Hoewel je maar, om precies te zijn, 1649 kilometer van huis bent, beland je toch in een beetje andere wereld als je in Rome uit het vliegtuig stapt. Op de luchthaven heb je daar nog niet eens zo'n erg in maar op het moment dat je met je koffer het metrostation uitstapt op zoek naar je hotel dan merk je het pas.
Om te beginnen hadden wij natuurlijk de verkeerde metro uitgang gekozen. Zal je net zien. Ellenlange gangen onder de grond moesten we door, voortgestuwd op loopbanden, voordat er ergens een roltrap opdook die ons naar buiten bracht. Direct stonden we op een klein stoepje waar het verkeer voorbij raasde. We moesten ons haastig tegen een muurtje drukken voor we verder konden lopen anders werden de vouwen uit onze broek of de veters uit onze schoenen gereden. Niet alleen was er heel veel verkeer maar ze gebruikten ook nog eens allemaal hun claxon. Een herrie van jewelste.
Al dolend liepen wij door de straten, steeds maar turend op de naambordjes en op google maps totdat we ons uitgedroogd op een terras lieten vallen en de uitbater niet alleen om twee grote glazen fris vroegen, maar ook om advies hoe nu bij het hotel te geraken. De goede man lachte ons nog net niet uit, we zaten mooi aan de verkeerde kant. Tussen ons en het hotel lag nog een heel groot park. Wel een mooi park, dat wel. Gelukkig rijden er enorm veel taxi's en die vinden het geen probleem om een ritje van een kwartiertje te maken en deze man zette ons keurig voor de deur van het hotel af.
Aardige mensen daar in de receptie en we kregen een keurige kamer toegewezen. S'avonds gingen we de straat op en streken we neer in een alleraardigst familierestaurant waar Di Mamma van een jaar of tachtig de scepter zwaaide. Signora had zoveel kettingen en ringen om het goede lijf dat ze niet anders meer kon dan een beetje krom lopen en dat deed ze op grote zilveren gympen. Voordeel van zoveel blingbling was dat je haar nooit uit het oog verloor. Met straffe hand en dramatische gebaren en taalgebruik stuurde zij een legertje obers aan die ieder hun eigen wijk bedienden. Geweldig om te zien en wat hebben we lekker gegeten.
Als je niet van fonteinen houdt dan moet je eigenlijk niet naar Rome gaan, want op bijna elke straathoek of pleintje staat er eentje. Niet zo'n lullig klein koperen bakje met een flauw straaltje, nee flinke fonteinen met de prachtigste beeldhouwwerken die flinke plenzen water uitspuiten. Prachtig om naar te kijken. Jammer is dan wel weer dat je van al die fonteinen zoveel moet plassen. Eigenlijk hop je van fontein naar toilet en van toilet naar fontein en ga zo maar door.
Gelukkig hebben ze daar de vele koffietentjes en terrasjes voor. Je moet natuurlijk wel een consumptie nemen maar ach zo'n lekkere espresso kost ook niet de hele wereld en het voordeel daar van is weer dat het maar kleine slokjes zijn wat dus niet tot nog eens extra toiletbezoek zal leiden. Gek is dan wel weer dat in bijna elk restaurant op de "dames" een toiletbril ontbreekt en dat je dus je blote achterwerk op zo'n kale koude pot moet laten landen. Brrr. Of je moet er boven gaan hangen natuurlijk. Dat is raar toch, al die toiletten zonder bril? Gelukkig was het in het hotel beter geregeld, daar was het zacht landen zullen we maar zeggen.
Als je een beetje bangig bent uitgevallen heb je in Rome ook helemaal niks te zoeken, want het verkeer is een drama. Zelfs oversteken op een zebrapad doe je met gevaar voor eigen leven. Je moet echt ferm de zebra opstappen met de borst vooruit en een strakke blik van hier ben ik, want anders raast het verkeer door en sta je uren op dezelfde plek. Ook het vervoer per taxi is niet voor watjes. Wij moesten voor het concert van Simply Red naar de andere kant van de stad en om in ons goeie kloffie niet in en uit bussen te hoeven stappen (lees lang te lopen op mijn hakken) namen wij een taxi.
Nu ben ik hier in Amsterdam best wel wat gewend hoor, maar dit sloeg alles. Je mag blij zijn aan het eind van de rit dat je nog heel bent en dat al je ingewanden nog op hun plek zitten. Verkeersregels kennen ze niet en het recht is van de sterkste. Op de avond dat wij in die taxi naar het Palalottomatica Arena scheurden voor het concert was de stad vergeven van de blauwe zwaailichten. Omdat de dag ervoor de vreselijke aanslagen in Parijs hadden plaatsgevonden vroegen wij de taxichauffeur of er in Rome ook wat was gebeurd omdat er zoveel politie op pad was. Nee hoor zei de chauffeur, niks aan de hand, de politie is gewoon extra alert. Waarom dan die blauwe lichten vroegen wij ons af. Nou gewoon dan ziet iedereen dat de politie aanwezig is en dan laten die terroristen het wel uit hun hoofd om wat te doen.
Tja het is een logica, dat wel, maar je blijft je verbazen. Toch is het echt een hele leuke stad hoor Rome, maar het blijven rare jongens die Romeinen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten