Helemaal klaar mee!

In februari 2016 begon ik aan een haakcursus die bestond uit 5 lessen verdeeld over een aantal zaterdagen. Na les nummer vier kwam ik - niet geheel ontoevallig - het patroon tegen van een mooie deken. Lapjes gehaakt met stokjes dus dat moest te doen zijn. Dochter had wel zin in een leuke deken dus wij met zijn tweetjes naar een wolwinkel en daar heeft dochter de kleuren uitgezocht en ik ging aan de haak!

Het was een simpel werkje en overal waar het kon zat ik lapjes te haken. Diverse malen aan het ziekenhuisbed van mijn echtgenoot, op vakantie-adressen en ook tijdens de kerstdagen in Marseille zat ik lekker te haken tussen het kerstfeestgedruis door. Het aantal lapjes groeide gestaag.

Soms was ik er even zat van en deed ik een ander projectje tussendoor en dan pakte ik de haaknaald weer op om weer verder aan de lapjes te gaan. Toen de benodigde lapjes allemaal af waren vond dochter de deken te kort. Tja. Dus alle wolletjes geteld en er nog twee rijen onder bijgemaakt. Toen kwam het moment dat de boel aan elkaar gemaakt moest worden en bleek dat ik als beginnende haakster niet had nagemeten hoe groot de lapjes moesten zijn. Achteraf bleek dit ook helemaal niet te staan vermeld in het patroon, maar de boel paste niet aan elkaar zoals het oorspronkelijk bedoeld was.

Dan maar zelf een plan maken. Ik maakte de rijen verticaal aan elkaar en haakte aan elke rij aan weerszijden nog twee rijen zwarte stokjes en maakte die rijen weer aan elkaar met wit. Toen paste het wel en was het ineens een deken.

Om hem mooi af  werken haakte ik er met de overgebleven kleuren nog een rand van vasten omheen. Vanavond toen ik na het werk thuiskwam heb ik het laatste stukje van de vasten gehaakt, hechtte alle draadjes af en samen met dochter hebben we hem plechtig over haar bed heen gespreid.

Ik ben er dus helemaal klaar mee en best een beetje trots. Mijn eerste grote haakproject is af. Wie had dat gedacht wat zo'n simpele haakcursus allemaal teweeg kan brengen.

Eindelijk op de eindbestemming.

De rand!