Tuinperikelen

Vandaag weer eens een droge dag, het waait wel heel hard zodat van echt lekker buiten zitten geen sprake is, maar een klein rondje door de tuin kan altijd. Doordat ons huis geschilderd wordt is het een beetje een rommeltje in de tuin. De etagère is van zijn plek en staat werkeloos en een beetje chagrijnig achterin en alle potten staan voor de border op de grond. Dat geeft dan wel weer veel kleur op de grond, maar handig is het niet. Geeft niks, als straks alles weer strak in de verf zit dan zetten we de boel weer op zijn plek en ziet het er allemaal weer piekfijn uit. Toch even een rondje, want ondanks de rommel is er ook veel moois te zien.

Zoals deze Allium die bijna op uitkomen staat. Ik had vorig jaar een stuk of vijf Allium bollen geplant en nu komen er nog twee weer op. Eerst alleen een dikke knop, verpakt in een dik vlies als zijnde een cadeaupapiertje en elke dag ging het vlies een beetje verder open alsof je langzaam een cadeautje uitpakt. Het zijn ook echt cadeautjes en ik vind ze prachtig en kan niet wachten tot ze helemaal open zijn, maar de natuur stoort zich niet aan mijn ongeduld en gaat rustig zijn gang. Maar goed ook.

De gele roos die ik radicaal gesnoeid had is niet meer boos op me en bewijst weer eens hoe mooi ze is. Bijna had ik van de week nog ruzie gehad om deze schoonheid. Als de tuindeur naar de straat opengaat dan kijken we naar het huis van de achterbuurvrouw. Zij woont hier nog niet zo lang, maar al sinds mensenheugenis staat er in haar voortuintje tegen haar zijgevel ook een gele roos. Dinsdag stond onze tuindeur open en had ze volop zicht op mijn roos. Verrek hoorde ik haar zeggen, daar staat mijn roos. Huh?? Ze zag me staan en vroeg of ik haar roos had afgeknipt en en bij mezelf in de tuin had gezet. Nou nee, die roos staat hier zeker al een jaar of twintig en het is een struik. Ze vertelde dat er van haar roos allemaal takken en bloemen waren afgeknipt en dat ze niet wist wie het had gedaan en nu ze mijn roos zag dacht ze dat ik de dader was. Dat is toch logisch vroeg ze mij. Ik probeerde haar vriendelijk aan haar verstand te brengen dat je rozen die je afknipt niet zomaar in de grond kunt zetten. Een roos is een struik met wortels en afgeknipte rozen moeten in een vaas, maar niet in de grond. Aan haar hele houding zag ik dat ze me niet geloofde en daarom bood ik aan dat ze wel even mocht komen voelen en kijken dat dit echt een flinke struik was en echt niet haar gepikte rozen. Ze wees het aanbod af en ging naar binnen, nu hoop ik maar dat er niet binnenkort een arrestatieteam mijn tuintje binnenvalt omdat ik rozen zou stelen. Een bizar verhaal, maar mijn rozen bloeien er niet minder om.

Eigenlijk hou ik niet van rood in de tuin, maar een paar jaar geleden kocht ik wat bolletjes van een soort lelie die diep oranje waren. Het eerste jaar kwam er helemaal niks op en het tweede jaar was ik ze dus allang weer vergeten toen er toch eentje opdook. Mooi donkeroranje die in de wit/gele border een mooi evenwicht bood. Nu komen er elk jaar meer en ze worden steeds roder. Toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om ze eruit te gooien, want zeg nou zelf ze zijn prachtig. Ze lijken wel een beetje op Freesia's maar dat zijn het niet. Hoe ze dan wel heten ben ik vergeten, maar dat geeft niks. Mooi zijn ze toch wel.

In de moesbak gaat het ook goed. De tomaten hebben het naar hun zin, de moestuin worteltjes groeien goed en het bietje ook. De cavolo nero heeft het helemaal naar de zin en ook al las ik dat hij veel ruimte nodig heeft, ik durf hem niet uit elkaar te halen. We gaan wel zien wat het wordt. 
 

In de kraamkamer is het stil geworden. Waarschijnlijk zijn de koolmeespubers uitgevlogen en zijn pa en ma Koolmees even op vakantie om bij te komen. het nestkastje hangt er verlaten bij. Ik heb ze niet zien uitvliegen, maar het schijnt dat ze dat altijd vroeg in de ochtend doen en dan ben ik nog niet in de tuin te vinden. Ik wens ze een lang en gelukkig Koolmees leven en pa en ma een fijne vakantie.