Telkens weer.......

Het is wel een oefening in geduld mijn Muness Tower experience. Mensenkinderen ik geloof dat ik de boel nu al wel vier keer heb uitgehaald en even zo veel keer opnieuw begonnen ben. Zodra ik thuis kom uit het werk brei ik direct een pennetje en vandaag was de eerste keer dat ik nog geen pen hoefde terug te steken of opnieuw hoefde te beginnen. Het is een lastig patroon maar ik laat me niet klein krijgen. Althans voorlopig dan.

Het prettige van met een aantal dames op je afdeling werken is dat er over dit soort zaken de volgende ochtend gekletst kan worden. En vooral belangrijk er wordt steun gezocht en ik ondervind ook steun. Natuurlijk beppen we niet almaar over onze handwerkprojecten, want er wordt ook gewoon gewerkt, maar als we wel eens een kopje koffie drinken hebben we het er wel over en is het sowieso een dankbaar onderwerp bij de lunch. Zeker als onze mannelijke collega's niet mee lunchen want hen is het gepraat over haken en breien een grote gruwel en dat willen we de heren natuurlijk niet aandoen.

Mij helpt het in elk geval, want als ik s'avonds de boel vertwijfeld weer eens helemaal uithaal en van nijd mijn bolletje garen strak oprol dan kijkt mijn echtgenoot me aan met een blik van "mens waar maak je je druk om". S'ochtends daarentegen zijn de dames vol steun en tips en dat geeft weer moed.

Ik had al eens geprobeerd op advies van een blogster om een soort van controledraad tussen een aantal pennen te rijgen zodat niet alle toeren hoeven worden uitgehaald als er eens wat misgaat, maar ik had daar geen geschikt draadje voor. Allemaal veel te dik. Normaal gesproken werk ik nooit met zo'n dun garen als de Gleem Lace. Toen ik daar over aan het emmeren was liep een collega naar haar kast en toverde een felgroen bolletje wol tevoorschijn.

Dat bolletje had ze ooit eens gekregen op de Libelle zomerweek en meegenomen naar het werk omdat het handig is als we bij verjaardagen de versiersels op moeten hangen. Als er iemand jarig is op de afdeling dan wordt de jarige in de slingers gezet en we hebben mooie papieren, uitvouwbare bollen die gemakkelijk aan een draadje met een paperclipje tussen de plafondplaten worden geklemd. Zo zit je als jarige er een hele dag feestelijk bij.

Nu gaf ze me het bolletje en het was een mooi dun draadje dat ook nog eens goed afsteekt bij mijn eigen garen. Gisteravond begon ik dus maar weer eens opnieuw. En wat blijkt, het helpt zo'n controledraad. Ik ga met frisse moed verder.

Het is dus even een gedoe maar ik ben wel lekker bezig en zodanig dat ik door het intensieve steken tellen helemaal geen tijd heb om te snoepen. Dat is een groot bijkomend voordeel en daarom heb ik maar besloten dat ik dit project niet moet zien als het breien van een mooie lace sjaal, maar als wapen tegen de strijd met de kilo's. Dus is het sowieso de moeite waard.