Ufo's

Na een lange werkdag is er niets zo prettig om na de kokerij,  het gezamenlijk met mijn gezin genutigde maaltijd en bijbehorende afruim- en in de vaatwassergooi sessie, op de bank te kruipen met een kop koffie en te gaan gluren bij de buren. Dat klinkt tegenstrijdig want gluren bij de buren vanaf je bank is nogal lastig of je moet in het bezit zijn van een verrekijker. Ik gluur dan ook niet letterlijk bij mijn buurvrouw naar binnen, nee ik gluur bij jullie! Mijn collega blogsters.

Het is namelijk heerlijk om een rondje langs de velden te maken en te lezen over jullie belevenissen of wat jullie nu allemaal weer voor moois gemaakt, geborduurd, gebreid of gehaakt hebben. Heerlijk ontspannend is dat. Er is maar een nadeel en dat is voor je het weet blijven je ogen aan het beeldscherm gekluisterd en komt er niks meer uit je eigen handen. Dat mijn Keniaanse Kleutertrui nog niet af is, is dus eigenlijk jullie schuld! Ja Ja echt. 

Veel van de blogsters kampen met het probleem dat ze zoveel moois aan handwerk zien dat ze vaak met veel verschillende dingen tegelijk bezig zijn waardoor er wel eens iets in een vergeethoekje raakt en eenzaam weg ligt te kwijnen. De zogenaamde UnFinishedObjects. UFO's dus.

Nu was ik laatst mijn zilveren armband kwijt. Ik had hem met kerst 2014 van manlief gehad en hem zo dacht ik even op de leuning van de bank gelegd en vandaar was hij zelf aan de wandel geraakt. Naast die bank staat mijn handwerkbox. Een grote doorzichtige plastic box met gevuld met wol, breinaalden en borduurstof. Ik bedacht dat die armband best eens in de box had kunnen vallen en dus haalde ik hem leeg. Met kerst 2015 heb ik namelijk van manlief een mooie zilveren ketting gekregen en dat maakte samen met mijn armband en horloge tot een mooi setje. Maar dan moet je er dus niks van kwijt zijn. 

Ik heb mijn handwerkbox dus maar eens leeg gehaald. En toen kwam ik mijn eigen Ufo's tegen. Ik heb nog liggen twee babysokjes die nog dichtgenaaid moeten worden en waar een koordje voor moet worden gehaakt. Ik was van plan om deze lieve slofjes aan een collega te schenken en met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat haar zoon binnenkort twee wordt! Oeps. Nou misschien wil ze ooit een derde en laten we hopen dat het dan weer een jongen is. 

Er lag een hele sok, mijn eerste exemplaar ooit en zijn broertje nog vrolijk op de pennen staand, wachtend op de teen die nog gebreid moet worden. De eerste sok staat nog op de foto op mijn blog. Regelmatig heb ik koude voeten en het is dus een kwestie van alleen die teen afbreien en de draadjes afhechten en ik heb dan s'avonds nooit meer koude voeten.

Even later kwam ik een rondbreinaald tegen met leuke tweetwol en een ingewikkeld kabelwerk wat een kussenhoes moet worden. Ik had er best een tijd over gedaan om die kabels in dat vlechtwerk te snappen maar toen ik het eenmaal doorhad ging het als een speer. Geen idee dus waarom ik daar niet mee verder ben gegaan. Hoogstwaarschijnlijk was ik de kabelnaald kwijt. Vast ergens laten liggen of ergens neergelegd. (naast mijn armband misschien). In die periode lag mijn man regelmatig in het ziekenhuis en dan zat ik al breiend naast hem. Zou zomaar kunnen dat die kabelnaald daar verdwenen is, maar ik zie me al bellen of ze hem gevonden hebben. Het is handiger dat ik gewoon een nieuwe koop. 

Ook kwam ik een katoenen trui tegen voor dochter in een blokkenpatroon die ze, toen ik het achterpand en bijna het voorpand af had, niet meer mooi vond. Zonde eigenlijk. Nu past hij niet meer en het is of uithalen of afmaken en de trui schenken aan een meisje die hem wel mooi vindt. Misschien naar de voedsel/kledingbank of naar de vluchtelingenopvang. 

Verder kwam ik nog het zomertruitje tegen voor dochter, die ze wel mooi vindt, maar die afkwam in oktober en nog geblockt en in elkaar gezet moet worden voor aankomende zomer. Nu groeit ze niet meer. 

Wol hoef ik voorlopig ook niet te kopen want de impuls aankopen, lees bolletjes in leuke kleurtjes die spotgoedkoop zijn bij de Zeem@n, heb ik ook nog te kust en te keur. Leuk straks voor de haakcursus als ik eindelijk die grannysquares leer haken. 

Er ligt ook nog een prachtige streng lace garen met een patroon voor een sjaal. Deze streng heb ik in 2014 met mijn moeder op de handwerkbeurs gekocht. Ons laatste uitje samen, want daarna lukte dit soort dingen met haar broze gezondheid niet meer en ik zie ons nog staan bij de stand om de mooiste kleur uit te zoeken. Een dierbare herinnering. Die sjaal ga ik zeker nog maken, maar nu even niet.

Ook bleek dat ik wel drie paren breinaalden nummer 3,5 heb en ook meerdere naalden nummer 4 maar die dan weer niet bij elkaar passen. Helaas toen ik de box tot op de bodem had uitgeplozen was mijn armband in geen velden of wegen te bekennen en dus heb ik de boel maar weer netjes ingeruimd.

Ik heb dus best veel te doen en dus eigenlijk geen tijd om jullie blogs meer te lezen of ik moet meer handwerkmomenten inpassen. Ik zal mijn baas eens vragen of hij het goed vindt dat ik tijdens een werkoverleg ondertussen eventjes wat pennetjes wegbrei. Misschien kan het ook wel tijdens een sollicitatiegesprek. 

Oh ja, mijn armband is ook weer terecht. Na alles overhoop te hebben gehaald op de plekken waar hij maar kon liggen en dus niet lag, lag hij op een dag een week of twee geleden zomaar tegen de plint van de boekenkast. Heel bizar.......