Rome

Met kerst kregen wij van zoonlief twee kaartjes voor het concert van Simply Red. In Rome. Nu had hij natuurlijk ook gewoon kaartjes kunnen kopen voor het concert hier in Amsterdam, maar nee, hij stuurde ons naar Rome, want zo zei hij, ik wil jullie eens verwennen. 

Over de tranen van ontroering die ik plengde aan het kerstontbijt gaan we het hier niet hebben, maar mensen mensen wat een prachtig cadeau. 

Nu hadden manlief en ik al eerder geroepen dat een citytrip naar deze stad op ons verlanglijstje stond. Dus boekten we een hotel en twee vliegtickets en gingen ons ruim tien maanden zitten te verkneukelen en verheugen op wat komen zou. 

En zo geschiedde het dat wij vorige week in het vliegtuig klommen, helaas allebei een beetje minnetjes door een gemene keelontsteking maar die lieten we de pret niet drukken, om een paar uur later voet te zetten op Italiaanse bodem. Daar scheen uitgebreid de zon. Dat was op zich al een cadeautje. 

Wat een prachtige stad! Ik kan niet anders zeggen. Het is gewoon een groot openlucht museum en we hebben genoten van al dat moois. Samen slenterden we door de straatjes en bezochten we het Pantheon, de Spaanse Trappen (die in onderhoud waren en dus niet beklommen konden worden, we gooiden een muntje in de Trevi fontein en we bezochten de Engelenburcht. Natuurlijk stond er ook een bezoek aan Vaticaanstad op het programma. Ik ben helemaal niet religieus, maar hou wel veel van geschiedenis en van kunst en wilde heel graag de fresco's van Michelangelo bekijken in de Sixtijnse Kapel. 

Nu is het Musei Vaticani erg groot en dus geen doen om dat in een dag te bekijken. We trokken dan ook de knip voor een rondleiding met een gids. Dat was zeer de moeite waard, want Fabio onze gids nam ons mee langs alle hoogtepunten en vertelde daar zo enthousiast over als was het de allereerste keer dat hij met zo'n troepje toeristen door het Vaticaan sjokte. Zijn enthousiasme was zo leuk en hij gaf ons zoveel informatie dat je inderdaad veel meer ziet als je dan eindelijk in die Sixtijnse kapel staat. 

Helaas sta je daar natuurlijk niet in je uppie en ook niet alleen met je eigen gids en groepje, maar schuifel je naar binnen achter alle andere toeristen en moet je je hoofd op de schouders van je achterbuurman leggen om die prachtige schilderingen op het plafond eens goed te bekijken. 

Voor dat je naar binnen mag wordt je op allerlei manieren duidelijk gemaakt dat je niet mag fotograferen en dat je je klep moet houden. Het is een heilige plaats waar alleen stilte past, zo staat er op de diverse borden. Jammer dat de meeste mensen zich daar niet aan hielden en toch stonden te kletsen met elkaar. De bewakers, allemaal stoere, brede jongens met een dikke snor en een indrukwekkend uniform aan, vinden dat ook irritant en dus lopen ze om de haverklap naar de microfoon op het altaar en brullen ze keihard SILENZIO door de kapel. Dan verstomd het geroezemoes een minuutje waarna het gewoon weer opnieuw begint. Dat is heel jammer want ik had zo graag daar even in stilte op het plexiglas bankje gezeten en naar de fresco's gestaard terwijl in mijn verbeelding Michelangelo daar hoog op de steigers lag te schilderen aan zijn meesterwerken, terwijl de paus van dienst hem vanaf de grond allerlei aanwijzingen gaf. Maar ja als een Duits echtpaar naast je zit te kakelen over de echtheid van de vloer, kom je niet echt lekker in je mijmering. In ieder geval heb ik daar op dat bankje gezeten en heb ik genoten van al die prachtige fresco's en dat mijmeren moet ik dan hier thuis maar op mijn eigen bank doen. 

Na het bezoek aan de Sint Pieterskerk kwamen we rond een uur of half zes weer buiten, waar de schemering al ingezet had. Een beetje grijze novembermist had zich onder de zuilen van de galerij genesteld waar de lampen al van aan waren. Dat was een prachtig, sereen gezicht. De nevel rond de lampen, de stilte op het plein en aan de overkant ging het stadse leven zijn gewone gang en reden taxi's en ander verkeer af en aan. Een geweldige middag en een overweldigende ervaring rijker gingen we terug naar het hotel.