Uitvaart en Taart!

De meeste mensen hebben tantes en ik had er een heleboel. Zeker toen ik klein was, maar eigenlijk waren het niet mijn tantes maar die van mijn moeder. Mijn opa kwam namelijk uit een gezin met ZEVENTIEN kinderen. Ja u leest het goed, echt zeventien kinderen. Een aantal van die zeventien overleefden de Spaanse griep, die toen heerste, niet en ook werden er een paar doodgeboren. Een van de oudste kinderen, een tante Annie overleed heel jong en daarom kreeg kind nummer zeventien ook weer de naam Annie. Na Jan, Jet, Chris, Willem, Sien, Nico, Rikus, Anton, Mien was het waarschijnlijk lastig om een nieuwe naam te kiezen. Ik snap dat. Hoe de anderen hebben geheten heb ik nooit geweten. 

Vandaag was ik bij de uitvaart van Tante Mien. Zij is 93 jaar geworden. De allerlaatste van de zeventien broers en zusjes is er nu ook niet meer. Een hele generatie is uitgestorven. 

Mijn moeder had zelf geen broers en zusjes dus was die hele batterij ooms en tantes een welkome aanvulling. De meeste woonden bij ons in het dorp en we kwamen trouw bij elkaar op verjaardagen. Altijd heel gezellig. De tantes Sien en Mien waren nooit getrouwd en woonden samen, eerst nog in het ouderlijk huis en later op een flat. Tante Sien heeft haar hele leven in een bakkerswinkel gewerkt tot ze op de dag dat ze 65 werd tevreden met pensioen ging. Zij overleed in 1995.

Haar zus had meer ambitie en had in eerste instantie niet meer dan een lagere school opleiding. Het was in die tijd heel gebruikelijk dat meisjes niet doorleerden en na de lagere school in de huishouding gingen werken of kindermeisje werden. Zo ook Mientje, maar zij was leergierig en dol op lezen en had zichzelf opgewerkt naar een kantoorbaan. Toen ik 14-15 was en op de Mavo zat, deed zij de moedermavo. Dat was toen in die tijd en ze haalde haar diploma met hele goede cijfers. Ik verbaasde me daar toen hevig over. Zelf vond ik school best leuk maar begreep er geen sikkepitje van dat een oudere vrouw alsnog, naast haar baan, de moeite nam om dat papiertje te halen, maar voor haar was dat heel belangrijk, Ze legde me uit dat dit voor haar een opstap was naar meer uitdaging en een betere baan. 

Verder was het gewoon een hele lieve tante, er stond altijd cassis en echte chocomel in de koelkast. In zo'n glazen fles met zo'n soort van bierdop erop en dan mocht ik altijd kiezen wat ik wilde drinken.  Dat was pure verwennerij want dat kreeg ik thuis niet. Haar goed gevulde boekenkast was een reden om veelvuldig te bezoeken als de dorpsbieb niet zo veel voorhanden had. Zij leerde me kennis maken met de boeken van Jan Mens, Griet Manshande en Kees de Jongen van Theo Thijssen. Dat waren nog eens boeken!

Ze was een hartstochtelijke Ajax fan en bij iedere thuiswedstrijd was ze samen met haar broer, Oom Anton, paraat in De Meer. Samen stonden ze dan in het vak naast de F-side en waar hij de longen uit zijn lijf schreeuwde genoot zij kalm van het spel. Ik mocht vaak mee en had dan een heerlijke middag en werd zo ook besmet met het Ajax-virus.

Vanmiddag hebben we met een handjevol familieleden en verzorgers van het verzorgingstehuis waar ze de laatste jaren van haar leven doorbracht, afscheid van haar genomen. Zij had al lang afscheid van ons genomen en leefde al geruime tijd in een dikke mist. Dus het was vredig vanmiddag en het was goed.

Toch was het een bijzondere dag vandaag, want het was ook de verjaardag van mijn moeder. Vandaag zou ze 76 zijn geworden. Het was dus best bijzonder om vanmiddag met haar neven en nichten samen te zijn en bij de koffie met cake ook herinneringen aan haar op te halen. 

Vanavond waren mijn broer, zus en ik met onze gezinnen bij mijn vader. Er valt geen verjaardag meer te vieren, maar toch is het fijn om dan even bij elkaar te zijn en mooie herinneringen aan haar op te halen. Dus kletsten we wat, dronken we koffie en aten we taart. 

En de volle maan scheen naar binnen en zag dat het goed was.