Tijd

Het is al eind oktober en bijna tijd om de klok weer terug te zetten naar wintertijd. Nu is het s'morgens nog aardedonker als ik om half acht in de auto stap, maar door dat ene uurtje is het volgende week weer een stuk lichter. Best gek eigenlijk. Lekker is dan weer wel dat we dit weekend een uurtje langer hebben. En zo'n uurtje kan ik best gebruiken, want wat is een beetje tijd tegenwoordig. Niets, een uur, een dag, een week het is zo om!

Als kind vond ik een jaar enorm lang duren en nu lijkt het hoe ouder ik word hoe sneller de tijd gaat. Nog even en we gaan aan de laatste twee maanden van het jaar beginnen. Ook weer leuk hoor, daar niet van. Herfst en wintertijd vind ik heel gezellig en knus.

Tijd is sowieso een raar ding. Afgelopen maandag keek ik naar het nieuwe tv programma "Het geheime dagboek van Hendrik Groen". Ik had al veel goede berichten gehoord over het boek en het staat dan ook nog op mijn lijstje van boeken die ik graag wil lezen. Maar ja geen tijd. Nou ja wel tijd, maar tijd die ik aan andere dingen besteed.

Maandag zat ik er dus klaar voor, voor Hendrik en zijn belevenissen en terwijl ik zat te kijken viel ik ineens terug in de tijd, want deze serie is opgenomen in het bejaardentehuis waar mijn oma heeft gewoond. Van januari 1993 tot aan haar dood in 2011 woonde ze daar en dat is best een lange periode. Ik zag Hendrik en zijn kornuiten door het beeld schuiven en ineens waren het niet meer acteurs, maar zag ik voor me hoe we daar altijd zaten met de hele familie op nieuwjaarsdag aan de oliebollen. Hoe we in augustus altijd haar verjaardag vierden en zelfs het aquarium in de serie stond in het echt op dezelfde plek. Net als het kapperswinkeltje.

Ineens was ik weer 22 jaar jonger en zag mezelf achter onze zoon aanrennen die de kuierlatten nam op zijn kleine beentjes om de vissen te gaan aaien. Dan moest ik er wel achteraan om geen drijfnat kind mee terug te nemen. En oma maar lachen! Regelmatig wandelden we op zondag even naar haar toe en dronken daar dan een kopje thee met haar. Dat vond ze gezellig en wij ook.

Best leuk om weer even terug te gaan naar het verleden en dat allemaal door Hendrik Groen. Een leuke serie al kreeg ik wel even de pest in toen ze aan het begin van de serie lieten zien dat er een overledene werd opgehaald. Twee mensen van het uitvaartbedrijf reden met de brancard nogal ruw tegen een kast aan en de overledene in kwestie werd een soort van als Jonas in de Wallevis op die brancard gezwaaid. Jammer, heel jammer want zo gaat dat helemaal niet. Stel je voor dat zou zo niet respectvol wezen.

Al vredig breiend aan mijn babydeken voor Pietertje zat ik dat zo eens te overdenken, want straks als hij geboren is dan schuiven we allemaal een generatie op en als ik later in zo'n bejaardenhuis woon, komt hij dan op bezoek bij zijn ouwe oma of heeft hij daar geen tijd voor en zit ik de hele dag te kletsen tegen een robot. Die niet echt is, maar wel voldoende tijd heeft voor mij?

Wat een gruwelijk vooruitzicht eigenlijk. Geen mens weet gelukkig hoeveel tijd hij nog heeft maar ik hoop vurig dat ik tegen die tijd - als ik oud en versleten ben - toch nog lekker op mezelf kan wonen en niet met een stelletje ouwe mopperpotten in zo'n huis. Die mopperige sfeer hadden ze trouwens perfect weergegeven in de serie, want dat was in het echt ook zo. Het huis is inmiddels gesloten voor bewoners en daarom konden ze er natuurlijk goed filmen, maar de sfeer is vast blijven hangen in het gebouw.

Nou ja mocht het er tegen die tijd toch van komen dat je in zo'n huis moet wonen dan neem ik toch lekker mijn wolletjes en mijn haak- en breinaalden mee. Heb je tenminste wat te doen. Tijd zat.

En nu? Nu is het tijd voor een kop koffie, een gezellig muziekje op en tijd voor de breipennen. Want dat dekentje moet wel op tijd af natuurlijk!