Het is zondagmorgen, buiten is het grijs en het waait een beetje. Op de schutting zit een zwartoranje poes van de buren het fort te bewaken. Een paar brutale pimpelmezen negeren haar en snoepen van de pinda's en de vetbollen.
Binnen is het warm, er is koffie en de radio staat aan. Het is vandaag mijn laatste quarantaine dag en ik mag morgen weer naar buiten mits ik geen klachten meer heb. Ik hoest nog een beetje dus ga ik morgen de deur nog niet uit. Dat hoeft ook niet want ik werk gewoon vanuit huis. En nu we weer in lockdown zitten is er ook helemaal geen noodzaak om er op uit te gaan. Hoewel de kerstkaarten nog naar de brievenbus moeten en er drie pakketjes naar de post moeten worden gebracht.
We zien het wel, een dagje meer of minder maakt ook niet uit. Het is jammer dat de kerstcadeautjes niet op tijd in Frankrijk aankomen, maar het is niet dat Arthur niets zal krijgen onder de boom dus dat heb ik maar even uit mijn hoofd gezet.
Het is een grillig virus, dat corona of Covid19! Ik heb het geluk gehad dat ik milde verkoudheidsklachten had en dat ik gewoon mijn werk kon doen en toch voelde mijn lijf anders dan anders. Afgelopen vrijdag had ik een terugvalletje en voelde het alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden en het is als of iemand de besturing van mijn lijf heeft overgenomen en de schakelaar op vertraging heeft gezet. Poeh wat kan een mens moe zijn!
Nu vind ik oprecht dat iedereen zelf moet weten of hij/zij zich wel/niet laat vaccineren en geloof ik ook niet dat mensen mijn adviezen ter harte zullen nemen, maar laat ik dit zeggen: Ik ben echt blij dat ik die vaccinaties heb gehad want hoe anders was het wellicht gelopen met ziek zijn. En dat geldt zeker voor mijn man. Die was er veel beroerder aan toe dan ik en afgelopen dinsdag leek het nog even flink slechter te gaan waardoor de huisarts nog moest komen, maar ook hij knapt inmiddels (na 14 dagen) weer wat op. Godzijdank!
Nu ben ik van oorsprong een echte huismus en dus is thuis zijn voor mij geen punt, maar het gekke is wel dat als je dus nergens naar toe kunt je voor gekke dingen komt te staan. De boodschappen worden hier al sinds jaar en dag door de Picnic bezorgd dus daar hadden we geen problemen mee, maar wel ging ik naar de bakker en de slager voor brood en vlees en kaas haal ik bij de kaasman. Nu kun je dat ook prima bestellen, maar dat betekent wel dat je goed moet plannen wat je nodig hebt de komende week. En dat zorgt soms voor gekke dingen, maar dat is dan ook wel weer grappig. Zo kunnen we vandaag geen zondags eitje bij het ontbijt nemen, want de eieren die ik nog heb zijn bestemd voor de hartige taart van vanavond. Een mens wordt wel weer even met zijn neus op de feiten gedrukt hoe goed we het hebben en dat is ook weer mooi. Ook al ben ik me daar altijd wel van bewust hoor.
En dan was er de kwestie kerstboom! Want ja die konden we ook niet zomaar even gaan kopen. Gelukkig wonen we in een dorp en heb ik de plaatselijke bloemenwinkel gebeld waar ik regelmatig kom en de situatie uitgelegd. Zij hadden kerstbomen in een pot en nadat ik aangegeven had hoe groot hij ongeveer mocht zijn waren ze bereid om een boom te bezorgen. De bloemenman zette hem voor de deur, belde aan, ging weer in zijn busje zitten, stak zijn duim op en reed weg. Ik zeulde het boompje naar binnen en betaalde direct het tikkie wat hij stuurde. Prima geregeld. Dat is het fijne van een dorp, je kent mekaar!
Alleen had ik een boom van max een meter gezegd in de gauwigheid en nu bleek hoe slecht ik ben met cijfers en afmetingen want dit bleek wel een heel klein boompje te zijn! Toen mijn man het ukje in de gang zag staan en in de lach schoot moest ik wel opbiechten dat ik dat niet handig had aangepakt. Maar ach we hebben een boompje! Al passen alleen de kleinste ballen erin en maar 1 snoer lichtjes!
Een ander ding is dat we alledrie door Corona (dochter is hier nog en ook zij werd niet gespaard) geen smaak en geen geur hebben! En dat is gek! Dat je dus helemaal niets proeft en ook niets ruikt! En een mens moet wel eten maar als je niks proeft dan moet je het van je mondgevoel hebben. Afgelopen week hadden we gevulde Portobello's met zoete aardappelfriet uit de oven. Het zag er superlekker uit, maar het was alsof je op rubber kauwde. Het enige wat ik nog kan thuisbrengen is peper en zout en een heel klein beetje zoet, maar alles heel vaag.
Mijn dochter betrapte me toen ik aan een fles bleekwater stond te snuiven. Ze vroeg zich al af of ik een bleekwaterjunkie ben, maar nee ik wilde even testen of ik echt niets rook. Normaal gesproken sla je stijl achterover van bleekwater, maar nu helemaal niks. Gek hoor. Enfin als dat een paar maanden aanhoudt dan kan ik van de zomer weer in bikini want zonder smaak en reuk eet je alleen als je je maag voelt knorren. Kijk en dat is nou weer fideel van tante corona, dat verlies aan kilo's.
Al met al hebben we niks te klagen en komen we de dagen wel door. Zeker op deze grauwe zondagmorgen met een ukje van een kerstboom die toch gezellig staat te wezen, koffie met een heel klein beetje smaak én met de Adrianadeken, want vanmorgen heb ik voor het eerst sinds de operatie aan mijn hand weer een toertje gehaakt. En dát is toch goed nieuws!