukkig ook omdat het zaterdag is. Maar tenslotte moeten er ook nog boodschappen worden gedaan en er stond een bezoek aan de kapper op het programma. Gewoon een stukje eraf en even droog wapperen met de föhn want het had totaal geen zin om keurig gekapt te worden met dit weer.

In het winkelcentrum was het druk met allemaal, natte mopperende mensen en we deden gauw de boodschappen. Gauw nog even de Action in voor nieuwe kaarsen want die waren op en met dit weer is een kaarsje aan wel zo gezellig.

Na de boodschappen gauw naar huis en lekker op de bank met een tijdschrift en een breiwerkje. Alleen liep dat niet helemaal zoals het moest want ik had weer eens een steek laten vallen. De boel maar weer terugsteken en een controledraad gaan gebruiken. Nog hartelijk dank voor de tip Elizabeth. Doordat het niet ging zoals het zou moeten gaan zakte mijn humeur een paar graden en daar moest iets aan gedaan worden. De keuken dan maar in, want van een beetje rommelen knapt mijn humeur zienderogen op en eten moesten we toch vanavond.

Zodra de herfst zijn intrede doet is het hier in huis vaak op zaterdag soepdag. Mijn echtgenoot is dol op tomatengroentesoep en dus kookte ik en aten wij al weken tomatengroentesoep. Lekker hoor maar op een gegeven moment wordt dat wel een tikkie saai. Een andere soep dus. Thaise kippensoep!

Ik sneed een kipfiletje in dunne reepjes en bakte die in wat zonnebloemolie aan in een pan met dikke bodem en deed daar een flinke eetlepel thaise groene currypasta bij. Toen de kip zo'n beetje gaar was deed ik er anderhalve liter water en twee kippensoeptabletten bij en bracht de hele handel aan de kook. Toen het kookte gooide ik er een zak Thaise roerbakgroente van de appie bij. 400 gram dus lekker veel groente in de soep. Ik had geluk want de zakken waren in de aanbieding en deze gaf nog eens extra 35% korting omdat de houdbaarheidsdatum tot vandaag was. Prima groente voor in mijn soep.

Toen de groente gaar was deed ik er een groot blik kokosmelk bij en bracht de soep op smaak met een half theelepeltje bruine suiker, een flinke lepel oestersaus en Thaise vissaus en een theelepel sambal. Vlak voordat we gingen eten deed ik er nog een handje vers gesneden peterselie door. De heerlijke aroma's die vrij kwamen tijdens het koken vijzelde mijn humeur weer op. Soep is comfort eten en zorgt, zeker op druilerige dagen, voor warmte. In huis en in je buik.

Inmiddels branden mijn nieuwe kaarsen (ik scoorde er ook een paar extra in een schattig glaasje voor maar 0,79 cent per stuk) en ga ik het breiwerk morgen weer oppakken en vanavond maar even lekker haken. Goed weekend!

Afbeeldingsresultaat voor thaise kippensoep


Voor wie ook de Thaise kippensoep wil maken hier nog even de ingrediënten:
1 kipfilet
1 eetlepel Thaise groene currypasta. (rood of geel kan ook heel goed)
1 zak Thaise roerbakgroente 400gram
2 kippenbouillontabletten
1,5 liter water
1 blik kokosmelk 400ml
1/2 theelepel bruine suiker
1 eetlepel oestersaus
1 eetlepel vissaus
1 theelepel sambal.
handje verse peterselie fijngesneden
zout en peper naar smaak
scheutje zonnebloemolie

donderdag 5 oktober 2017

Storm en rust

Vanmorgen moest ik naar onze vestiging in Utrecht en normaal gesproken is dat een ritje van een half uurtje, maar vanmorgen werd het een onstuimig ritje. Nog voor ik het dorp uit was stuitte ik op een enorme plas water onder een viaduct. Nu ken ik mensen die het heerlijk vinden om vol gas door zo'n plas te crossen maar daar ben ik niet zo van. Veel te bang dat de motor afslaat en dat je dan midden in de plas stil komt te staan en dat je dan met je goeie goed tot over je enkels in het water komt te staan als je het voertuig verlaat. Nee mij niet gezien. Omzichtig manoeuvreerde ik om de plas heen en kwam veilig op de snelweg.

Op de A2 had de wind vrij spel en speelde met het verkeer. Deelde hier en daar een plaagstootje uit aan een hoge vrachtwagen en een groen lelijk eendje was helemaal leuk speelgoed, die zwalkte over de weg. Ook mijn fordje en ik kregen af en toe zo'n plaagstoot en met beide handen aan het stuur zeilden wij op de wind naar Utrecht.

Ook daar was het bal. De fontein werd bijkans uit de vijver geblazen, maar ik arriveerde zonder brokken en het was zowaar droog toen ik uit de auto stapte. Dat was nog eens aardig van meneer wind om even de regenwolken uiteen te blazen. Met een nieuw kapsel - model windhoos - woei ik naar binnen, op naar de koffie. Tijdens het overleg werd mijn aandacht steeds weer getrokken naar de pauwen die kleumerig op het terras stonden met opwaaiende veren, af en toe met de snavel tegen het raam tikkend in de hoop op een lekker plakje cake. Nu vind ik die pauwen een beetje eng, maar het was wel een beetje sneu om ze zo te zien kleumen.

