Vloerkleedje

Het is een druilerige dag en vanmorgen werd ik wakker van de regen tegen het raam én van Tim die vond dat het tijd was om mijn bed uit te komen. Schiet op mens het is tijd voor mijn brokjes. Op mijn vrije dag vind ik 8.00 uur een beetje vroeg om op te staan, maar omdat ik natuurlijk ook goed voor Tim wil zorgen ben ik zijn bakje gaan vullen om daarna nog even terug te kruipen in mijn warme bed. 

Dat is een beetje gevaarlijk want zo comfortabel onder mijn dekbed komen onvermijdelijk de herinneringen aan die vrijdagochtend, nu 83 weken geleden. De vrijdag dat ik mijn grote liefde verloor! En hoewel het fijn is om aan hem te denken zijn de herinneringen aan die ochtend absoluut niet fijn, maar ze zijn er en ze komen nog regelmatig langs. 

Gelukkig komen ook de fijne herinneringen vaak langs en helpen die fijne herinneringen me juist om weer verder te gaan, stapje voor stapje mijn eigen leven en vooral een toekomst zonder hem vorm te geven. Dat valt niet altijd mee, maar over het algemeen lukt het. Het verdriet wordt niet minder, het gemis wordt alleen maar groter, maar op veel dagen kan ik het wat makkelijker met me mee nemen. Al heb ik geaccepteerd dat dit verdriet altijd bij mij zal blijven totdat ik er zelf niet meer ben. 

Tim had vanmorgen geen boodschap aan verdrietige herinneringen want toen hij had ontbeten kwam hij weer naar boven, sprong op mijn bed en tikte met zijn poot op mijn arm. Aandacht graag! En aaien graag, want daartoe bent u op aarde als poezenpersoneel. 

En dat deed ik dus maar en ging met hem mee naar beneden om de achterdeur open te doen, want meneer wilde naar buiten. Helaas het regende nog en daar begint Tim niet aan. In de regen naar buiten. Doe normaal mens. Dan maar even spelen met hem, want al die energie moet er toch uit. 

Een potje vogelmeppen (een nepvogel op een veer) een potje muis op trap gooien (ik gooi de muis op de trap, Tim gaat er achteraan en mept hem weer naar beneden en dat herhaalt zich tot hij het zat is) en tot slot even rennen achter de laserstraal aan. Die is favoriet en hij maakt zelf duidelijk dat daar mee gespeeld moet worden door de laser van de tafel te gooien en er naast gaan zitten te miauwen. Het duurde even voor ik door had wat hij precies wilde, maar inmiddels kan ik de meeste miauwen interpreteren en meestal aan zijn wensen voldoen. 

Na het spelen was het tijd voor koffie en liet Tim zich als een kleedje op de vloer vallen. He he even rust! Zoals zo vaak heeft hij me weer aan het lachen gemaakt en ga ik deze vrije vrijdag verder invullen. 

Straks een uurtje sporten, boodschappen doen en dan hoop ik een start te kunnen maken met de nieuwe trui van Arthur. En verder moet er natuurlijk veel geaaid worden en ongetwijfeld volgt er nog een speelronde. Wordt het toch nog een vrolijke vrijdag!