Volkoren Desembrood

Vanmorgen was ik al vroeg op de boodschap. Bepakt met een hele berg lege tassen en een enorme boodschappenlijst reed ik de parkeergarage in. Zo'n verhuisploeg voorzien van eten en drinken, daar heb je wel het een en ander voor nodig.

Eerst maar eens naar de bakker. Daar was het best druk, er stonden ouders met kleine kinderen (waarschijnlijk net de oudste naar school gebracht) en flink wat oudere mensen. Ik moest dus even wachten maar dat was helemaal niet erg. Gezellig om een klein meisje van nog geen drie te horen keuvelen met haar vader wat ze voor brood zouden kopen en wat ze die avond zouden eten. Boontjes, zei het meisje. Nee joh, lachte papa, die hebben we gister toch al gegeten. Maar boontjes zijn lekker zei het meisje. We zullen zien zei paps. Jammer dat ik nu nog niet weet wat er uiteindelijk op tafel kwam. 

Voor mij was een oudere meneer aan de beurt en hij vroeg het bakkersmeisje een volkoren desembrood. Het meisje werkt er nog maar pas en herhaalde zachtjes de woorden, een volkoren desembrood en ze keek naar het rek achter haar waar de meest heerlijke broden lagen in alle soorten en maten. Aarzelend pakte ze een galletje maar de oudere heer zei vriendelijk, nee dat is het niet hoor. Ik wil graag een volkoren desembrood. Het meisje legde het galletje weer op de plank en tuurde bezorgd naar al die broden in de hoop dat een er van zou opspringen en roepen: Ik ben hier. Maar dat gebeurde natuurlijk niet. 

Ze besloot raad te vragen bij een collega en terwijl er een gefluisterd overleg plaatsvond zei de heer tegen mij: Ach ja mevrouw het is ook logisch dat zo'n meisje dat niet weet. Het is toch eigenlijk wel een luxe he dat we kunnen kiezen uit zoveel soorten brood. Vroeger had je alleen wit of bruin en tegenwoordig je kunt het zo gek niet bedenken. En nu kan ik wel zeggen tegen zo'n meisje, ach geef me dan maar een gewoon volkoren, maar mijn vrouw en ik vinden dat volkoren desembrood zo lekker en nu ik op deze leeftijd ben gekomen (hij zei er niet bij hoe oud hij was en ik dorst het ook niet te vragen) heb ik besloten dat ik alleen nog maar dingen eet die ik heel erg lekker vindt. Hij keek me aan en ik zag een paar waterige blauwe ogen die vriendelijk en een beetje ondeugend naar me lachten. Ik gaf hem groot gelijk. 

Inmiddels had het meisje het volkoren desembrood gesignaleerd en vroeg ze de heer of hij het gesneden wilde hebben. Alstublieft mevrouw klonk zijn antwoord. Het meisje bloosde van mevrouw, sneed het brood en stopte het klungelig in een zak. Ach alle begin is moeilijk zei de heer naast mij en begon een paar euro op te diepen uit een piepklein portemonneetje. 

Terwijl ik thuis een aantal broodjes smeerde voor de verhuisploeg dacht ik nog even na over de woorden van de man. Hij had natuurlijk gelijk en ik nam mij terplekke voor om later - als ik groot ben - ook nooit meer iets te eten dat ik niet lekker vind.

Ehh ik eet al nooit meer dingen die ik niet lekker vind. Verwend nest!