Toen ik na gedane zaken weer terugging naar Almere brak de zon door en dan is de wereld meteen een stukje mooier. Zeker met het zicht op de herfstkleuren langs de A27. Er moest nog gewoon gewerkt worden dus helaas weinig tijd om er van te genieten. Het werd een onstuimig dagje.

Inmiddels is de rust weergekeerd. De storm is gaan liggen en heeft niet al te veel schade aangericht voor zover ik kan zien. Wat afgebroken takken liggen er in de straat en sommige bomen hebben ineens veel minder blad, maar zo hoort dat in de herfst.

Na zo'n drukke dag is er niks lekkerder dan na het eten met een kop koffie op de bank te duiken en je breiwerk en/of haakwerk op te pakken. Daar wordt een mens helemaal zen van. Althans de handwerk(st)ers onder ons want de anti-handwerkers begrijpen er niks van. Zoals mijn echtgenoot vaak placht te zeggen; tis mooi hoor, maar ik zou er helemaal gek van worden. Tja, ach, ieder zijn meug.

In elk geval pakte ik mijn breiwerk maar weer op. Gisteravond na de training had ik de twee foute pennen nog teruggestoken en daardoor kon ik direct aan de slag. Nu klopte het en kon ik het patroon van het 1e chart afmaken en starten met de 2e chart. Lekker is dat als het klopt en je ziet het patroon onder je handen groeien. Als je eenmaal wat toeren verder bent dan zie je ook gemakkelijker waar je bent gebleven al blijft het tellen, opletten, tellen en opletten.

En zo eindigt een dag die zo onstuimig begon in alle rust. Eigenlijk wel jammer dat het niet meer stormt want het is nog lekkerder breien als het buiten zo te keer gaat en jij lekker droog en warm binnen zit! Het is ook nooit goed!



26 toeren en eindelijk op de goede weg!

dinsdag 3 oktober 2017

't valt niet mee en ruzie met markeerders

Gisteren begon ik na het werk en het wekelijkse was wegwerken opgewekt aan de eerste toeren van het telpatroon van de Muness Tower sjaal. In de derde toer moest ik immers de stekenmarkeerders zetten.

Dat werd een zooitje. Geen idee hoe anderen die stekenmarkeerders gebruiken maar ik kan het niet goed vinden met deze jongens. Dat ligt natuurlijk aan mij, maar toch. Ach vroeger had ik ze ook niet en kon ik ook ajour breien.

De eerste toer was dan ook tellen en tellen en nog eens tellen. Oeps twee steken samenbreien vergeten, de hele boel maar weer terugsteken. Heel voorzichtig want met dit dunne garen is het niet altijd even goed te zien. Enfin na een poosje pielen had ik het voor elkaar. De eerste toer stond er op. Nu averecht terugbreien. Nu heb ik een beetje rare manier van breien want ik houd mijn naalden op een gekke manier vast en telkens als ik averecht de draad om moet slaan laat ik de breinaald in mijn rechterhand even los, sla de draad om en pak de naald weer op.

Dat is nu eenmaal mijn manier maar met dit dunne garen is het niet handig want prompt gleed de rechter breinaald uit de eerste tien steken die ik bet averecht had gebreid. Kon ik de boel weer opnemen. Na een avondje modderen had ik vier naalden ajour gebreid. Maar nu het goed zat kon ik verder.

Vandaag werkte ik een dagje thuis en lonkte mijn breiwerk meer dan mijn werk maar ik heb eerst keurig mijn werk gedaan voor ik me na werktijd op de naalden stortte. Probleemloos breide ik nog 6 naalden. Dat ging de goede kant op. Dus toen ik vanavond terugkwam van de wekelijkse yoga les ging ik weer aan de slag om de laatste toeren van het 1e chart te breien en nu bij de laatste toer blijkt dat ik toch een fout heb gemaakt en moet ik toch weer twee naalden terugsteken. Pffff. Het wordt een zware bevalling.

Maar goed ik wou uitdaging dus ik heb uitdaging. Het enige vervelende is dat ik het nu niet meer goed zie en de naalden bij daglicht moet terugsteken. Probleem is dat ik morgen gewoon moet werken en dat ik daarna nog een training heb en morgenavond pas om 10 uur het pand weer binnen val.

Ik denk dat ik mijn manager maar even bel om hem te vertellen dat ik in een crisis zit. Een breicrisis en dat ik dringend een vrije dag nodig heb. ☺☺☺

Afbeeldingsresultaat voor stekenmarkeerders

zondag 1 oktober 2017

The Muness Tower Experience

De fysiotherapeut had niet veel tijd nodig om het oordeel te vellen afgelopen donderdag: Een zweepslag in mijn linkerkuit. Het goede nieuws is dat het een kleintje is en dat het dus vanzelf weer over gaat en het minder goede nieuws is dat het niet morgen over is. Het advies was bewegen en rust afwisselen en oefeningen doen.

