Aria's en een viswijf

Ergens begin 2019 kwam mijn lief thuis uit zijn werk en zei toen, weet je dat Andrea Bocelli volgend jaar in Amsterdam een concert geeft? Nee, dat wist ik niet. Nou, zei hij ik heb ontzettend zin om daar naar toe te gaan en hij ging bellen met zijn zus, die ook een Bocelli fan is. 

Er werd druk overlegd, gekeken op de website welke kaarten betaalbaar waren en ook een goed zicht gaven en besloten werd dat we daar met zijn vieren naar toe zouden gaan. Leuk! Fijn om uit te kijken naar die zaterdag in maart 2020. 

Nou en toen kwam tante corona en gooide roet in het eten. Het concert werd verplaatst naar 30 januari 2021. En toen weer verplaatst naar 11 januari 2022. En toen weer verplaatst naar 3 mei 2022. 

Hij had zich er zo op verheugd, maar juist hij kon er op 3 mei niet meer bij zijn en dat vond ik zó zuur! Mijn schoonzusje had het er ook moeilijk mee en vroeg me wat ik wilde, toch gaan of de kaarten doorverkopen, maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen en dus besloten we te gaan. Onze dochter bood aan om mee te gaan. 

Ik zag er vreselijk tegenop want de muziek van Andrea maakt nogal wat emoties los en zo togen wij met gemengde gevoelens naar de Ziggo Dome, afgelopen dinsdag. Het was een enorme mensenmassa en dat alleen al gaf me de kriebels, maar we hadden mooie plaatsen. Op de eerste ring recht voor het podium. Dat had die man van mij toch maar mooi geregeld. 

Het was een prachtig concert, maar ook moeilijk. Het eerste deel was erg klassiek en ik hoop maar dat de rij mensen onder ons niet hebben gedacht, wat raar dat het dak lekt, want bij zowel schoonzus, dochter als ik bleven de tranen maar stromen. Ook kwam natuurlijk het bekende Conte Partiro (Time to say Goodbye) aan bod en hoewel ik me van te voren had ingeprent, dat nummer doet me niets, want dat hoor ik zó ontzettend vaak als ik (op de achtergrond) in een crematorium aan het werk ben, bleek het daar in die donkere zaal met Andrea die dat live zong, toch een andere lading te hebben. 

Het was een mooie, maar moeilijke avond. Muziek kan zoveel emoties oproepen en toch was ik "blij" dat ik was geweest. Wat zou hij er zelf ook ontzettend van genoten hebben. 

Emoties doen rare dingen met je en die zorgen er ook voor dat ik een korter lontje heb. Normaal gesproken ben ik niet heel snel boos en als ik het ben dan zul je me zelden horen schreeuwen of kijven. 

Dat is nu wel even anders. Niet dat ik nu direct iedereen maar afblaf die iets doet wat in mijn ogen niet goed is, heus niet, maar toch ben ik deze week volledig uit mijn slof geschoten en heb ik iemand de huid vol gescholden. 

Ik word al een tijdje gebeld op het vaste nummer en dan krijg ik een man of vrouw (het verschilt nogal eens) aan de telefoon die direct begint te kakelen in het Engels dat ik nog een account heb openstaan bij Amazon en dat daar nog geld op staat wat, ze terug willen storten en of ik dan maar even mijn gegevens wil doorgeven want dan zullen die schatjes er voor zorgen dat het direct wordt teruggestort!

Het zijn natuurlijk klinkklare oplichters die proberen mijn gegevens afhandig te maken om vervolgens mijn bankrekening leeg te halen en nu ben ik wel verdrietig maar zeker niet gek dus ik zeg meestal dat ik geen account bij Amazon heb en dan hang ik op. 

Maar woensdag, de ochtend na het tranendal bij Andrea, werd ik zo verschrikkelijk woest toen ik weer gebeld werd door zo'n Amazon miep dat ik haar als een ordinair viswijf heb uitgescholden voor oplichter en een dief en dat ze zich moest schamen. 

Dat was niet netjes, maar het luchtte wel op!

Toch blijkt het niet zoveel effect te hebben gehad want zowel gisteren als vandaag hebben ze me alweer gebeld. Maar nu doe ik niet meer lelijk, ik zeg alleen: Time to Say Goodbye en hang op!