Sinterklaasjournaal

Na de uitvaart van mijn schoonvader gistermiddag waaide ik zo tegen zessen even bij mijn eigen vader binnen. Gewoon om even zeker te weten dat met hem alles goed ging. En dat ging het gelukkig. Mijn neefje van acht was bij opa en kon niet wachten tot het Sinterklaasjournaal begon. Hij zat zich al helemaal te verkneuteren en ik was niet zo goed om, na de gebruikelijke bere-omhelzing, toch even te blijven en samen met hem naar het Sinterklaasjournaal te kijken. 

Hij is de laatste in onze familie die nog hevig gelooft in de goedheiligman en waarschijnlijk is dit het laatste jaar. Alle reden dus om er dit jaar nog maar eens extra van te genieten. Ik deed mijn jas dus uit en ging naast hem op de bank zitten, waarop hij dicht tegen mij aanschoof en me in een notendop het verhaal van dit jaar uit de doeken deed. 

Vorige week toen hij even bij ons was hadden we al een goed gesprek gehad hoe Zwarte Piet die cadeautjes nou toch in de schoenen kreeg als je niet een echte schoorsteen had. Bij mijn eigen kinderen was ik ooit ook in die val getrapt en kon me er toen net uitredden en net als toen beweerde ik dat bij ons vroeger alle schoencadeautjes door de brievenbus kwamen. Dat leek me toen al wel zo veilig, want zo hoefde ik mijn tere kinderzieltjes niet bang te maken met verhalen over sleutels en Pieten die midden in de nacht door het huis slopen. (Eigenlijk meer voor mijn eigen geruststelling dan die voor onze kinderen want zij zijn dapper en ik ben een hazehart)!

Mijn neefje was echter helemaal niet onder de indruk van mijn brievenbus verhaal want dan kreeg Zwarte Piet nooit zo'n chocolade Sint of Piet heel door de klep, nee hij had een veel beter verhaal. Iets over witte wieven en hunebedsteentjes. Tijdens de Sint intocht zaten wij in Rome dus dat deel had ik even gemist. 

Het Sinterklaasjournaal begon en ik voelde zijn lijf kronkelen van plezier terwijl hij de begintune van begin tot eind zachtjes meezong. Ik werd er zelf helemaal vrolijk van. Eigenlijk de perfecte remedie na zo'n uitvaart een zingend, zich verkneuterend neefje. Nichtje mag natuurlijk ook.

Wat was het weer leuk om het Sinterklaasjournaal te zien en weer mee te gaan in de magie die dit kinderfeest zo met zich meebrengt. Wat heb ik zelf als kind toch fijne herinneringen aan het sinterklaasfeest thuis met een, in mijn ogen, enorme berg cadeautjes voor ons gezin. Mijn moeder maakte er altijd veel werk van. Geen dure dingen hoor, leuke cadeautjes, een pyjama, een muts een zelfgemaakt kledingsetje voor een pop of Barbie en altijd het meest gewenste cadeautje als laatste. In mijn geval vaak een boek! Ook met onze eigen kinderen maakten we er later een feest van met mijn ouders en de gezinnen van mijn broer en zus. 

Ook als mijn neefje volgend jaar niet meer gelooft in de Sint dan zullen we er vast een gezellig feest van maken, maar de magie van zo'n kind die er volledig in op gaat is dan wel even verdwenen. Dan moeten we wachten  tot we hopelijk zelf kleinkinderen krijgen, maar dat gaat echt nog wel even duren. Al hoop ik echt dat het Sinterklaasfeest dan nog bestaat met alle magie die daarbij hoort, met van mijn part alle kleuren Pieten en dat niet een stelletje azijnpissers dit mooie kinderfeest om zeep hebben geholpen. 

Helaas kan ik dit in mijn eentje niet beinvloeden, maar ik ga morgen mooi op pad om voor mijn neefje en zijn zus die niet meer gelooft een mooi Sint cadeautje te kopen en de rest van de week ga ik me verkneuteren om zijn pret straks op pakjesavond.
En niet verder vertellen, maar straks ga ik mooi het Sinterklaasjournaal kijken. Ik wel!