Ridders

Vanmiddag moest ik naar onze vestiging in Haarlem. Vorige week had ik daar een leuk sollicitatiegesprek en vandaag werd ik verwacht voor het arbeidsvoorwaardengesprek. Altijd leuk om te doen, je maakt iemand immers blij met een baan.

Goed gemutst reed ik dus naar Haarlem. Dat is geen vervelend ritje, het is bijna een rechte weg en als je alle stoplichten mee hebt dan ben je er in een ommezien, maar heb je ze tegen nou dan duurt het wat langer. Dat is ook niet erg want er is altijd wel wat te zien in zo'n stad en Haarlem is best mooi. Al rijd ik niet door de binnenstad.

Helaas had ik vanmiddag alle stoplichten tegen. Voor me reed een witte bestelbus met achterop de tekst: De ridders van de tandtechniek. Met een kek oranje logo van een ridder te paard en de naam van de tandtechniekclub die ik al weer vergeten ben. Omdat de bus vanaf het begin dat ik Haarlem in reed voor me reed en ik dus bij ieder stoplicht moest wachten ging dat zinnetje door mijn hoofd spoken.

Hoezo ridders van de tandtechniek. Wat redden ze dan? Ja je gebit, maar meestal redden ze ook hun eigen portemonnee. Natuurlijk is het een vak, een goed kunstgebit, kroon of brug kan niet iedereen in zijn schuurtje maken, maar duur zijn die jongens vaak wel. Enfin het logo van de ridder ter paard was in iedergeval leuker dan een lollig plaatje van een gebitje.

Wel reden ze in een grote bus. Hoeveel kunstgebitten kun je kwijt in zo'n bus vroeg ik me af en hoe vervoeren ze dat. Want alle kunstgebitten op een hoop in de bus lijkt me nogal een gedoe. Dan moet je wel heel erg goed zoeken en opletten dat het gebit bij de juiste eigenaar komt. Je moet er toch niet aan denken dat je een ander exemplaar in je mond krijgt. Brrr.

Of was de bus speciaal voor hen ingericht met keurige planken en bakjes aan de wand zodat de gebitjes veilig aan konden komen. Misschien was het wel een monteur van kunstgebitten aan huis. Net zoiets als vroeger de SRV man, maar dan anders want het lijkt me dat een kunstgebit altijd op maat gemaakt moet worden. Dat zijn dan toch dingen waar je over gaat peinzen, als je steeds maar staat te wachten voor rode stoplichten. Jammer ook dat ze het er niet gewoon even opzetten, dan weet je als achterliggende automobilist waar je aan toe bent. Dan zou je zelfs even uit kunnen stappen, op het raampje tikken en naar de kosten kunnen vragen van een gebitje, kroon of brug.

Op een gegeven moment voegde er een ander voertuig tussen ons in. Ook een bestelauto maar dan veel kleiner. Met een groot raam achterin dat uitzicht bood op allerlei honden. Het was een gewiebel van hondenkoppen en een gezwaai van staarten daar achter in dat autootje. Het was zo druk dat ik de bestuurder niet kon zien zitten.

De gebittenbus en de hondenwagen konden beter even ruilen van wagen leek me.  Maar ja toen had ik mijn doel al bereikt en was er geen tijd meer om me er mee te bemoeien. Wel jammer, want ik had hier zo mooi de ridder uit kunnen hangen.