donderdag 25 januari 2018

Gedichtendag


Vanmorgen reed ik naar Meppel, het werd langzaam licht
Ik hoorde op de radio, het is de dag van het gedicht
Het landschap, mooi en winters stil
De eerste tekenen van krokussen, al was het nog maar pril
Wuivend riet, een zwerm vogels in de lucht
Vervolgden in een V vorm, hun vlucht
Wat paarden stonden te zoenen achter een hek
Een ooievaar op hoge, rode poten stapte door wat drek
Er zat een buizerd in een boom
Een paar meter verderop nog één in de berm in het gras
En ik verbeeldde me
Dat het een afvaardiging van de politie was
Onder hun vleugel een kleine portofoon
Henk hier Arie, die rode auto, die rijdt te hard gewoon
En dat zwarte Fordje, hmm daarover valt niet te klikken
Gelukkig maar, want dat was ikke!

woensdag 24 januari 2018

Mix and Match

Dan kom je thuis na een lange, intensieve werkdag, je wurmt je kantoorkloffie uit en hijst je in je thuiskloffie (spijkerbroek en shirt) en gaat met een frisje op de bank zitten om de dag even te laten bezinken. Na even rondneuzen op twitter en bij collegabloggers, wat een uitermate geschikte manier is om je hoofd leeg te maken, duik je de keuken in om te gaan koken. Tot zover alles in orde!

In het weekmenu staat er voor vandaag een nieuw gerecht gepland. Pompoenfrittatta met blauwschimmelkaas. Dat zag er lekker uit op het plaatje van het kooktijdschrift en wordt grotendeels in de oven gemaakt - kind kan de was doen - en het is gezond. Past bovendien ook in mijn goede voornemen om wat minder vlees te eten. Daarbij zou een kool/wortelsalade komen.

Je trekt je schort aan, leest het recept nog eens goed door (door ondervinding wijs geworden want geheid dat je anders wat vergeet en duikelt alle ingrediënten op. Toen ging het mis. Blijkt dat je een cruciaal ingrediënt niet hebt gekocht. Stommerd!

En dan? Wat doe je dan? Je kunt je jas en je schoenen aantrekken en naar de dichtstbijzijnde supermarkt stekkeren om het gemiste ingrediënt in te kopen. Je hoort de wind om het huis gieren en de regen tegen het raam aan slaan. Hmmm toch maar niet. Die pompoen kun je lang bewaren en de kaas zit ook goed ingepakt en is nog ruim een week houdbaar, dus dat kan best een andere keer.

Maar een mens moet toch eten. Nu kun je hier aan de rand van Amsterdam heel gemakkelijk bij thuisbezorgd.nl op de website kijken waar je trek in hebt en een paar muisklikken verder en een betaling met Ideal zorgen er dan gemiddeld drie kwartier later voor dat er een brommertje de straat in komt rijden met jouw eten. Soms is dat heel erg fijn en lekker, maar vandaag even niet. Vandaag wou ik zelf achter de pannen. Gewoon even lekker snijden, roeren en van dat soort dingen. Dat is gewoon fijn na zo'n intensieve dag waarin je voornamelijk hebt zitten luisteren en praten.

Dan maar eens neuzen op het weekmenu. Kunnen we nog iets omruilen. Helaas het gehakt voor morgen ligt nog stijfbevroren in de vriezer en hetzelfde geldt voor het vlees voor vrijdag. Wel ligt er in een hoekje van de vriezer nog een zakje met ongeveer een half onsje spekblokjes. In de groentela vindt je nog een half doosje champignons en in de fruitschaal een rode paprika. Uien heb ik altijd in huis en in de uienbak vond ik ook nog een stuk prei. Bladerdeeg was ook voorhanden in de vriezer - altijd handig om op voorraad te hebben - en er waren nog de eieren die eigenlijk in de frittatta hadden gemoeten.

Een mens blijkt toch meer op voorraad te hebben dan ie denkt. Ik snipperde de ui en sneed de paprika in blokjes. Bakte de spekblokjes wat uit en deed daar de ui en de paprika bij en de champignonnen in plakjes. Het stukje prei sneed ik in kleine reepjes, waste het en liet het meefruiten met het spek/ui mengsel. Ik zocht mijn quiche vorm op, vette hem in en bekleedde hem met het bladerdeeg.
Vier eieren en een flinke scheut kookzuivel werden met wat zout en peper door elkaar geklutst. Het groentemengsel verdeelde ik over het bladerdeeg in de vorm en goot voorzichtig het eiklutsel over de groente. Achter in de groentela trof ik nog een paar plakjes cheddar kaas en die sneed ik in reepjes en legde deze op het ei. Een paar bosuitjes in ringetjes maakten de boel af.

