Wachten

Vanmorgen zat ik weer eens in het AMC naast mijn echtgenoot. Al zestien jaar slaat zijn hart zo af en toe op hol en moet die weer in het juiste ritme worden gezet. Dat is niet leuk.
Omdat het mijn vrije dag was vandaag ging ik met hem mee en omdat we na zoveel keer weten dat het vooral lang wachten is in zo'n ziekenhuis neem ik altijd wat te lezen mee en meestal ook wat te handwerken. Vanmorgen stopte ik om half acht dan ook nog even gauw mijn haakwerk in mijn tas.

Het was handig geweest als ik even had gecheckt hoeveel er nog op het bolletje wol zat want na een uurtje haken was mijn bol op. Grr en het wachten was voorlopig nog niet klaar. Enfin net op dat moment mocht man naar de verkoeverkamer en ik mocht gezellig mee om hem tot aan de deur te brengen. Toen ik hem had uitgezwaaid en hem door de klapdeur had zien verdwijnen ging ik eerst maar even naar de AH to go voor een kop koffie.

Zo'n groot ziekenhuis is net een wereld op zich en gezeten op het grote plein aan een picknicktafel heb je een goed zicht op alle reuring. Vlakbij mij zaten twee dames te vergaderen. Waarover het precies ging kon ik niet horen, maar aan de lichaamstaal was duidelijk te zien dat de ene grootse plannen had waar de ander het totaal niet mee eens was.

Het midden van het plein was afgezet met een houten bekisting en daarbinnen waren een aantal mannen bezig om de vloer opnieuw te betegelen. Driftig werden er tegels aan gedragen, gelijmd en aangestampt. Een perfecte samenwerking. Mooi om te zien.

Diverse witte jassen snelden langs mij heen met koffie en broodjes in de hand en een zo'n witte jas hoorde ik boos in een telefoon snauwen: "Ja weet ik veel hoe laat ik thuis kom, je ziet me wel verschijnen". Oeps een echtelijke ruzie of zo iets.

In het open trappenhuis, recht tegenover mij, verscheen ineens een operatieploeg, in van die blauwe pakken, bemutst en wel, met over hun pakken hele dunne, witte papieren jassen. Waarschijnlijk hadden ze even pauze want ook zij gingen op de koffie af. Mijn verbeelding gaat dan altijd met me op de loop want dan zie ik zo'n ploegje voor me; staande aan de operatietafel, patiënt in diepe slaap met een enorme jaap ergens op het lijf en dat er dan iemand zegt: "Jongens het is half elf, tijd voor pauze". En dan tegen de patiënt; we zijn zo bij u terug. En dat ze dan die papieren jasjes even aandoen om het overige publiek niet te laten schrikken van de bloedvlekken. Flauwekul natuurlijk maar toch.

De tijd gaat best langzaam als je zo zit te wachten, ondanks al die mensen om je heen en toen mijn koffie op was besloot ik om maar even naar de boekhandel te gaan en daar eens even te neuzen. Alles om de tijd te doden. Ik bekeek de nieuwste boeken en ging daarna naar de tijdschriften. Daar lag een brei tijdschrift voor baby's en ik was direct verkocht. Op naar de kassa met dat blad en terwijl ik betaalde had ik met de kassadame nog even een leuk gesprekje. Ook al zo'n haak fan.

Terug naar de afdeling dan maar, wachten tot mijn echtgenoot weer binnen werd gereden. Ik ging strategisch op de gang zitten zodat ik hem zag aankomen en verdiepte me in de babybreisels.

Oh wat een schatjes. Dat wordt nog lastig kiezen. 

Dit is een lieverdje maar wellicht wat meer voor een meisje.

Dit is wel een hele stoere!

 

Op deze werd ik direct  verliefd. Wat een schatje!

En daar was manlief, weer helemaal in het ritme en we mochten gelukkig snel naar huis. 

Thuis ben ik gauw aan de brei gegaan aan mijn sjaal want met zoveel leuke projecten in het vooruitzicht heb ik geen tijd te verliezen.