Bijzondere ervaring

Dinsdag was ik de hele dag met een collega op stap. Nu gebeurt dat wel vaker maar dan is het een collega van mijn eigen afdeling en zijn we samen op pad voor ons eigen werk. Nu was ik met een collega uitvaartverzorger en dat is natuurlijk heel andere koek. In onze organisatie vinden we het belangrijk dat we zo ongeveer weten wat een ander doet niet alleen om beter te samen kunnen werken maar juist ook om onze klanten een optimale service te kunnen verlenen.

Daarom heb ik in het verleden al vaker een dag of een poos meegewerkt in een crematorium. De eerste keer was dat reuze spannend maar heb ik aan die ervaringen voor mijn eigen werk veel gehad.

Dinsdag ging ik met mijn collega naar een regelgesprek. Natuurlijk wist ik wel hoe dat ongeveer ging, ik had immers zelf aan de andere kant van de tafel gezeten na het overlijden van mijn mams, maar ik had nog nooit aan de andere kant gezeten. Ik ging met kriebels in de buik met haar mee, want wat tref je aan? Een hele verdrietige familie of een ruzieende familie en bovenal zouden ze het niet vervelend vinden als ik er bij zat? Je komt tenslotte binnen op een heel kwetsbaar moment in hun leven omdat ze net iemand hebben verloren.

De familie waar wij waren vond het geen probleem en ik aanschouwde hoe mijn collega rustig en sereen de familie hielp met het uitkiezen van de plechtigheid die bij hen en bij de overledene paste. Uiteindelijk wilde de familie graag dat de uitvaart vanmorgen zou plaatsvinden in zeer kleine kring en zo zou het ook gebeuren, alleen kon mijn collega er vandaag niet bij zijn omdat ze met vakantie ging. Dat vond de familie niet zo'n probleem want eigenlijk hadden ze helemaal geen uitvaartverzorger nodig. Het zou een hele kleine, intieme plechtigheid worden. Mijn collega vroeg toen of ze er dan vanuit onze organisatie een gastvrouw/gastheer bij wilden hebben en het antwoord daarop was ja.

Toen weer samen waren vroeg mijn collega of ik dat niet wilde doen. Ben je gek zei ik, ik ben toch geen uitvaartverzorger. Nee zei ze, maar wel een gastvrouw en deze familie heeft jou al gezien en dat is voor hen prettig want dan zien ze een bekend gezicht.

Om een lang verhaal kort te maken, ik zegde toe, mijn manager vond het goed en zo reed ik vanmorgen dus naar een crematorium om mij daar van mijn taak te kwijten. Natuurlijk had ik kriebels in mijn buik en bibberknieen want het moest goed. Je kunt het niet overdoen. En het ging goed.

Wat een bijzondere dag was dit! Dat ik dit zomaar mocht doen en ook het vertrouwen kreeg van de familie, mijn collega en organisatie. Ik heb weer zoveel geleerd vanmorgen dat maakt me nederig en ook een beetje trots.

Volgende week is het 12 jaar geleden dat ik ging werken in de uitvaartbranche. Eigenlijk voor twee weken op de afdeling P&O om administratieve achterstand weg te werken. Na twee weken werd gevraagd of ik nog een poosje wilde blijven om meer taken te doen. Dat vond ik fijn maar ik weet nog heel goed hoe eng ik het vond om de eerste keer in een crematorium te zijn en een (dichte) kist te zien. Brr, de dood stond zover van mij af, ik vond dat zo eng! Als je me toen had gezegd dat ik ooit op een dag nog eens gastvrouw zou zijn bij een uitvaart had ik je voor gek verklaard.

En nu in die twaalf jaar heb ik zoveel geleerd en heeft de angst voor de dood plaatsgemaakt voor respect. Nu kan ik zonder bibberende knieen rondlopen achter de schermen. Ik kon daardoor mijn eigen moeder verzorgen na haar overlijden en dat was een onvergetelijke ervaring die me zoveel rust heeft gegeven. En nu mocht ik vanmorgen zomaar gastvrouw zijn. Wat een bijzondere ervaring.

Een mooi begin van het weekend om een lekker wijntje open te trekken en te proosten op het leven wat vaak zoveel verdriet brengt maar ook zo veel moois brengt. Proost!