Als ik s’morgens wakker word
En luister naar de vogels die al fluiten
Dan zijn soms mijn wangen nat
Blijkbaar sluipt verdriet ook s’nachts vanzelf naar buiten
In de badkamer voor de spiegel denk ik
Wie is dat mens met die zwarte strepen en die rode ogen
Ik gooi er maar een plens koud water tegenaan
Wat oogcrème en een beetje mededogen.
Zo’n groot verdriet dat poets je niet zomaar weg
En dat gemis, dat blijft maar in je dralen
Toch ga ik vandaag nog oogmake-up remover kopen
Om s’avonds mijn mascara er nog beter af te halen!
Ach lief, verdriet komt vaak op onverwachte momenten weer naar boven. Maar dat mag ook . Sterkte liefs Albèrtje
BeantwoordenVerwijderenEen prachtig gedicht met een lach en traan, geschreven door een sterke vrouw die haar pijn, verdriet en gemis durft te tonen!
BeantwoordenVerwijderenWederom een prachtig gedicht Annemarie, vind het ook
BeantwoordenVerwijderenheel knap van je dat je je gevoelens onder woorden kan brengen. Dat zal je zeker kracht geven om verder te gaan, Veel sterkte en veel liefs, Josephine
Dikke knuffel voor jou!
BeantwoordenVerwijderenxxx, Akkelien