De oven was inmiddels voorverwarmd op 200 graden en hij mocht zo'n 25 minuten bakken. We aten hem samen met de wortel/koolsalade die ik eerst maakte.

Moraal van dit verhaal? Lekker gegeten en alle restjes groente verwerkt. Zo zie je maar weer dat een mens voor een prikkie heel lekker kan koken. Want lekker, dat was het absoluut. De pompoen was wel een tikkie teleurgesteld dat hij niet aan bod kwam vandaag, maar ik heb hem beloofd dat hij zondag zijn entree mag maken.

Ziet er niet echt uit als een kliko voor restjes toch?

maandag 22 januari 2018

Nummer 10!

Vanavond uit mijn werk ben ik naar het postagentschap gereden om het dekentje te versturen. Dikkie Dik gaat op reis naar Frankrijk. Toen ik toch in het winkelcentrum was besloot ik meteen maar even de Zeeman binnen te wippen op zoek naar breinaalden nummer 10.

Gisteren had ik bedacht dat ik van het cashmere misschien toch een klein dekentje kon maken. Een dekentje om te gebruiken bij de Maxi Cosi. De wol was oorspronkelijk bedoeld voor een dekentje dus vandaar. Mijn breinaalden gingen niet verder dan nummer 7 en daar had ik gister wel alvast mee geprobeerd om te zien hoe dat ging. Dat werd veel te strak. Een tijdje geleden grossierde de Zeeman in dikke breinaalden, maar nu ving ik bot. Het ging niet verder dan nummer 5. Helaas pindakaas.

Terwijl ik terugliep naar de parkeergarage passeerde ik de Action en besloot daar eens even te kijken. En warempel ze hadden naalden nummer 10, maar wel in een koker met nog een aantal naalden van klein naar groot. Nu had ik die in principe niet nodig, maar de prijs was dusdanig dat ik de koker toch meenam. In het vak met de breiartikelen lagen ook flink wat bollen wol. Nou ja met wol heeft het niet veel van doen, het is zo synthetisch als het maar zijn kan, maar er kan mee gebreid worden.

Er lagen een paar grote bollen, crèmekleurig, garen wat lekker zacht aanvoelde en het was geschikt voor naalden nummer 10. Een bol maar meenemen dus.

Vanavond breide ik eerst nog wat naaldjes aan de voorpandjes van het vestje, dat wil ik nl echt af hebben en mee kunnen nemen als cadeautje over een maand en daarna maakte ik toch een beginnetje met de cashmere op naalden nummer 10.

Na 7 naalden was het bolletje op en had ik zo'n 8 cm gebreid. Dat schoot lekker op met nog 4 bolletjes op voorraad. Verder dan 40 cm zou ik dan niet komen. Dus toch maar begonnen met het crèmekleurig garen. Het is eigenlijk wel een beetje heiligenschennis om zulk zacht en duur garen te combineren met zo'n niemendalletje van de Action, maar ach soms moet een mens wat. Dus ga ik maar banen maken. Baantje grijs, baantje crème tot alle grijze bolletjes op zijn. Dan kom ik ongeveer tot 70 cm als ik 5 banen van 8 cm en 3 banen van 10 cm heb. Dat moet ruim genoeg zijn voor een dekentje voor de Maxi Cosi.


Wat een verschil qua garen en naalden!
Het is wel wennen om met zulke dikke naalden te breien, alsof je met heipalen in je handen zit. Gelukkig zijn de naalden licht en de wol ook, maar het steekt wel schril af tegen het vestje wat ik op naalden 3,5 brei. Ik ga het maar een beetje afwisselen. Dat is ook prettig tegen de slapende handen. Al valt dat sinds de wappertip nogal mee!

