Monddood

Het ettertje van een virus dat een gemene keelontsteking veroorzaakt was al veel van mijn collega's aan het pesten. Dat vond ik niet leuk voor hen, maar ik dacht, ach zo lang ik niet met ze zoen en heel vaak mijn handen was zal hij mijn deurtje wel voorbij lopen. Helaas voor mij  had mijn man ook zulke collega's en alhoewel hij me bezworen heeft met geeneen te hebben zitten zoenen klopte dat etterige virusje vorige week zondag wel op zijn deur. Dan kun je wel elke nacht op de bank gaan slapen of met je kop diep onder de dekens duiken en hele potten vitamines naar binnen werken, (vers sinaasappelsap mag nl niet meer) toch ontkom je er niet aan. Vrijdagochtend klopte het virus bij mij aan en ik was zo stom om te gaan kijken wie er aan mijn deurtje klopte. Nou dan weet je het wel. 

Maar goed er zijn ergere dingen, het gaat vanzelf wel weer over, je mikt er gewoon een aspirientje in en je hoopt dat die rol prikkeldraad in je strot even snel verdwijnt als dat hij gekomen is. 

Gisteravond vierde ik met een handjevol familie nog het feit dat ik eerder deze week een jaartje ouder werd. Ik werd verwend met lieve en mooie kadootjes en het waren een paar gezellige uurtjes. Helaas is met de visite gisteravond ook mijn stem vertrokken. Dat is een tikkeltje lastig, want dan moet je al die familieleden bellen om te vragen wie hem meegenomen heeft en dat kun je juist niet. Gelukkig kunnen we appen en nu maar afwachten wie hem komt terug brengen. Graag zo snel mogelijk. 

Het blijkt namelijk dat ik normaal veel meer klets als dat ik zelf dacht. Het is enorm lastig communiceren zo, althans dat vind ik. Mijn gezinsleden die zijn een andere mening toegedaan. Natuurlijk zeggen ze tegen mij dat ze het vervelend vinden en ze schenken nog een glaasje water voor me in, maar ik zie ze denken. Hoera! Want nu kan ik ze niet verzoeken (lees geen opdrachten geven) om de tafel af te ruimen, de vieze was in de mand te doen of even de stofzuiger er door te halen. Ach dan is met maar een beetje rommelig in huis. Ook niets aan te doen. Had ik niet net voor mijn nieuwe levensjaar mij voorgenomen om de boel wat meer de boel te laten en me alleen nog maar druk te maken over zaken die er echt toe doen? Zo'n nieuw levensmotto wordt dan  vijf dagen na je verjaardag al direct op de proef gesteld. Hmm misschien toch beter om volgend jaar helemaal niet meer zulke dingen te verzinnen laat staan uit te voeren. 

Het is dus rustig hier in huis. Voor vandaag is het niet zo erg dat ik mijn klep moet houden. Morgen wordt het al lastiger want dan is het de laatste dag voor de vakantie. Manlief en ik gaan lekker samen een paar dagen naar Rome. Voor zo'n vakantie moeten er op het werk nog dingen worden afgemaakt. Grote kans dat ik dat nu wel in alle rust kan doen. Telefoongesprekken lukken nu niet dus wordt ik daar niet door afgeleid.

Een dingetje is wel dat ik mijn voicemail nog moet wijzigen en mijn bellers moet vertellen dat ik er even niet ben. Met het hese piepende geluid dat ik nu voortbreng denken de mensen waarschijnlijk dat ze niet met een uiterst fatsoenlijke organisatie hebben te maken maar met een of andere louche sextent waar de uitbaadster constant van die zware jongens rookt. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Voor alles is echter een oplossing dus misschien wil een van mijn collega's die net zelf weer hun stem terug heeft wel wat voor mij inspreken. 

En in Rome is het ook geen ramp als ik mijn kwek moet houden, want dat schijnt zo'n mooie stad te zijn dat je daar ademloos en stil van bewondering dagen kunt doorbrengen. Krijgt mijn echtgenoot ook echt zijn rust op onze trip. Elk nadeel heb zijn voordeel, zei Johan Cruijff ooit!

Gelukkig doen mijn vingers het nog wel en kan ik rustig een stukkie typen om toch wat van me te laten horen. En dan ga ik nu het gezin even appen of ze de tafel willen afruimen en koffie zetten. Per slot van rekening kan ik nu niet vragen of ze zin in koffie hebben. :-)