Arthur en Sinterklaas!

Op maandag 15 november werd ik aan mijn hand geopereerd. Het was zo gepiept, ik heb amper 10 minuten op die operatietafel gelegen. Het enige echt vervelende was de verdovingsprik, maar ik moest maar aan Arthur denken, had mijn man geadviseerd en dan kwam het allemaal goed. En dat kwam het ook. 

Daarna begon het grote geduld hebben want met een dik ingepakte hand in een mitella verstopt kun je niet zoveel, maar je voelt je ook niet ziek dus je wil wat te doen hebben en tja dat kon nu even niet. Toch hielp dat advies van mijn man, want aan Arthur denken leidde lekker af. Zeker omdat we toen al wisten dat Arthur samen met zijn papa een hele week bij ons zou komen logeren. 

Op 26 november gingen mijn hechtingen eruit en op 27 november stonden we op Schiphol om ze op te halen. Wat een feest was dat! En natuurlijk kon ik wel iets meer met die hand, maar nog lang niet alles. Je mag alles doen, maar je kunt niet alles doen en dat ga je vanzelf wel voelen zei de aardige handtherapeut die de hechtingen eruit haalde! (dat was trouwens een keurig borduurwerkje hoor, die hechtingen, met chique blauw draad!) 

Hoewel ik dus niet alles met die hand kon (én kán) kon er natuurlijk wel veel geknuffeld worden en ook veel voorgelezen en ging het bouwen van een duplo garage met één hand ook nog best goed. Ik had een week vrijgekomen en heb genoten van het samenzijn met onze zoon en me helemaal ondergedompeld in het oma zijn. Je moet er tenslotte van genieten als het mogelijk is. 

Al vond ik het wel wennen om s'morgens om 7 uur wakker gemaakt te worden door een mannetje dat nog wel even gezellig tussen in kwam liggen en vervolgens een heel verhaal had over het paard van sinterklaas. Best vroeg, maar oh zo lief! De voorpret van zou er wat in mijn schoen zitten was zo leuk, hij lag zich gewoon te verkneukelen van pret en als die schoen dan vol zat dan was het groot feest! 

Nu we de afgelopen maanden redelijk wat tijd met elkaar hebben doorgebracht merk je dat de band ijzersterk is. Hij voelt zich direct op zijn gemak als hij bij ons en bij ons thuis is en zijn Nederlands breidt zich steeds verder uit. Steeds vaker zijn de zinnen helemaal in het Nederlands en maar af en toe doorspekt met Franse woorden. Ik was met een surprise bezig en had met wasabitape stukjes afgeknipt en daar hield ik restjes van over die ik op elkaar plakte om weg te gooien. Arthur bekeek dat eens en riep toen; Oma wat doe je nou? 

Ook het zingen van sinterklaas kapoentje ging vlekkeloos, met een klein Frans accent. We hebben genoten met als hoogtepunt Pakjesavond. De buurvrouw hadden we bereid gevonden om aan te bellen en hard te bonzen en zijn mama keek via FaceTime vanuit Marseille mee. Het was jammer dat zij niet mee kon naar Nederland, maar zo kon ze er toch een beetje van genieten. 

Sinterklaas vieren we altijd samen met mijn vader, broer en zijn gezin, maar vanwege covid zaten mijn broer en gezin in hun eigen huis en hadden we ook met hen contact via FaceTime. Neef van 14 was verkouden en ondanks een negatieve test namen we toch geen risico. Arthur maakte het niet uit. Die was door het dolle heen en zo blij en enthousiast toen buurvrouw haar best deed op de bel en de deur. Hij genoot van elk cadeautje en ging dat na het uitpakken ook direct aan zijn moeder laten zien via de camera. 

Om hem nog een dagje rust te gunnen hadden we het vrijdag al gevierd en kon hij zaterdag heerlijk met alle cadeautjes spelen. Zondagochtend was de pret alweer over en moesten we vader en zoon weer op Schiphol afleveren. Dat is altijd een moeilijk moment, maar Arthur vroeg nog wel, opa, oma kom je naar Marseille? 

Met ons hand op ons hart beloofden we hem dat we gauw weer een keer naar Marseille komen!