Een nieuwe man in huis!

Al weken speelde het idee door mijn hoofd om een kat in huis te nemen. Vanaf begin mei al, toen dochter vanaf haar Griekse vakantieadres foto's stuurde van de kat die hààr geadopteerd had. Ze noemde haar Sophia en deze kat was niet weg te slaan bij mijn dochter. Voor de grap appte ik toen, neem haar maar mee naar huis, dan kan ze hier wonen. Maar nee dat kon niet. 

Ik schreef al eerder dat het tweede rouwjaar me zwaar valt en als ik dan s'avonds zo verdrietig om het verlies van mijn lief op de bank zat, betrapte ik me er op dat ik steeds vaker kattenfilmpjes keek en me dan voorstelde hoe het was als er hier zo'n viervoeter rond zou lopen of naast me op de bank zou liggen. 

Ja maar je bent allergisch voor katten, zeurde het ene stemmetje in mijn hoofd. Niet voor grijze katte zei de kordate stem! Met grijze katten gaat het altijd goed. En zo emmerde het een tijdje door en rijpte het idee. 

Zoals dat gaat op internet met algoritmes en dergelijke, hoe meer van die kattenfilmpjes je kijkt, hoe meer je krijgt aangeboden. En toen zat ik ineens op een site met tips hoe je dat dan doet met een kat uit het asiel. Ik won advies in over katten en allergie en toen op een avond zat ik zomaar op de site van de dierenasiels in Nederland. En daar zag ik een grijze kat. 

En werd verliefd!

Het idee begon langzaam te rijpen in mijn hoofd, ineens diende zich er dan ook een oplossing aan voor waar laat ik dan de kattenbak en toen ik op een nacht ook droomde over mijn lief die een grijze kat op zijn arm had en tegen me zei, deze moeten we maar houden, was dat het signaal dat ik toch maar eens een telefoontje waagde naar het asiel. 

Helaas had er zich net iemand anders gemeld voor deze kat. Nou ja jammer, dan moest het zo zijn. De week er na zag ik dat hij nog steeds op gereserveerd stond en weer een paar dagen later hadden ze een nieuwe foto toegevoegd aan zijn promotieverhaal. Ik stuurde een mail dat ik nog steeds interesse had in deze meneer. 

De dag erna kreeg ik een mail dat ik welkom was om te kijken of we een match waren. En zo toog ik gisteren met dochter naar Overijssel en maakte kennis met deze kater. Toegegeven, hij kwam niet direct rennend van vreugde op me af. De rode poes, Maxima genaamd, die in de flat onder hem zat deed dat wel. Die wilde zo wel met ons mee. Helaas voor haar was ik verliefd op haar bovenbuurman. Die was duidelijk niet meteen verliefd op mij, maar na zachtjes tegen hem praten mocht ik hem aaien over zijn koppie. Ik kreeg een soort van kopje en hij begon hard te spinnen en gaf knipoogjes. 

We hadden een speelgoedmuis voor hem meegenomen en die vond hij wel leuk. De dame van het asiel vertelde dat het een erg schuwe kat is, maar dat hij met mensen die hij aardig vindt wel knuffelt. Hij heeft een rustig huisje nodig zonder andere huisdieren en veel rust. Met wat ze gezien had durfde ze hem wel mee te geven. Sowieso is de plaatsing altijd twee weken op proef, vertelde ze. Zij blijven dan eigenaar en heb je de kat in bruikleen. Aan de ene kant is dat zielig als hij weer terug zou moeten, maar aan de andere kant als niemand hem een huisje biedt dan blijft hij altijd alleen in dat kleine flatje zitten en dat is óók zielig. 

Toen we hem in zijn nieuwe reismand naar de auto droegen miauwde hij een paar keer, maar in de auto was hij stil en deed een dutje. Dochter hield hem in het oog. Onderweg bedachten we een naam voor hem. Wat moest het worden? Willem, George, Bram, Gijs? Nee uiteindelijk werd het Tim! Timmie of Timmetje. 

Om 18.00 uur waren we thuis en deden we het deurtje van de mand open, dicht bij de kattenbak en een bakje water en een bakje met wat brokjes. Hij stapte de mand uit, liep een rondje door het huis en kroop toen in de keuken onder de trolley. 

We lieten hem met rust, maar na een uurtje hoorden we hem rommelen in de kattenbak. En om half negen s'avonds kwam hij de huiskamer ingelopen om daar eens rond te kijken. Sindsdien ligt hij boven op de overloop en komt af en toe een rondje beneden doen. Steeds wat dichter bij ons in de buurt. 

Overigens kreeg hij nog een naam, want nadat we een foto hadden gestuurd naar zoon werden we gebeld. Arthur aan de telefoon, wat een mooie poes. Als ik weer bij je ben dan wil ik hem zien. Dat duurt nog even want hij zit nu in Frankrijk. Hoe heet hij oma? Tim! Dat vind ik wel een mooie naam, maar hij moet nog een naam krijgen. En welke naam moet dat dan worden Arthur? Na lang nadenken kwam hij met Hartje. En zo heeft mijn nieuwe huisgenoot nu twee namen. Tim Hartje! 

En zo kwam er dus een nieuwe man in huis. Een mooie kleine, grijze man. Een jongetje nog eigenlijk, want hij is nog geen zestien maanden oud. Hij neemt het verdriet en het gemis niet weg, maar het is fijn om een levend wezen om me heen te hebben. En nu maar hopen dat hij het zo naar zijn zin krijgt dat hij over twee weken niet terug wil naar het asiel. 

Aan mij zal het niet liggen!

Foto is van dierenasiel De Kluif!