Fröbelen

Soms ontmoet je mensen waar je direct een klik mee hebt en waar je heel prettig mee samen kunt werken. Dat was het geval met een nieuwe collega op onze afdeling die een zieke collega kwam vervangen.

En nu gaat ze weg omdat ze een nieuwe baan heeft gevonden. Dat is leuk voor haar maar niet voor ons want wij hadden haar graag nog een hele tijd in ons midden gehad. (niet dat we de zieke collega niet terug willen hoor, nee geen sprake van, we hopen dat zij ook gauw weer in ons midden is).

Dan kun je twee dingen doen. Je kunt haar nieuwe baas bellen en hem of haar vragen of hij/zij helemaal betoeterd is om haar zomaar aan te nemen zonder dat met ons te overleggen. De kans is groot dat die nieuwe baas de hoorn op het toestel kwakt en zich afvraagt of hij met een gekkie van doen heeft. Dat doe je dus maar niet.

Wat je ook kunt doen is blij zijn dat je haar hebt leren kennen en er maar het beste van maken. Dat laatste gaan we dan maar doen. Maar bij een afscheid van iemand die iets achter gelaten heeft hoort natuurlijk ook een presentje. Van de afdeling komt er natuurlijk een mooi boeket bloemen, een afscheidsspeech en een kaart met lieve woorden. Dat doen we altijd als iemand een poosje bij ons heeft gewerkt.

Zelf wilde ik ook iets voor haar maken en ik prakkezeerde eens wat dat zou kunnen worden. Op het blog van Akkelien zie ik altijd zulke lieve dingetjes voorbij komen van gehaakte hartjes en lieve sleutelhangers en kekke gelukspoppetjes. Dat laatste leek me wel wat, maar ja een verpleegster kon het niet worden het moest een P&O mevrouw zijn, maar hoe haak je die? Daar komt bij dat deze collega niet zoveel opheeft met haakwerk. Dus hoe schattig ook allemaal, ik moest iets anders bedenken.

Maar eens even naar de Action. Ons nationale fröbel paleis. En jawel hoor na enig gedrentel langs de rekken met knutselspullen en de kantoorartikelen was ik er uit.

Ik kocht een notitieblok met een harde kaft in het mintgroen, lintjes, glimmende plaksteentjes, en uiterst schattige suède kwastjes. Met de glimsteentjes plakte ik in de hoek van het notitieblok een patroontje. De lintjes waar ik eigenlijk een boekenlegger van wilde maken bleken plaklintjes te zijn en dus plakte ik een mintgroen exemplaar aan de rand van het boekje. Zo'n kwastje wilde ik onder aan het lintje van de beoogde boekenlegger vastmaken, maar dat bleek dus niet te gaan.
Ik had nog een bolletje katoen en daarmee haakte ik een rijtje lossen en maakte daar het kwastje aan vast. Dat zag er leuk uit, maar bleek veel te dik als je het tussen de bladzijdes legde. Dan ging het boekje niet meer dicht. Dat is niet handig dus daar moest ik wat anders op verzinnen en omdat het katoenen draadje best dik was maakte ik dat aan het kwastje vast en liet het draadje aan een dikke naald tussen de kaft en het papier glijen en knoopte het vast.

En dit is het resultaat! Gewoon een aardigheidje om haar te bedanken voor haar collegialiteit, haar gezelligheid en om haar heel veel succes te wensen met haar nieuwe baan. Morgen ga ik haar gedag zeggen en haar het boekje geven. Dan kan ze in elk geval op haar nieuwe werk aantekeningen maken.

Maar stiekem hoop ik nog steeds dat haar nieuwe baas haar belt en zegt: Sorry we hebben ons toch vergist. En dat ze dan toch fijn bij ons blijft. Een mens mag toch hopen?