Jongetje

Vanmorgen was het weer eens tijd voor groot onderhoud. Op naar de kapper dus voor kleuren en knippen, want grijs haar is best mooi, maar niet op mijn hoofd. Voorlopig althans. Gelukkig bestaat er haarverf en heb ik een hele leuke kapper waar ik al meer dan 30 jaar kom. Zo'n kappersbezoekje is dan ook allerminst een straf. 

Goedgemutst waaide ik vanmorgen de hoek om, om naar binnen te gaan. Echter voor de kappersdeur stond een jongetje. Ik schat een jaar of zeven, acht met een blauw gewatteerd jack aan, mooie zwarte haren en grote zwarte ogen. Hij zag mij de hoek omwaaien en keek me aan met een vertwijfelde blik. Moet je ook naar de kapper vroeg ik hem en hij knikte maar ondernam geen actie om naar binnen te gaan. Ik keek eens om me heen en zag geen mens in de buurt. Het joch moest blijkbaar alleen naar de kapper. Durf je niet naar binnen vroeg ik hem en hij knikte weer. Tja en dan draait mijn moederhart op volle toeren.

Kom dan gaan we samen, want het is geen lekker weer om hier voor de deur te staan drentelen en ik deed de deur uitnodigend open. Hij knikte weer en stapte naar binnen. De kapper wenste ons goedemorgen en vroeg aan het jongetje of hij ook geknipt moest worden. Ja zei hij heel zacht. 

Het jongetje en ik deden onze jassen uit en gingen aan de leestafel zitten. Daar zat ook een andere jongen, iets ouder, de Donald Duck te lezen. Zijn lach schaterde af en toe door de zaak en toverde een glimlach op het gezicht van de klanten. Moet je horen zei hij tegen het jongetje en hij las een stukje voor. Hij kwam van plezier bijna niet uit zijn woorden. Het jongetje lachte even beleefd en keek angstig naar buiten. Daar kwam een klein rood autootje het parkeerterrein op rijden en even later betrad een vrouw de winkel. 

Het jongetje keek opgelucht, daar was zijn moeder. Zijn moeder zei niks, deed haar jas uit en ging naast haar zoon zitten. Waar was je, hoorde ik hem zachtjes tegen haar zeggen. Het antwoord kon ik helaas niet verstaan omdat de kapper mij kwam halen. 

Even later, terwijl de kapper de verf in mijn haar aan het smeren was, klom het jongetje op de stoel naast mij en bleef voorbeeldig stil zitten toen een van de kapsters zijn haar knipte. Hij had een lekker koppie. In de spiegel zag ik even later dat zijn moeder betaalde, het jongetje mocht een lolly uit de pot kiezen en moeder en zoon verlieten het pand. Zwijgend. Een uurtje later ging ook ik de deur weer uit met een nieuwe kleur en een keurige coupe. Voorlopig kan ik er weer even tegen. 

Toch denk ik de hele dag al aan dat jongetje wat zo kleumend en alleen voor de deur van de kapper stond. Hoe was hij daar gekomen? Zijn vader en moeder gescheiden en had pa hem voor de deur gedumpt en kwam ma hem weer halen? Of had ma hem voor de deur afgezet en had ze haar portomonnee vergeten of het gas niet uitgedraaid of weet ik wat en was even terug gegaan? Of was er iets heel anders aan de hand? Maar in alle gevallen was het toch logischer geweest als pa of ma dat jongetje even naar binnen had gebracht waar hij warm en gezellig op zijn moeder had kunnen wachten? Je laat zo'n kind toch niet voor de deur staan?

Ik begrijp daar dus niks van, maar zit al wel de hele dag met dat trieste snoetje met die grote zwarte ogen in mijn hoofd. Ik ben gewoon een watje als het om zielige jongetjes gaat.