Trottinette

In Frankrijk is de lockdown met zeker nog twee weken verlengd. En dat betekent dat onze zoon en schoondochter niet met Arthur met de Pasen naar Nederland kunnen komen zoals het plan was.

Daar hadden we al steeds rekening mee gehouden, maar het is toch een beetje zuur. Nu gaat het waarschijnlijk zeker tot na 1 juni duren voordat we ze weer kunnen zien. Nou ja zien doen we elkaar bijna elke dag, maar even vasthouden en knuffelen dat kan natuurlijk niet. Niks aan te doen, het is belangrijker dat iedereen gezond blijft en dat het virus gauw het hazepad gaat kiezen.

Bijna iedere dag hebben we even contact via FaceTime want het valt niet mee om een mannetje van twee de hele dag te vermaken op een flat. Ook al is die flat best ruim en hebben ze een flink balkon. Gelukkig zijn ze erg creatief met dingen verzinnen. Zo krijgen we filmpjes van verstoppertje spelen waarbij Arthur zich heeft verstopt tussen een paar grote teddyberen en zich helemaal zit te verkneukelen als hij zijn vader en moeder ziet zoeken.

Ook wordt er gevist. In een teiltje met water waarin dan wat kleine dingetjes liggen en die mag hij dan met een theezeefje eruit vissen. In het begin is het nog lastig maar later lukt het hem steeds beter, maar hij wordt er wel nat van en dat water op zijn broek en sokken vindt hij maar niks. Ja die filmpjes zijn geweldig om te zien en houden opa en oma van de straat!

Maar ja dat mannetje wil zo graag naar buiten. Dat is hij ook gewend want bij de crèche waar hij normaal iedere dag naar toe gaat is een ruime tuin waar de peutertjes lekker buiten kunnen spelen. Een groot stuk daarvan is zelfs overdekt zodat ze ook in de zomer als het zo warm is fijn naar buiten kunnen in de schaduw.

Nu mogen ze een half uurtje per dag met hem naar buiten om een frisse neus te halen. Voorzien van een formulier met een verklaring dat het kind "gelucht" moet worden mogen ze dan even naar buiten als ze maar niet verder dan een kilometer van het huisadres af zijn. En dan moet de step (trottinette) natuurlijk mee. Schreef ik vorige week nog dat Arthur nog niet kon steppen is dat deze week zomaar anders.

We kregen een filmpje dat hij voor zijn vader uit stept. Ineens had hij door hoe het moest. Zo schattig om te zien hoe hij zich af zet met zijn voetje en dan vaart maakt. Op het filmpje zingt hij erbij van geluk. Ik zat echt te smelten van liefde toen ik dat zag en was al bijna van plan om naar de kringloop te rennen om een step voor hem te kopen voor als hij op bezoek komt. Dat moet dus nog even wachten.

Gisteren had de post de boekjes die we hadden opgestuurd op de post gedaan en na het steppen hadden vader en zoon het pakje uit de brievenbus gevist. Natuurlijk moest dat boven direct worden opengemaakt en kregen wij een filmpje dat Arthur met zijn jas nog aan en zijn helm nog op zijn nieuwe boekjes aan het "lezen" was.

Toen we die avond FaceTime contact had kwam hij de boeken laten zien en toen zijn vader vroeg: wat zeg je dan tegen opa en oma kregen we een heel schattig; merci!