Dat vestje is trouwens wel heel erg schattig! Het achterpandje is klaar en ik brei de voorpandjes nu tegelijk en dat schiet best op. Het is echt een heel leuk steekje wat lijkt op een kabeltje. Heel makkelijk, twee averecht, drie recht afwisselen en in de derde naald haal je de eerste rechte steek af met de draad naar achter brei je de tweede rechte steek, een omslag en de derde recht breien en dan de afgehaalde steek over alle twee rechtgebreide steken en de omslag halen. In de averechtse naald brei je alle steken zoals ze zich voor doen. Een kind kan de was doen en het geeft een heel leuk, beetje stoer resultaat.

Het is net een kabeltje!

zondag 21 januari 2018

Met oneindig veel liefde...........

Het dekentje voor onze aanstaande kleinzoon is af. Na het blocken wilde ik de rand er aanhaken met de cashmere maar dat werd een fiasco. Logisch ook want het dekentje is gebreid op naalden vier en op het etiket van de cashmere staat dat het gebreid moet worden met naald 15. Dat is nogal een verschil. Ik begrijp nog steeds niet waarom ze dat in de Franse breiwinkel zo aan schoondochter hebben verkocht. Enfin dat doet er ook niet toe.

Heel voorzichtig heb ik het dus weer uitgehaald en er daarom een randje vasten omgehaakt met het oranje van Dikkie Dik. Zo is het een mooi geheel. Helaas krulden na het blocken de randen toch weer op en daarom heb ik een oud maar beproefd middel van stal gehaald. De perslap. Mijn oma die coupeuse was had 40 jaar geleden geen stoomstrijkijzer tot haar beschikking en elk naadje wat onder de naaimachine kwam werd opengeperst met de perslap. Een vochtige doek werd over de naad gelegd en daar werd dan met de hete strijkbout overheen gegaan. Prachtige naden kreeg je daar van.

De perslap is allang ter ziele en daarom nam ik een schone theedoek en legde die over de randen. Met het stoomstrijkijzer heb ik de randen zo glad gekregen. Het is een mooi zacht dekentje geworden waarin ik in elke steek heel veel liefde heb gestopt voor dat kleine mannetje.

Uit Frankrijk komen ondertussen goede berichten. Schoondochter is moe, maar voelt zich verder goed. Het is een enorme buik die ze mee moet torsen. Afgelopen week kregen we een filmpje van haar buik waarin kleinzoon aan het voetballen was. Zo leuk om te zien! Ook kregen we een geluidsappje met daarin zijn hartslag tijdens het bezoek aan de verloskundige. Zo leven we op afstand toch fijn mee.

Verder kregen we een rondleiding door de babykamer per facetime. Trots liet onze zoon alles zien, tot aan de slabbetjes en de knuffels die hij alvast voor zijn zoon heeft gekocht. Als ik dat zo zie dan voel ik me een soort van oermoeder. Zo trots op mijn eigen kind die nu vader wordt en een zorgzame echtgenoot is. We tellen de weken af. Nog ongeveer vijf te gaan.

dinsdag 16 januari 2018

Ridders

Vanmiddag moest ik naar onze vestiging in Haarlem. Vorige week had ik daar een leuk sollicitatiegesprek en vandaag werd ik verwacht voor het arbeidsvoorwaardengesprek. Altijd leuk om te doen, je maakt iemand immers blij met een baan.

Goed gemutst reed ik dus naar Haarlem. Dat is geen vervelend ritje, het is bijna een rechte weg en als je alle stoplichten mee hebt dan ben je er in een ommezien, maar heb je ze tegen nou dan duurt het wat langer. Dat is ook niet erg want er is altijd wel wat te zien in zo'n stad en Haarlem is best mooi. Al rijd ik niet door de binnenstad.

Helaas had ik vanmiddag alle stoplichten tegen. Voor me reed een witte bestelbus met achterop de tekst: De ridders van de tandtechniek. Met een kek oranje logo van een ridder te paard en de naam van de tandtechniekclub die ik al weer vergeten ben. Omdat de bus vanaf het begin dat ik Haarlem in reed voor me reed en ik dus bij ieder stoplicht moest wachten ging dat zinnetje door mijn hoofd spoken.

Hoezo ridders van de tandtechniek. Wat redden ze dan? Ja je gebit, maar meestal redden ze ook hun eigen portemonnee. Natuurlijk is het een vak, een goed kunstgebit, kroon of brug kan niet iedereen in zijn schuurtje maken, maar duur zijn die jongens vaak wel. Enfin het logo van de ridder ter paard was in iedergeval leuker dan een lollig plaatje van een gebitje.

Wel reden ze in een grote bus. Hoeveel kunstgebitten kun je kwijt in zo'n bus vroeg ik me af en hoe vervoeren ze dat. Want alle kunstgebitten op een hoop in de bus lijkt me nogal een gedoe. Dan moet je wel heel erg goed zoeken en opletten dat het gebit bij de juiste eigenaar komt. Je moet er toch niet aan denken dat je een ander exemplaar in je mond krijgt. Brrr.

Of was de bus speciaal voor hen ingericht met keurige planken en bakjes aan de wand zodat de gebitjes veilig aan konden komen. Misschien was het wel een monteur van kunstgebitten aan huis. Net zoiets als vroeger de SRV man, maar dan anders want het lijkt me dat een kunstgebit altijd op maat gemaakt moet worden. Dat zijn dan toch dingen waar je over gaat peinzen, als je steeds maar staat te wachten voor rode stoplichten. Jammer ook dat ze het er niet gewoon even opzetten, dan weet je als achterliggende automobilist waar je aan toe bent. Dan zou je zelfs even uit kunnen stappen, op het raampje tikken en naar de kosten kunnen vragen van een gebitje, kroon of brug.

Op een gegeven moment voegde er een ander voertuig tussen ons in. Ook een bestelauto maar dan veel kleiner. Met een groot raam achterin dat uitzicht bood op allerlei honden. Het was een gewiebel van hondenkoppen en een gezwaai van staarten daar achter in dat autootje. Het was zo druk dat ik de bestuurder niet kon zien zitten.

De gebittenbus en de hondenwagen konden beter even ruilen van wagen leek me.  Maar ja toen had ik mijn doel al bereikt en was er geen tijd meer om me er mee te bemoeien. Wel jammer, want ik had hier zo mooi de ridder uit kunnen hangen.

maandag 15 januari 2018

Block Blue Monday!

Blue monday dus vandaag. De dag in het jaar waarop we met z'n allen en bloc moeten gaan zitten somberen. Daar doe ik dus niet aan mee. Alhoewel het weer alle ingrediënten meebracht om wel te gaan zitten somberen is het me gelukt om deze dag vrolijk door te komen. Flauwekul toch om je door een beetje regen uit het veld te laten slaan. Januari is nu eenmaal een beetje grijze maand, maar wat is er mis met grijs? Een aantal jaren geleden waren we met zijn allen nog in de ban van vijftig tinten grijs en daar hoorde je niemand somber over praten.

Een gewone maandag met een gewone werkdag. Eerst op kantoor en later nog even wat thuis gewerkt. Dat is best knus hoor als de regen tegen de ramen klettert en je hoeft niet meer naar buiten. Binnen kan het heel gezellig zijn.

Vanavond hadden dochter en ik eigenlijk onze 40 banen moeten zwemmen maar omdat het zo met bakken uit de lucht kwam zagen we daar maar vanaf. Door al die nattigheid hadden we wel in ons badpak naar het zwembad kunnen lopen maar dat was wel erg koud geweest. Bovendien schijnen er allerlei griepvirussen in  omloop te zijn en voor je het weet heeft zo'n griep je bij de kladden en zulke gasten hou ik liever buiten de deur.

In plaats van zwemmen ging ik maar strijken. Dat strijkje lag er al een tijdje en moest hoognodig worden aangepakt. Daarna heb ik het Dikkie Dik dekentje geblockt. Helaas heb ik ooit de rubberen vloerpuzzels weggegooid want anders had ik het daarop vast kunnen spelden. Nu heb ik een dikke badhanddoek dubbelgevouwen en die op twee tuinstoelkussens gelegd en daar heb ik het dekentje op vastgespeld. Keurig uitgemeten en daarna besproeid met een lauw watertje uit de plantenspuit met een drupje eucalan. Nu ligt Dikkie Dik dus te drogen in de logeerkamer.

Toen dat klaar was lag de avond nog zo'n beetje voor me. Ongelooflijk wat een tijd bespaar je door niet te gaan zwemmen. :-) Het is dat een mens moet bewegen, maar anders........

