Tramtheater

De hele week liep ik me al te verheugen op het bezoek aan de wolwinkel en dus stapten we vanmiddag met goede moed in de metro. Die bracht ons naar Amsterdam Centraal en vandaar pakten we een trammetje tot aan het paleis op de dam. Tussen de mensenmenigte door worstelden we ons door wat steegjes, liepen langs Multatuli en gingen de wolwinkel in.

Ik had gerekend op een winkel vol klanten maar dat viel mee. Boven op de vide - waar ik de haakcursus deed - zat het nu vol met andere dames die met een cursus of workshop bezig waren, maar beneden waren wij de enige klanten.

Ik legde de gekregen Franse wolletjes op de toonbank en legde uit wat mijn bedoeling was. De dame achter de toonbank streelde het cashmere, oh wat zacht en bestudeerde het etiket. Wat bijzonder van die winkel om maar vijf bolletjes van 16 meter elk te verkopen voor een dekentje vond ze. Ja dat vond ik ook en ik toverde het patroon van Dikkie Dik uit de tas en het oranje bolletje.

Samen gingen we op zoek naar een bijpassend wolletje. Er waren er vele maar het moest qua pendikte natuurlijk wel een beetje passen. Uiteindelijk gaf ze me een bol van Rowan Alpaca Soft DK. Dat was inderdaad een heel zacht garen, maar ook een tikkie prijzig. Ach zei mijn man, onze kleinzoon moet natuurlijk wel onder een mooi dekentje liggen dus doe dit maar. Met acht bollen in de kleur simply white, niet helemaal wit maar een beetje roomwit, verlieten we het pand.

Naast de wolwinkel zit een badeendjes winkel. Amsterdam Duckstore verkoopt badeendjes in allerlei soorten en maten. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is een badeend passend bij elke gelegenheid en daar moeten we altijd even kijken omdat het aanschouwen van al die eendjes zo leuk is. Nu stond de etalage vol met Halloween ducks. Te zijner tijd krijgt Pietertje natuurlijk ook een badeend, maar we zijn er nog niet uit welke. Dit lijkt me nu een perfect uitzoekklusje voor de aanstaande opa!

We sloegen de hoek om en stonden op de Herengracht. De zon scheen en het rook zo lekker herfstig in de stad dus we kuierden op ons gemakje nog maar even een eindje langs de gracht. Altijd mooi totdat mijn kuit er wel genoeg van had en begon te muiten. Volgens mijn peut is dat het moment om op te letten want forceren kan een scheur opleveren en dat is niet wat we willen. Scheuren in kuiten. Op naar de tram dus maar en we sloegen wat steegjes in.

Op het Spui pakten we lijn 5 naar het CS, maar dat schoot niet erg op want doordat er eerder een betoging in de stad was, was de weg naar het CS voor de tram een beetje geblokkeerd. Wij zaten voorin de tram en hoorden over de boordradio de meldkamer op zijn plat Amsterdams de trambestuurders van deze lijn advies geven. Geweldig het was net theater.

We stonden een poosje stil voor de deur van een koffie en cake tentje. Op de hippe borden naast de voordeur stond gekrijt dat er verse cake, taart en brioche was gebakken die ochtend. Aan het tafeltje voor het raam zaten twee mensen met een grote latte machiato voor hun neus en een bordje met die pas gebakken lekkernijen. Ik kon niet zien wat er op lag maar ik vermoed een soort van proeverij want ze voerden mekaar om beurten een hap en gaven dan met volle mond commentaar. Ik zag de stukken cake tegen het raam spetteren. Blijkbaar was het wel erg lekker want er werd steeds sneller gegeten. Ook dit was een soort van pantomime.

We schoten maar langzaam op, maar ach we zaten prima en er was veel te zien dus wat gaf het. Als je zo langzaam de Nieuwezijdsvoorburgwal door gaat dan heb je ook goed zicht op alle geveltjes en ontdek je zomaar wat pareltjes van gebouwen waar je anders aan voorbij gaat. Mooi hoor.

Eenmaal thuis wilde ik weer verder met de Muness sjaal waar ik gisteren een behoorlijk stukje aan had gebreid en toen, toen moest ik niezen en gleden er vier steken van mijn naald en rrrrrtt binnen de kortste keren liepen er vier laddertjes in mijn eens zo mooie patroon. POEP. (Ik zei iets anders heel lelijks en dat zal ik hier maar niet herhalen) :-(
Ik had er nog wel een controle draad in zitten maar kreeg het toch niet meer goed op mijn pen. Toen heb ik de hele boel maar uitgehaald en opgeborgen tot een volgende keer. Wat balen zeg.

Dan moet het maar zo zijn, aan de slag met het babydekentje. Ik breide eerst een proeflapje en aan de hand van dit proeflapje bereken ik dan hoeveel steken ik moet opzetten en hoeveel naalden hoog het moet worden. Daar midden in komt dan Dikkie Dik.