Juliana

Ik ben geen fanatiek bewonderaar van ons Koninklijk Huis. Ik volg het wel en wee van de familie niet op de voet, maar als ze in beeld zijn dan vind ik het wel leuk om naar de jurken en de hoedjes te kijken en te horen wat ze uitspoken. 

Waar ik wel van hou is geschiedenis en toen ik in oktober hoorde dat er een tentoonstelling was over de eeuw van Juliana zette ik die op mijn lijstje. Tenslotte heb ik die museumkaart niet voor niets. Afgelopen vrijdag was het zover. Dochter wilde ook mee, dat was gezellig. 

Het was al zeker een half jaar geleden dat ik in het centrum van Amsterdam was geweest, maar toen ik uit de metro stapte bleek dat er niets was veranderd. De zon scheen, dochter ontmoette ik op het centraal station en door een menigte toeristen liepen wij richting de Dam. 

Ik vind het een mooi stukje Amsterdam, het paleis met daarnaast De Nieuwe Kerk en hoewel ik er al vele malen in mijn leven langs ben gelopen, was ik er nog nooit binnen geweest, de binnenkant natuurlijk wel vaak op tv gezien bij diverse belangrijke koninklijke gebeurtenissen. 

Het stelde zeker niet teleur. Ook van binnen is het een prachtig gebouw en heb ik niet alleen genoten van de tentoonstelling, maar ook van het gebouw zelf. 

Met koningin Juliana ben ik opgegroeid, zij was mijn eerste koningin. Als klein meisje zaten wij op koninginnedag voor de tv om het defilé op paleis Soestdijk te bekijken voordat we zelf de koninginnemarkt op gingen om spelletjes te doen, voor we s'avonds de lampionoptocht door het dorp hadden. Ik wist dus al best veel over Juliana, maar op zo'n tentoonstelling komen nog andere leuke en minder leuke weetjes aan bod. 

Wat echt heel schattig was, was het zelfgeborduurde prentenboek dat de oma van Juliana, koningin Emma had geborduurd in 1909 voor de eerste kerstmis van babyprinses Juliana. Jammer dat ze het niet even opengeslagen hadden om de binnenkant te bewonderen. In gedachten zie je de trotse oma-koningin op haar troon zitten te borduren. Natuurlijk met een kroontje op haar hoofd. (Ja ik weet het, ik maak er een sprookje van, maar toch). 

Het was leuk om haar bruidsjurk te zien en een aantal avondjurken waarbij je goed kon zien hoe mooi die met de hand gemaakt waren. Het was behoorlijk druk met bezoekers en er waren ook wat kinderen en het was grappig om hun commentaar te horen. 

Een meisje dat stond te zwijmelen bij de mooie jurken en een jochie die met open mond naar een old timer Rolls Royce stond te kijken. Je zag aan zijn gezicht hoe graag hij die auto even wilden aanraken. Helaas dat mocht niet! 

Er waren ook twee dames, de een groot met een luidruchtige stem en de ander kleiner en bedeesd, waarvan de luidruchtige bij ieder item hardop commentaar gaf waarbij de bedeesde dame dan stond te knikken. Ze was het met elk commentaar eens, maar niet toen de luidruchtige dame verkondigde dat Amalia nog heel wat te leren had voor ze koningin kon worden (logisch als je pas 19 bent dunkt me), maar dat ze zeker eerst een heleboel af moest vallen want voor een 19-jarige prinses was ze veel te dik. Ik wilde nog roepen, waar bemoei je je mee, maar aangezien mijn dochter naast me liep moest ik me gedragen en zei ik maar niets. 

Ach die Juliana, het leek me een lief mens en al woonde ze in een paleis en had ze alles wat haar hartje begeerde, volgens mij heeft ze geen gemakkelijk leven gehad. Zeker met een echtgenoot als Bernhard. Maar ach wat weet ik er van. Hopelijk is ze een beetje gelukkig geweest!

Ik vond het een leuke tentoonstelling en heb weer een stukje vaderlandse geschiedenis opgepoetst! De tentoonstelling is nog tot 9 april te bezoeken, mocht je ook willen!