Terwijl de regen nog gezellig tegen de ruiten tikte heb ik mijn breiwerk opgepakt en ben verder gegaan met het boordje voor het vestje. Toen dat af was ben ik met het patroon begonnen en dat is me toch een leuk werkje. Heerlijk om te doen. Het is een patroontje van vier toeren waarin je een soort van kabeltje maakt door een steek over drie steken te halen in de derde toer. Tussendoor laat ik de handjes flink wapperen, zoals Elizabeth me adviseerde en dat helpt. Al wordt ik door mijn huisgenoten wel aangekeken of er een steekje los zit, maar ach weten zij veel. Zij kunnen geeneens breien.

En zo kreeg blue monday nog een fijne, relaxte afsluiting door gezellig aan het blauwe vestje voor mijn kleinzoon te breien. Niks somberen. Gewoon tevreden zitten zijn!



zondag 14 januari 2018

Cuijp en Klaar!

En zo zijn de eerste twee weken van januari al weer om. Morgen is het de 15e en wat gaat het hard. Neem nou zo'n weekend, vanaf het moment dat ik vrijdag over de drempel stapte na een leuke werkdag vloog de tijd om en nu is het weekend al haast weer voorbij.

Ik heb hem wel goed besteed, dat weekend. Met eerst gisteren een bezoek aan de kapper en daarna de zaterdagse boodschapronde. Toen even snel een heerlijke pan linzensoep gemaakt en daarna de metro en een trammetje gepakt naar de Albert Cuijpmarkt. Dat blijft altijd leuk om te doen en ik had een goede reden want ik had wat fournituren nodig en op de Cuijp zit Jan de Grote Kleinvakman. Werkelijk waar, daar verkopen ze alles wat met fournituren te maken heeft. Rijen knopen en bandjes, strikjes, naalden, je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben het.

Ik moest knopen hebben. Knopen voor een bordeaux rode blazer omdat daar van die metalen wiebelknopen opzitten en de knopen aan de mouw maken een hoop herrie als ik zit te werken aan mijn bureau. Dan hoor je continue het getik van die knopen op het blad. Gek word ik daar van en daarom heb ik die blazer nooit meer aan wat natuurlijk hardstikke zonde is. Voor 3,15 euro kocht ik nieuwe knopen. Nu ze er alleen nog even aanzetten en ik kan mijn blazer weer aan.

Naast dat het leuk is om knopen uit te zoeken en al die andere spulletjes te bekijken is het ook leuk om het winkelend publiek te aanschouwen. Mensen in allerlei soorten en maten komen daar en alles in een heerlijk, gemoedelijk Amsterdams sfeertje. Ik hou er van!

Om dat we toch op de Cuijp waren vulde ik ook nog maar even de kruidenvoorraad aan bij de Peperbol. Ook al zo'n leuke winkel waar ze kruiden, thee, snoep en drop en keukenzaken verkopen zoals oestermessen, theepotjes en nou ja eigenlijk alles om in een keuken te gebruiken. Ik koop daar bijvoorbeeld een zak laurierblaadjes voor 1,25 en dat is echt spotgoedkoop. Ter vergelijking: Afgelopen zomer belde zoonlief vanuit Parijs. Mam we lopen hier op een kruidenmarkt met zoveel kruiden dat wil je niet weten dus als je nog wat nodig hebt dan kan ik het voor je meenemen. Ze zouden nl twee dagen later in Amsterdam arriveren. In mijn argeloosheid zei ik ach neem een zakje laurier mee. Twee dagen later bleek een lullig zakje laurierblaadjes 5 euro te kosten. Dus nu is het hier de gevleugelde uitspraak: geniet van de soep/stoofschotel/rode kool want de laurier die er in zit is van Parijs goud!  Nee dan hier op de Cuijp. Laurier en andere kruiden allemaal voor een prikkie!

Manlief was ook mee en we maakten van de gelegenheid gebruik om meteen maar even op stap te gaan voor cadeautjes voor Pietertje. Tenslotte verwachten we hem al over 5,5 week. Het gaat echt opschieten. Na een harinkje op de markt tramden we terug naar de Bijenkorf waar we een boodschapje moesten doen en gingen toen gauw naar huis om daar weer verder te gaan aan het Dikkie Dik dekentje. Het is nu bijna af. Alleen de rand met de cashmere wol moet ik er nog om heen maken, maar nu moet het eerst even geblockt worden. Zodra dat klaar is haak ik het laatste randje eromheen en kan hij op de post. Dat hummeltje moet natuurlijk direct onder een lekker dekentje slapen als hij wordt geboren. Onder oma's dekentje! Foto's komen later.

