Zondag - The day after

Na een kort, heel kort nachtje, waren we zondag al om half twaalf in de lobby van het hotel. Het schijnt gebruikelijk te zijn om de dag na het huwelijk nog samen te komen voor een brunch, dan worden alle restjes opgemaakt van het eten en drinken wat over is gebleven en daarna nemen de gasten afscheid en gaan weer terug naar huis. Voor velen best nog een eindje rijden want Frankrijk is een groot land.

Wij gingen met z'n vieren met een taxi naar de feestzaal waar onze bus had overnacht. Ik zou dan samen met de beste vriend van zoon die ook getuige was alvast kunnen gaan helpen en de andere twee haalden de rest van ons gezelschap op. Dat helpen was niet echt de bedoeling bleek al snel, want de moeder van de bruidegom ging toch niet met tafels en stoelen lopen sjouwen. Daar kon echt geen sprake van zijn. Franse verontwaardiging alom!

Nu had ik mijn hoed in het hotel gelaten, zodat er geen enkele reden was om niet mee te helpen en geen haar op mijn hoofd die er over piekerde om dan maar in een hoekje te gaan zitten en me te laten bedienen. No way! Hier moest heel veel tact en overtuigingskracht aan te pas komen om in mijn gebrekkige Frans twee tantes en een nichtje van schoondochter te overtuigen dat deze moeder van de bruidegom niet op haar luie achterste ging zitten maar graag mee wilde helpen. Uiteindelijk gingen ze akkoord en mocht ik de tafels dekken!

Op een grote tafel maakten we een buffet met heerlijke salades, plakken vlees, kaas en veel lekker brood wat ze warm bij de bakker hadden gehaald. Met zo'n 60 man werd er opnieuw gezellig en langdurig gegeten. Daarna namen de meeste gasten afscheid en werden man en ik gekust en geknuffeld door mensen die we pas een dag eerder hadden ontmoet en vlogen de uitnodigingen om langs te komen over en weer. Zo zijn we uitgenodigd in: Casablanca in Marokko, Montreal in Canada en hebben we nu vier logeeradressen in Parijs en eentje in Lyon. Als dat allemaal doorgaat dan hebben we geen tijd meer om te werken! Maar wat een ontzettende hartelijkheid. We waren er gewoon beduusd van.

Toen moest alles weer opgeruimd worden en schoongemaakt. De zaal wordt door de dorpsbewoners voor meerdere doeleinden gebruikt dus alles moet weer terug naar waar het hoort en weer schoon. Ook hier kwamen er protesten dat de familie van de gom niet mocht helpen, maar nu stond ik er niet alleen voor en pakten we gewoon aan. Binnen een uurtje was alles spic en span en gingen we terug naar het hotel, maar niet voordat we een uitnodiging hadden geaccepteerd om die avond in de tuin van grootmama (92) gezellig met de naaste Franse familie te komen eten. We kregen het advies om wel wat warms aan te trekken want het zou die avond een beetje fris worden. Wat een gastvrijheid.

Na even een tukkie te hebben gedaan doften we ons een beetje op, klommen weer in de bus en reden naar het huis van oma even buiten Toulouse. Vlak bij een prachtige kerk stond een gigantisch huis met een gigantische tuin en daar werden we opnieuw welkom geheten en kregen we opnieuw een glas champagne in de hand gedrukt. Weer begon het gekus en geknuffel want dat is een belangrijk onderdeel van een begroeting daar in Frankrijk. In de keuken stond een enorme pan op een gasbrander met een gigantische hoeveelheid aardappelpuree. Althans zo leek het. Het bleken wel aardappels te zijn, gestampt tot een puree maar daar doorheen zat een speciale kaas en een flinke hoeveelheid knoflook.

Ik hou van koken en was dus erg nieuwsgierig en kreeg uitleg in het Frans. Het heette Aligot. Google maar eens en dan zie je hoe dat gemaakt wordt. In de tuin stonden een aantal partytenten met daaronder gedekte tafels voor zeker 30 mensen. Twee grote BBQ's werden aangestoken met speciaal hout en kruiden en daar werden enorme cirkels worst op geroosterd. Soucisse de Toulouse. Net als de Aligot een specialiteit uit de streek. Eerst nog heerlijke hapjes vooraf en toen kregen we een bord met Aligot, saucisse de Toulouse en zalige ratatouille geserveerd. Het liep allemaal van een leien dakje.
Eerst werd ik nog in de keuken geroepen om te zien hoe de Aligot dan verwarmd wordt en opgediend en ik kreeg allemaal tips voor als ik het zelf zou gaan maken. De helft daarvan ben ik al weer vergeten, want het ging in rad Frans en hier in Nederland kan ik hoogstwaarschijnlijk die speciale kaas toch niet krijgen, maar leuk en attent was het wel. Het smaakte trouwens heerlijk.

Na het dessert, wat uit een speciale taart bestond was het tijd voor de bedankspeeches. Bruid en bruidegom stonden stralend naast elkaar op het terras (wel een beetje verkleumd want het was best fris) en zoon bedankte iedereen namens hen tweeen voor een geweldig weekend. Eerst in het Frans (mijn hart zwol van trots) en daarna in het Nederlands. Daarna bedankten de ouders van de bruid en toen deden man en ik ook nog een woordje. Oeps dat was lastig, want dat hadden we van te voren niet ingestudeerd, maar het lukte en opnieuw veel gekus en geknuffel.

Maandag rond het middaguur was het helaas al weer tijd om afscheid te nemen van het bruidspaar. Zij moesten nog een aantal dingen regelen en wij moesten ons opmaken om weer terug naar Nederland te gaan. Altijd weer even ellendig om afscheid te nemen en te weten dat ik zoon voorlopig niet kan vasthouden, maar wat is het goed te weten dat hij zijn geluk heeft gevonden en zoveel lieve Franse familieleden erbij heeft gekregen.

Wij brachten de bus terug naar de verhuurmaatschappij en gingen aan boord van het vliegtuig die ons keurig weer naar Amsterdam bracht. Het was een geweldig weekend, zoveel moois beleefd, kennis gemaakt met zoveel leuke mensen en vooral gezien hoe zoon en schoondochter samen het geluk hebben gevonden en nu als echtpaar verder gaan. Er zijn eigenlijk geen woorden voor om te beschrijven hoe mooi dat allemaal voelt!