De Playboy dood!

Dus Hugh Hefner, de oprichter van het spraakmakende mannenblad dat vooral gelezen werd om zijn steengoede interviews is overleden. De schat is 91 jaar geworden en dus niet gesmoord in de wieg, zo zou mijn jordanese oma gezegd hebben.

Op internet las ik dat Hugh temidden van familie zijn laatste adem uitblies. Daar moest ik stiekem een beetje om lachen want familie, laat me niet lachen, die Hugh is er natuurlijk tussenuit geknepen in het bijzijn van een aantal zeer mooie dames in minuscule witte stoeipakjes met konijnenoortjes op het hoofd en een pluisbal op de billen geplakt.

Op twitter las ik ook een berichtje dat het nu met de terreur ook wel snel gedaan zal zijn omdat, nu Hugh in het paradijs is,  er binnenkort geen maagden meer zijn. Op zich zou dat natuurlijk mooi zijn want die terreur zijn we natuurlijk wel zat. Het zou fijn zijn als Hugh dat in zijn eentje snel voor elkaar krijgt. Van mij mag hij!

Zo zat ik al mijmerend over Hugh vanavond op de bank met een haakwerkje terwijl de regen tegen de ruit kletterde. Een grotere tegenstelling kun je bijna niet hebben. Ik met mijn tuttige haakwerk mijmerend over een mondaine en extravagante meneer die zou hebben bijgedragen aan de seksuele revolutie. Althans die van de man dan want wij vrouwen kwamen er bekaaid vanaf bij Hugh. Hij zag vrouwen toch een beetje als dommige sexpoezen in konijnenpakjes die alleen maar hun lipjes hoefden te tuiten en lief hoefden te kijken op een foto.

Nu ben ik geen - hup de tuinbroek aan en hup de barricaden op - feministe, maar vind wel dat mannen en vrouwen gelijke kansen behoren te krijgen en ik heb dan nooit begrepen waarom vrouwen er lol in hebben om half of helemaal bloot in bevallige houdingen in een blad te gaan staan. Nota bene met een nietje door je buik. Afschuwelijk toch? Maar ach als ze het leuk vinden en het echt zelf willen dan moeten ze dat vooral lekker doen natuurlijk. Ieder zijn meug.

Het had dan ook mooi geweest als de Playgirl een zelfde oplage had gehad met mannen in konijnenpakjes met een pluisbal op de bilpartij en in dezelfde bevallige houdingen als de dames. Daar is in het verleden nog wel eens een slappe poging toe gedaan maar succesvol werd dat niet. Zelf vind ik dat logisch, want ik vind een blote man toch het mooiste met een broekje aan (behalve mijn eigen man dan, die vind ik altijd mooi) en ik denk dat er vele vrouwen zijn die daar precies ook zo over denken.

Al hakend denk ik aan de uitvaart van Hugh. Hoe gaat die er uit zien? Wordt hij ten grave gedragen door bloedmooie vrouwen in konijnenpakjes of krijgt hij de ouderwetse zwarte kraaien als dragers? Dat zou toch wel een beetje zuur zijn. Wie van zijn vrouwen mag er straks speechen tijdens de afscheidsdienst? Heeft hij dat zelf vastgelegd of gaan de dames daar nog over steggelen. Allemaal dingen waar ik geen antwoord op zal krijgen, maar waar ik wel benieuwd naar ben.

Ik las ook dat hij naast Marilyn Monroe wordt begraven en ik hoop maar dat zij zich nu geen zorgen ligt te maken. Zo van straks is het gedaan met mijn rust als die Hugh naast me ligt want nu kan hij niet zelf meer de boer op om achter de konijntjes aan te gaan en ben ik de enige dame in de buurt. Dat wordt nog wat!

Ineens schiet me nog een leuke herinnering te binnen. Jaren geleden, ik denk dat ik een jaar of 19 was,  had ik voor Sinterklaas het lootje voor een surprise voor mijn vader getrokken. Ik weet niet meer wat voor surprise het is geworden maar wel dat ik met mijn zusje naar de grote V&D in Amstelveen ben gereden om daar de sint inkopen te doen. Als grapje kochten we een Playboy voor mijn vader. Dat kon gerust bij ons thuis. Voor de kassa stond een lange rij en zus en ik wachtten geduldig met de Playboy in de hand tot we aan de beurt waren. Achter ons stond een meneer met een Donald Duck ook te wachten. Om de tijd te doden sloeg mijn zus de Playboy open en samen lazen wij zo'n beroemd interview (lees we bekeken de blootfoto's) De man met het Donald Duckje poetste zijn brillenglazen eens op en boog zich over mijn niet al te grote zus om eens even lekker mee te loeren. Zijn ogen rolden bijna uit de kassen en hij boog zich steeds verder voorover om maar niets te missen. Mijn zus schrok behoorlijk van het hoofd van de man wat ze ineens langszij zag komen en klapte van schrik het tijdschrift dicht en keek achterom recht in het gezicht van de man. Die kreeg een kleur als vuur, mompelde een excuus, liep de rij uit, legde zijn Donald Duck weer terug en verliet de winkel. Mijn zus en ik keken elkaar aan en kregen ontzettend de slappe lach. Zo erg dat we bijna in onze broek piesten. Ach die arme man denk ik nu. Wat waren wij toch krengen.

Ach die Hugh, moge hij in vrede rusten. En zijn handen thuis houden!