Vandaag ben ik begonnen aan een vestje met capuchon. Het boordje heb ik opgezet. Erg ver ben ik nog niet gekomen want ik werd behoorlijk geplaagd door slapende handen. Daar heb ik soms weken geen last van en ineens is het er weer. Ik snap er niks van.

Hebben jullie dat ook medehandwerksters? Dat je soms na vijf minuten haken of breien al geen gevoel meer in je handen hebt? En wat doen jullie er dan tegen? 

zondag 7 januari 2018

Opgeruimd!

Ziezo het huis is weer ontkerst! Het is weer schoon, fris en oogt veel ruimer nu de kerstboom eruit is. Al was dat maar een klein ukkie van zo'n 80 centimeter en stond hij netjes in de hoek op een tafeltje, zo'n boompje neemt toch ruimte in! Ook het kerstdorp is weer ingepakt en brengt de komende maanden door in een nis van ons bijkeukentje.

Altijd weer een flinke klus om die kerstboel weer op te ruimen en eigenlijk niet een van mijn favoriete klussen, maar goed, de kabouters doen het niet dus ik moest aan de bak. Het is ook wel weer lekker zo'n opgeruimd huis.

De planten, die tijdelijk in de logeerkamer hadden gelogeerd vanwege het kerstdorp op de vensterbank, mochten weer naar hun eigen plek terug. De meesten hadden het prima naar de zin gehad daar, maar waren blij weer op de oude plek terug te zijn. Toch had ik wat kale plekken omdat we in december wat armetierige planten hadden weggegooid. Daar wacht ik altijd zo lang mogelijk mee, ik probeer kost wat het kost de patiënt een beetje op te lappen, maar mijn echtgenoot is daar minder teerhartig in en gooide ze in de kliko, waar hij gelijk in had want het was ook niks meer.

Gelukkig kon ik nog voor sluitingstijd even naar het tuincentrum om wat groen in te slaan. Anders is het wel een hele kale boel. In het tuincentrum was het ook bijna ontkerst. Op de plaats waar we een maand geleden het kerstboompje uitzochten stonden nu grote tafels met helleborussen in prachtige kleuren, varierend van roomwit tot aan oudrose.

Hier en daar stond een kar met nog wat kerst restspullen en alles afgeprijsd met 60% korting. De klanten waren niet erg geïnteresseerd in kerstrestjes. Die waren net als ik op zoek naar wat groen voor binnen. Ik kon het niet laten en snuffelde toch even tussen de afgeprijsde spullen en vond nog een kersthuisje nu voor maar 3,20 euro. Die kon ik niet laten liggen.

Ik kreeg gezelschap van een moeder met dochter. Moeder, lang en slank, (hoog op de benen) in een prachtige vuurrode tule rok, die om haar benen waaierde bij iedere stap die ze deed. En wat voor benen. In de kar zat een blond, ongeveer vijfjarig elfje gezellig te kwekken. Zij had wel oog voor de grote, plastic sneeuwman met licht, maar dat vond moeders niet zo'n goed idee en duwde de kar resoluut richting de binnenkas.

Bij de binnenplanten was het druk. Blijkbaar waren er meer mensen met een kale vensterbank en werd er nieuw groen uitgezocht. Ik zocht naar een cyclaam maar die was er niet. Wel vond ik een leuk groen plantje met wuivende bladeren. Hup in de kar en ook een witte azalea en een donkerrose mini orchidee mochten in de kar. Nog wat voeding erbij en klaar was ik.

 Afbeeldingsresultaat voor paarse mini orchidee

Nu is het altijd leuk om bij zo'n tuincentrum even rond te kijken. Niet alleen naar de spullen maar zeker ook naar de mensen die de spullen staan uit te zoeken. Een jong en een wat ouder stel, allebei op zoek naar een mooie combinatie van plant en pot. Het contrast van de smaak van beide stellen was groot, maar de discussie precies hetzelfde. Bij allebei hoorde ik de man zeggen; denk je niet dat dit in de weg gaat staan en hoe denk je die grote pot de trap op te krijgen? Ja, de meeste Amsterdamse huizen hebben smalle trappen! Overigens zag ik later allebei de stellen met pot en plant bij de kassa dus blijkbaar hadden allebei de dames hun vent kunnen overtuigen dat de plant  niet in de weg zou staan en dat hij heus wel boven zou komen. Grappig!