Dat betekent dus geen wandelingen maken, niet in de tuin werken maar tussen de bedrijven door met het pootje omhoog en flink oefenen. Dat laatste helpt en de pijn wordt minder, maar langer dan 100 meter lopen vindt de kuit niet prettig en gaat dan muiten.

Vanmiddag had ik na de huishoudelijke beslommeringen dus een hele middag voor me en ik had zin in een handwerkmiddag. Vorige week was ik al begonnen aan een nieuwe omslagdoek maar die haak ik inmiddels met mijn ogen dicht en ik had zin in wat meer uitdaging. Eerst nog even een proeflapje gemaakt met de weefsteek, maar met deze lichte wol had ik die snel onder de knie en het verveelde al snel. Op zoek naar iets anders dus want er ligt nog aardig wat te wachten in mijn voorraadbak.

In 2014 kocht ik op de handwerkbeurs in Zwolle een prachtige streng garen. Het was de laatste keer dat ik echt met mijn moeder op stap was (al wist ik dat toen nog niet) en dus ook de laatste keer dat we samen het garen uitzochten. Gleem Lace bij de stand van Wereldwol. Daar kreeg ik het patroon bij van de sjaal Muness Tower. Een hele mooie sjaal met een prachtig ajour patroon. Voor mij in elk geval een uitdaging.

Nu stuitte ik gister bij toeval op een artikel in het NRC over het nieuwe breien. Dit weekend is er in Amsterdam het Amsterdams Breifestival. Dat wist ik niet en al had ik het eerder geweten dan nog geloof ik niet dat het iets voor mij was, want je moet daar op academisch niveau kunnen breien en dat kan ik helemaal niet. In het artikel, hier te lezen, spraken twee dames over het ambacht breien en vertelden dat breien anno nu heel anders is dan jaren geleden. Ze geven aan dat als je in de jaren 80 van de vorige eeuw goed kon breien dat het niet zo hoeft te zijn dat je dat nu nog goed kan. Je moet de internationale breitaal kennen. Ga er maar aanstaan! Volgens mij is breien toch niet meer dan recht of averecht in allerlei varianten en dat zal toch niet anders zijn geworden. Natuurlijk weet ik echt wel dat er veel meer bij komt kijken en dat het maken van echt iets moois, wat goed past, niet altijd eenvoudig is.

Het zette me wel aan het denken want in de jaren tachtig breide ik er lustig op los. In die tijd waren de ingebreide truien met verschillende materialen in de mode en er rolde flink wat van deze truien van mijn pennen. Het was bij ons thuis heel gebruikelijk dat zowel mijn moeder, zus als ik lekker samen zaten te breien. Heel gezellig was dat en het was een feestje om speciaal naar Apeldoorn te rijden waar een hele mooie wolwinkel zat. De Wollebol.

In 1988 leerde ik mijn man kennen en een jaar later woonden we samen en werden we oom en tante van een prachtig nichtje. Vanaf dat moment werden er baby- en kindertruitjes gebreid, ook voor haar zus die later kwam en weer wat later ook voor onze eigen kinderen. Het stopte eigenlijk toen handwerken uit de mode raakte, er steeds minder handwerkzaken waren (ook de Wollebol stopte ermee) en ik naast het runnen van een gezin en een parttime baan ook nog een studie ging volgen.

Ik gun de dames van het breifestival natuurlijk hun mening en breien op academisch niveau zal mij echt niet gaan lukken, maar toch klom ik naar boven om daar de Gleem Lace op te vissen uit mijn handwerkbak en de nieuwe breinaalden die ik daar toen ook voor kocht.


Ik begon maar met het opwinden van het garen en dat kostte me ruim anderhalf uur want helaas had ik niet bedacht dat iemand even de streng voor me moest vasthouden zodat het makkelijk kon worden opgewonden. Zie je wel, geen academisch niveau! ☺
Na verloop van tijd was de boel zo in de knoop geraakt dat ik niks anders kon dan de draad doorknippen, de boel te ontwarren en een tweede bolletje te maken. Dat duurde even maar het kwam goed.
I
Inmiddels is de middag overgegaan in de avond en heb ik na het opwinden van de draad het patroon helemaal goed doorgespit. Daarna zette ik 101 steken op en breide twee naalden. Dat was even wennen met zo'n dun draadje. Ik heb de laatste tijd eigenlijk alleen maar met wat dikkere wol gewerkt, maar wat een mooi garen is het. Heel zacht en het werkt fijn. Straks de derde naald en dan moet ik de stekenmarkeerders al op de juiste plek zetten. In de jaren 80 deed ik dat gewoon met een draadje in een contrasterende kleur er tussen leggen, nu heb ik daar plastic stekenmarkeerders voor. Mij benieuwen hoe dat gaat werken. 

Uitdaging genoeg in elk geval want er komt flink wat telwerk bij kijken maar dat is ook wel weer leuk. De kuit kan rusten en zo ben ik toch actief bezig, al zal de fysiotherpeut allicht wat anders hebben bedoeld met actief bezig zijn. Ik zal het hem toch eens vragen. In elk geval ga ik kijken en beleven of ik de ervaring uit de jaren 80 kan inzetten in 2017!