Even weg!

Een week of wat geleden toen er na een persconferentie bekend werd dat reizen naar het buitenland tot zeker half mei niet was toegestaan keken mijn lief en ik elkaar eens aan en zeiden bijna tegelijkertijd een lelijk woord wat hier niet voor herhaling vatbaar is. 

Allebei hadden we gehoopt dat we ergens in mei een lang weekend of een midweekje naar Frankrijk konden gaan omdat we onze zoon en zijn gezin zo missen. Ook hadden we gehoopt dat we - in elk geval manlief - al waren ingeënt, maar ook dat is nog niet gebeurd. Toch wilden we er even tussenuit. Even iets anders dan ons huis, de tuin en de buurtommetjes. Dus regelden we een paar dagen vrij en zochten we op internet naar wat leuks in Nederland en boekten een huisje op zo'n huisjespark. Dochter liet weten dat ze ook wel oren had naar een andere omgeving en beloofde langs te komen. 

Zo geschiedde dat wij afgelopen vrijdag het fordje vollaadde met een paar schone onderbroeken, boeken en flink wat boodschappen. Bepakt en bezakt reisden we af naar Braamt in de achterhoek. Voor mijn werk kwam ik pré corona regelmatig op een vestiging in de achterhoek en telkens dacht ik dan, wat is het hier toch mooi en wat zou het leuk zijn om hier eens in de omgeving een vakantietje te vieren. 

Het was een heerlijk weekend, we boften met het weer, met de vogels die extra hard en vrolijk zongen rondom ons huisje en we hadden het fijn. Zaterdag zijn we heerlijk in een bos in de buurt wezen wandelen en daarna een ijsje wezen eten in Doetinchem en zondag hebben we heerlijk in de zon een rondje gelopen rond het meer. 

Ik haakte een flink stuk aan mijn Adriana Sprei en moest ook weer een flink stuk uithalen omdat ik een fout had gemaakt en ik las een boek uit. We zaten bij de open haard met een glaasje wijn en een stukje franse kaas en hadden het naar ons zin. 

Via Facetime kwamen zoon, schoondochter en Arthur ook nog even langs dus het was een heerlijk weekend. Niks meer aan doen. 

Een klein minpuntje was er wel, want gisteravond belde Arthur nogal verdrietig. Want oma, mijn mooie paw patrol trui die doet mij zo zeer. Althans dat begreep ik uit zijn relaas in het Frans. En ik dacht hoe kan die trui je nu zeer doen, maar gelukkig vertaalde zijn papa het. Wat blijkt, de hals is te strak en het aan en uit doen is dus niet prettig. Ik heb beloofd dat als we komen ik er een nieuwe hals in maak en toen was het weer goed. Gelukkig is het in Marseille nu toch al vaak te warm voor een trui.

Eigenlijk vind ik dit wel een gegronde reden om wél naar Frankrijk af te reizen. Ik zal Mark en Hugo toch eens bellen!