Ondertussen waren moeder en dochter ook druk bezig om kamerplanten uit te zoeken. Er stonden er al heel wat in de kar en ik hoorde moeder zeggen, nu alleen nog een hangplant en ze pakte een hedera van de plantentafel. Het elfje in de kar bekeek de plant met priemende blik en zei toen: Die hebben we al gehad en die heb je pas nog opgeruimd omdat ie in de weg hing, dus doe maar niet. Waarop moeder de plant terugzette en naar de kassa afdroop!

Die gaat een grote carrière als opruimcoach tegemoet voorspel ik hierbij!

Gerelateerde afbeelding

vrijdag 5 januari 2018

De beste wensen!

Afbeeldingsresultaat voor gelukkig nieuwjaar 2018 

Ik geloof dat het nog net mag, gelukkig nieuwjaar wensen! Nog net op tijd om de lezers van dit blog een heel goed, mooi maar vooral gezond 2018 toe te wensen! Maak er een mooi jaar van lieve lezers!

Het jaar is alweer 5 dagen oud en gaat tot nog toe zijn gangetje. Alhoewel het eerste ziekenhuisbezoek hebben we al weer gehad met manlief. Dat er maar zo min mogelijk mogen volgen in 2018, maar alles zit vooralsnog weer in het ritme en dus kijk ik vooral naar wat er wel goed gaat. En dat is een heleboel.

Wat minder goed gaat is het dekentje voor Pietertje. Ik kom er maar niet toe om het af te maken en dat terwijl ik er eigenlijk niet eens zoveel meer aan hoef te doen. Nog wat steekjes met een zwart draadje om de contouren van Dikkie Dik aan te geven en de rand er om heen te haken. Schiet eens op roep ik telkens tegen mijzelf, maar het lijkt wel of ik even een handwerkblock heb. Er komt niets op dit gebied uit mijn vingers. Erg hè? 

Wel heb ik deze week drie dikke pillen van de Millennium trilogie van Stieg Larsson weer eens gelezen. Nummer drie heb ik zojuist voltooid. Dit is de tweede keer dat ik ze lees en ze blijven spannend. Een geweldig goed verhaal waardoor ik zo'n boek niet kan wegleggen. Nummer vier lonkt al weer. Die is weliswaar niet door Stieg Larsson geschreven maar is ook zo'n goed verhaal. Na nummer vier roept nummer vijf. Want dat laatste deel is nog niet zo lang geleden uit en ligt hier spiksplinternieuw, nog in het papiertje van de boekenwinkel, op me te wachten.  Dat was ook de reden om de voorgaande delen nog weer eens te lezen. 

Heel erg fijn dus om alle vrije uren weg te kruipen in een goed boek, maar dat betekent dus wel dat er verder niks uit mijn handen komt. Die arme Pietertje moet ondertussen wachten op zijn dekentje. Nu moet hij nog veilig zeven weken bij zijn moeder zitten dus dat gaat wel in orde komen, maar toch. Ik voel me wel een tikkie schuldig, zeker omdat ik zulke leuke wolletjes heb liggen om nog meer leuke dingen te maken. 

Misschien toch die boeken maar even laten roepen en morgen gauw verder met het dekentje als alle kerstspullen het huis uit zijn, want dat moet ook nog gebeuren. Er werd deze week ook nog gewoon gewerkt dus staat het kerstboompje nog. Enfin dat is morgen zo gepiept. 

Allemaal goede voornemens dus voor dit weekend en meer dan dat reiken mijn voornemens niet. Ik ben er maar niet eens aan begonnen om die goede voornemens te maken want ik weet nu al dat 30 kg afvallen me wederom niet gaat lukken dit jaar. Net als drie keer in de week naar de sportschool. Wat ook niet kan omdat ik mijn abonnement in mei heb opgezegd en dan mag je daar niet meer naar binnen. Het sponsoren van de sportschool moest maar eens afgelopen zijn. 

Wat ik dan wel ga doen dit jaar?
Nou:
-veel van mijn man en kinderen houden;
-een leuke en lieve oma worden voor Pietertje;
-veel van mijn familie houden;
-aardig en vriendelijk zijn tegen mijn medemens;
-lekker hard werken en genieten van mijn mooie baan;
-genieten van alle (kleine en grote) mooie dingen die op mijn pad komen. 

En dat is al een heleboel.