Theater

Het was begin december vorig jaar toen mijn schoonzus zei, zeg weet je dat in het voorjaar er een theatervoorstelling in het DelaMar komt over Wim Sonneveld? Nou dat wist ik niet. Goh zei ze, wat zou ik daar nu graag eens naar toe willen gaan! Al die leuke liedjes uit mijn jeugd en ze keek nostalgisch. Nou zei haar broer, mijn echtgenoot, dat lijkt me wel leuk laten we met zijn vieren gaan. En zo geschiedde. Zwager, een regelaar in hart en nieren stortte zich op het bestellen van de kaarten en op een gegeven moment kregen we bericht dat het was gelukt. Gauw betaalden wij ons deel en vergaten vervolgens hele Wim Sonneveld. 

Ineens begin deze maand popte er een alarmbelletje op in mijn hoofd! Gingen wij niet naar Wim en wanneer ook al weer? Gister was het zover. Zwager en schoonzus kwamen naar Amsterdam en gevieren gingen wij de stad in. Eerst even een hapje eten en een beetje bijkletsen. Altijd stof genoeg. We vonden een gezellig restaurantje achter het Leidseplein en prikten daar een Italiaans vorkje weg. Het was lekker en gezellig.

Toen we naar het theater liepen waren de lichtjes op het Leidseplein al aan het branden gegaan. Vroeger was er in de winter altijd een ijsbaantje, piepklein je kon er je kont amper keren, maar het zorgde wel voor een speciaal sfeertje op het plein. Vandaag de dag staan zomer en winter de terrassen uitgestald. Keiharde muziek dendert uit de cafe deuren en de toeristen zoeken nog steeds hun weg, sommigen op zoek naar een joint! 

Ondertussen staat de Stadschouwburg als een waardige oma over het plein te waken, maar de grandeur die het plein had toen het zo mooi bezongen werd is allang verdwenen. Jammer maar niks aan te doen! Door de koude, vlagerige wind liepen wij het plein over en sloegen de hoek om naar de Marnixstraat waar het DelaMar gevestigd is. Een nieuw, mooi theater dat je bij binnenkomst omarmt voor je feestelijke avondje uit. Het vrolijke geroezemoes van de medetheatergangers die zin hebben in hun avondje is een fijn muziekje om nog even van een kop koffie te genieten voordat de voorstelling begint. Al die mensen in de foyer, van jong tot wat ouder en zelfs flink oud zijn leuk om naar te kijken. Keurige echtparen, feestelijk gekleed, nippend aan een glaasje wijn. Jonge mensen gewoon in een spijkerbroek en een trui! Vriendinnen met warrige knotjes en veel te felle lipstick die samen uit zijn en tegelijkertijd op mannenjacht. Valt er nog wat te scoren, zie je ze de aanwezige heren scannen.

Die heren waren er natuurlijk wel, maar daar zat een vrouw aanvast. Ik zag geen enkele vrijgezel daar loslopen, maar misschien heb ik niet goed gekeken, dat kan ook! 

Er ging een bel en een vriendelijke stem verzocht ons onze plaatsen op te zoeken omdat de voorstelling zou beginnen. De lichten doofden, het geroezemoes verstomde en het doek ging op. Daar stond Tony Neef in de gedaante van Wim Sonneveld en zong, haal het doek maar op, doe het licht maar aan............

Het was een geweldige voorstelling, niet alleen leuk door alle bekende liedjes, maar zeker ook door het verhaal over het leven van Wim. Het enige wat ik me daar nog van kan herinneren is dat hij stierf. Dat mijn vader uit zijn werk kwam tussen de middag en terwijl mijn moeder de aardappels afgoot, (wij aten altijd warm tussen de middag) hij vertelde dat Wim Sonneveld gestorven was en mijn moeder van schrik bijna de piepers in de gootsteen kieperde! Van Wim zelf wist ik dus weinig, maar zijn liedjes kan ik allemaal meezingen, van Poen Poen Poen Poen, Ome Thijs, Margootje en Josefien en ga zo maar door!

Aan het einde van de voorstelling zingt Tony het beroemde lied Het Dorp, dat zorgde voor kippenvel en tranen in mijn ogen. Nostalgie en terugverlangen naar je jeugd toen alles nog veilig en overzichtelijk was. Het gemis om mijn mams greep me even naar de strot, maar algauw was het blije gevoel weer terug. 

Het Dorp galmt de hele ochtend al door mijn hoofd en vooral de zinnen, hoe of het bankstel staat bij Mien en het dressoir met plastic rozen! Ik kom er maar niet vanaf en ga mijn schoonzus maar even bellen! Doe het doek maar dicht, doe het licht maar uit.............