After Sint en Negatief

Hoewel het een andere Sinterklaasavond werd dan anders was het toch een leuke avond. Als mijn kleinkinderen later vragen, "oma, hoe was dat nou in die coronacrisis, dan kan ik ze vertellen over het gesjouw met de surprises en de voorpret die we daarover hadden. Want het was nog een heel gedoe om die surprises te vervoeren zodat ze nog een beetje heel aankwamen, maar gelukkig kwam het allemaal goed. 

Ik had een lekker pannetje soep gemaakt en een brood gebakken en na het eten maakten we verbinding met Marseille. Daar zagen we schoondochter met pretlichtjes in haar ogen en een boel pakjes in de gang, vanuit de slaapkamer van Arthur hoorden we hem kletsen met zijn vader toen de bel ging. En jawel hoor daar kwam Arthur de gang in hollen en stond van verbazing stil bij al die cadeautjes. Van pure verrukking hief hij zijn handjes (op zijn Frans) en riep uit: Oooh plain de cadeaus. Pour Arthur??

Wat heerlijk om dat toch zo mee te kunnen maken en mee te kunnen genieten van zijn enthousiasme! Lang leve de techniek! Toen alle cadeautjes waren uitgepakt en Arthur alleen nog maar aandacht had voor het duplo vliegtuig namen wij afscheid en schakelden we "live" over naar de andere kant van het dorp! 

Daar zat mijn broer en zijn gezin klaar met vier surprises in de kamer, net als bij ons. Om beurten gingen we van Noord naar Zuid om een surprise uit te pakken en de gedichten voor te lezen. Iedereen had weer enorm zijn best gedaan en onder het genot van een hapje en een drankje was het erg gezellig. 

Zondagmorgen werd ik wakker met een kriebelneus. Niet zo verwonderlijk voor een allergisch mens met al het papierstof van het sinterklaasgebeuren, maar vervelend was het wel. Want een allergiepilletje hielp niet en ook nadat het huis ontstoft was bleef de kriebel en het niezen. Oh jeee, het zal toch niet?

Maandagmorgen had ik nog steeds een kriebel en een niesneus dus toch maar even de GGD gebeld, want ja je weet het niet met dit akelige virus. Ook al ben ik heel voorzichtig, werk ik de meeste dagen thuis en als er al afspraken zijn, zijn die op 1,5 meter afstand en met mondkapje en liters handgel! 

Een vriendelijke meneer van de GGD adviseerde om toch maar even te testen en zo stond ik op maandagmorgen om 9.50 uur in een testlocatie in de Amsterdamse Bijlmer. Ik zag er best wel tegenop want had al akelige verhalen gehoord, maar uiteindelijk viel het mee en stond ik al snel weer buiten in de stromende regen. Gauw de auto in en naar huis en hup weer aan het werk. 

Ik had er wel de zenuwen van want mijn echtgenoot valt als hartpatiënt natuurlijk in de risicogroep en ik had al visioenen van man doodziek en........ nou daar mocht ik van mezelf niet eens aan denken. 

Eigenlijk zouden we maandagmiddag met onze dochter haar diploma ophalen op de universiteit van Utrecht. Niet dat dat een hele happening zou worden met de afgestudeerden in toga en hun moeders met hoed op in de aula (had ik me zo op verheugd) nee, ook daar gooide corona roet in het eten want ze zou alleen het diploma afhalen, maar om er toch een soort van plechtig momentje van te maken zouden we meegaan en op haar wachten als zij bij de administratie het papier zou ophalen. Dat kon dus ook niet doorgaan want ik mocht verder nergens meer naar toe in afwachting van de uitslag. 

Gelukkig hoefde ik niet eenzaam en alleen in een kamertje in huis te zitten want de folder van de GGD gaf aan dat ik op 1,5 meter van huisgenoten moest blijven. Dus hebben we s'middags heel knus, maar wel met afstand, naar een heerlijke film gekeken. En dat terwijl de regen tegen de ramen kletterde. Ik heb wel eens slechtere maandagmiddagen hoor! 

Steeds keek ik al even met mijn DigiD op de inlogpagina van de GGD en op kwart voor negen kwam daar de verlossende uitslag. Negatief! Ik ben als positief ingesteld mens nog nooit zo blij geweest dat ik negatief was. Carpe Diem!