Er zijn zo van die dingen die in het dagelijks leven zo gewoon zijn dat je er eigenlijk niet meer bij stil staat dat ze er zijn terwijl ze je leven toch een stuk aangenamer maken. Zoals bijvoorbeeld de wc-rol houder.
Eigenlijk een simpel ding in vele uitvoeringen dat je dagelijks vele malen terzijde staat tijdens een toiletbezoek. Hij of zij hangt altijd op dezelfde plek en doet waar het voor gemaakt is. Trouw de stukken wc papier aangeven waar je om zit te springen. Nou ja springen ook weer niet direct, want dat is lastig in een toilet met je broek op je enkels, maar toch het is fijn dat de wc-rolhouder er is.
Vijf jaar geleden hebben wij onze benedenverdieping verbouwd en ook een nieuw toilet laten plaatsen. Om de boel compleet te maken zochten we bij de bouwmarkt een toiletrolhouder uit. Een simpel ding van geborsteld roestvaststaal met een enkele haak waaraan de wc-rol zo opgeschoven kon worden. De loodgieter hing hem op en wij waren tevreden en ook de toiletrolhouder leek het naar zijn zin te hebben in ons toilet en deed waar hij voor gemaakt was.
Totdat hij vorige maand een beetje depressief werd en zijn haakje liet hangen. In het begin vertel je hem nog dat je blij met hem bent, je wurmt de haak weer in de houder en je schuift er een nieuwe rol op. Het mocht niet baten, alle peptalk daargelaten en de aanschaf van een ander soort toiletpapier, niks hielp.
Steeds vaker laat hij de haak hangen en vanmorgen ging hij zover dat hij de haak aan mijn voeten wierp, nou ja meer op mijn voeten en dat is echt geen prettig begin van je dag, zo'n ijskoude, best nog zware haak op je blote voeten. Wat zeg ik, precies op het kootje van mijn grote teen! En dan moet je nog de hele dag.
Ook het toiletpapier werd er sacherijnig van en mopperde dat het geen stijl was om zo maar op de grond te worden gegooid. Om het ongenoegen nog eens kracht bij te zetten wikkelde de rol zichzelf maar af en plooide zich als een dramatische witte vlek op de plavuizen vloer. En dat is ook niet fijn. S'morgens om zeven uur een nog bijna volle rol weer om het kartonnen rolletje wikkelen. Dat wordt een puinhoop want helemaal strak en netjes wordt het niet meer. De hele boel zomaar in de vuilbak gooien vond ik ook zonde dus ik maar wikkelen terwijl mijn zere teen, woedend om zoveel geweld, flink klopte. En dan moet je nog de hele dag.
Manlief heeft vanavond de boel trachten te repareren en nu hangt hij weer, maar blij en gelukkig is hij nog steeds niet, dat zie je aan heel zijn lusteloos gehang en gezucht en gesteun als je vriendelijk vraagt even een velletje af te geven. Ook het schots en scheef gerolde papier is nog danig uit het humeur, dus de gezelligheid op ons toilet is ver te zoeken.
Er moet dus een oplossing komen want ik heb geen zin om elke morgen de haak op mijn tenen te krijgen en meters wc papier op te rollen. Ook heb ik geen zin in klagende billen en andere lichaamsdelen, want hoewel ik het toiletvloertje echt regelmatig stofzuig en/of dweil ik sluit niet uit dat er wel eens een piezeltje stof op het vloertje ligt. Mijn billen houden niet van stof. Daar krijgen ze de kriebels van. Er zal niets anders opzitten dan een bezoek aan de bouwmarkt voor een nieuwe houder en daar heb ik een hekel aan. Niet alleen het aanschaffen van zo'n ding is niet leuk maar hem ook nog monteren is vervelend. Je zult net zien dat ook al is hij in uiterlijk gelijk dat de gaatjes om hem op de muur te schroeven totaal anders zijn en je dus opnieuw moet boren. Oh gruwel.
En zo kunnen de simpelste dingen in het leven je tot wanhoop drijven. Zucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten