The Muness Tower Experience

De fysiotherapeut had niet veel tijd nodig om het oordeel te vellen afgelopen donderdag: Een zweepslag in mijn linkerkuit. Het goede nieuws is dat het een kleintje is en dat het dus vanzelf weer over gaat en het minder goede nieuws is dat het niet morgen over is. Het advies was bewegen en rust afwisselen en oefeningen doen.

Dat betekent dus geen wandelingen maken, niet in de tuin werken maar tussen de bedrijven door met het pootje omhoog en flink oefenen. Dat laatste helpt en de pijn wordt minder, maar langer dan 100 meter lopen vindt de kuit niet prettig en gaat dan muiten.

Vanmiddag had ik na de huishoudelijke beslommeringen dus een hele middag voor me en ik had zin in een handwerkmiddag. Vorige week was ik al begonnen aan een nieuwe omslagdoek maar die haak ik inmiddels met mijn ogen dicht en ik had zin in wat meer uitdaging. Eerst nog even een proeflapje gemaakt met de weefsteek, maar met deze lichte wol had ik die snel onder de knie en het verveelde al snel. Op zoek naar iets anders dus want er ligt nog aardig wat te wachten in mijn voorraadbak.

In 2014 kocht ik op de handwerkbeurs in Zwolle een prachtige streng garen. Het was de laatste keer dat ik echt met mijn moeder op stap was (al wist ik dat toen nog niet) en dus ook de laatste keer dat we samen het garen uitzochten. Gleem Lace bij de stand van Wereldwol. Daar kreeg ik het patroon bij van de sjaal Muness Tower. Een hele mooie sjaal met een prachtig ajour patroon. Voor mij in elk geval een uitdaging.

Nu stuitte ik gister bij toeval op een artikel in het NRC over het nieuwe breien. Dit weekend is er in Amsterdam het Amsterdams Breifestival. Dat wist ik niet en al had ik het eerder geweten dan nog geloof ik niet dat het iets voor mij was, want je moet daar op academisch niveau kunnen breien en dat kan ik helemaal niet. In het artikel, hier te lezen, spraken twee dames over het ambacht breien en vertelden dat breien anno nu heel anders is dan jaren geleden. Ze geven aan dat als je in de jaren 80 van de vorige eeuw goed kon breien dat het niet zo hoeft te zijn dat je dat nu nog goed kan. Je moet de internationale breitaal kennen. Ga er maar aanstaan! Volgens mij is breien toch niet meer dan recht of averecht in allerlei varianten en dat zal toch niet anders zijn geworden. Natuurlijk weet ik echt wel dat er veel meer bij komt kijken en dat het maken van echt iets moois, wat goed past, niet altijd eenvoudig is.

Het zette me wel aan het denken want in de jaren tachtig breide ik er lustig op los. In die tijd waren de ingebreide truien met verschillende materialen in de mode en er rolde flink wat van deze truien van mijn pennen. Het was bij ons thuis heel gebruikelijk dat zowel mijn moeder, zus als ik lekker samen zaten te breien. Heel gezellig was dat en het was een feestje om speciaal naar Apeldoorn te rijden waar een hele mooie wolwinkel zat. De Wollebol.

In 1988 leerde ik mijn man kennen en een jaar later woonden we samen en werden we oom en tante van een prachtig nichtje. Vanaf dat moment werden er baby- en kindertruitjes gebreid, ook voor haar zus die later kwam en weer wat later ook voor onze eigen kinderen. Het stopte eigenlijk toen handwerken uit de mode raakte, er steeds minder handwerkzaken waren (ook de Wollebol stopte ermee) en ik naast het runnen van een gezin en een parttime baan ook nog een studie ging volgen.

Ik gun de dames van het breifestival natuurlijk hun mening en breien op academisch niveau zal mij echt niet gaan lukken, maar toch klom ik naar boven om daar de Gleem Lace op te vissen uit mijn handwerkbak en de nieuwe breinaalden die ik daar toen ook voor kocht.

Ik begon maar met het opwinden van het garen en dat kostte me ruim anderhalf uur want helaas had ik niet bedacht dat iemand even de streng voor me moest vasthouden zodat het makkelijk kon worden opgewonden. Zie je wel, geen academisch niveau! ☺
Na verloop van tijd was de boel zo in de knoop geraakt dat ik niks anders kon dan de draad doorknippen, de boel te ontwarren en een tweede bolletje te maken. Dat duurde even maar het kwam goed.

I

Inmiddels is de middag overgegaan in de avond en heb ik na het opwinden van de draad het patroon helemaal goed doorgespit. Daarna zette ik 101 steken op en breide twee naalden. Dat was even wennen met zo'n dun draadje. Ik heb de laatste tijd eigenlijk alleen maar met wat dikkere wol gewerkt, maar wat een mooi garen is het. Heel zacht en het werkt fijn. Straks de derde naald en dan moet ik de stekenmarkeerders al op de juiste plek zetten. In de jaren 80 deed ik dat gewoon met een draadje in een contrasterende kleur er tussen leggen, nu heb ik daar plastic stekenmarkeerders voor. Mij benieuwen hoe dat gaat werken. 

Uitdaging genoeg in elk geval want er komt flink wat telwerk bij kijken maar dat is ook wel weer leuk. De kuit kan rusten en zo ben ik toch actief bezig, al zal de fysiotherpeut allicht wat anders hebben bedoeld met actief bezig zijn. Ik zal het hem toch eens vragen. In elk geval ga ik kijken en beleven of ik de ervaring uit de jaren 80 kan inzetten in 2017!