Alles heeft een ritme! Dat zong de meidengroep Frizzle Sizzle al in 1986 op het songfestival. Dat deden ze op blote voeten. Ik heb nooit begrepen waarom ze dat op blote voeten deden. Dat leek me zo ontzettend smerig, op zo'n groot podium waar al die andere groepen al met hun vieze schoenen overheen gewandeld hadden. Maar goed ze deden het en ze werden dertiende. Niet dat ik dat zo goed onthouden heb, daar hebben we wikipedia voor, maar die blote voeten en dat ritme dat ben ik nooit vergeten.
Misschien wel juist omdat een goed (hart)ritme al zo lang ons leven bepaald. Nu gaat het dankzij een ultramoderne ICD heel goed met het ritme, maar dat is wel eens anders geweest. Het was bij ons heel gewoon dat familie of vrienden niet vroegen of het goed ging, maar of er een goed ritme was.
Enfin daar leer je mee leven en het maakt dat je ook op een andere manier leert kijken. Kleine dingen waar je intens van kunt genieten houden je in zo'n periode overeind. Dat maakt je en dat vormt je. Je wordt ook zuiniger op je geluk!
Het is misschien wel daarom dat wij nu na bijna twee weken ophokplicht eigenlijk al weer een nieuw en best een prettig ritme hebben gevonden. We werken allemaal thuis en in plaats van gezellig met mijn collega's lunchen eet ik nu gezellig een bammetje met mijn man en dochter. We drinken s'middags een kopje thee samen en maken grapjes als van hoe laat ben jij thuis?
Er is minder afwisseling qua werk en dat maakt dat er ook wat meer rust is. Er is nu tijd om een zaak tot op de bodem uit te zoeken in plaats van informatie tot je nemen, overleggen, besluiten en weer door! Ook wel eens lekker hoor.
Er is ook tijd om elke dag even een rondje door de tuin te lopen en te kijken welke vaste planten hun neus al boven de grond steken en mee te krijgen hoe de tulpen groeien, langzaam kleur krijgen en ineens volop bloeien. Als de eerste tulp boven de grond is, volgen er meer.
Ook geniet ik vanaf mijn werkplek volop van alle vogels die onze tuin bezoeken. De halsbandparkieten die regelmatig komen vergaderen en hun buikjes rond eten aan de pinda's, ik zie ze ruzie maken, elkaar verjagen en grappige dansjes doen in de seringenboom om maar op dat pindakorfje te komen. Het lijkt soms wel een parkietenballet.
Dit jaar lijkt het erop dat een van onze vogelhuisjes aan de schuur bewoond gaat worden door een pimpelmezenstelletje. Er zijn al diverse inspecties geweest en ik zie ze samen zitten, ook weer in mijn seringenboom, om te overleggen hoe ze de boel gaan inrichten. Knus delen ze een pinda of snoepen van het vogelzaad en er wordt wat afgeflirt en gezoend. En dat allemaal in mijn seringenboom.
Als ik die zonnige tuin dan zo inkijk dan is het lastig om me voor te stellen dat er zo'n akelig monster van een virus rondgaat en dood en verderf zaait. Alsof je onbedoeld meespeelt in een slechte film en niet weet of het nog een beetje goed gaat aflopen.
Eén van mijn motto's is: Je hebt geen keuze welke situatie je overkomt, maar je hebt wel een keuze hoe er mee om te gaan. Dat virus, daar kan ik niets aan doen, maar ik ben niet van plan om als een angstig vogeltje op de bank te gaan zitten. We maken er maar het beste van, want we zijn nog allemaal gezond en hebben goed te eten en een fijn dak boven ons hoofd!
En we hebben dus een fijn ritme gevonden. Op tijd opstaan, blokje om lopen, werken, lunchen, blokje omlopen, werken, groter rondje lopen, koken, eten en dan heerlijk aan de haak. Lekker alleen maar stokjes, lossen en vasten tellen! Dat is een heel prettig ritme!
Alles heeft een ritme, maar NIET op blote voeten. Bah!
Misschien wel juist omdat een goed (hart)ritme al zo lang ons leven bepaald. Nu gaat het dankzij een ultramoderne ICD heel goed met het ritme, maar dat is wel eens anders geweest. Het was bij ons heel gewoon dat familie of vrienden niet vroegen of het goed ging, maar of er een goed ritme was.
Enfin daar leer je mee leven en het maakt dat je ook op een andere manier leert kijken. Kleine dingen waar je intens van kunt genieten houden je in zo'n periode overeind. Dat maakt je en dat vormt je. Je wordt ook zuiniger op je geluk!
Het is misschien wel daarom dat wij nu na bijna twee weken ophokplicht eigenlijk al weer een nieuw en best een prettig ritme hebben gevonden. We werken allemaal thuis en in plaats van gezellig met mijn collega's lunchen eet ik nu gezellig een bammetje met mijn man en dochter. We drinken s'middags een kopje thee samen en maken grapjes als van hoe laat ben jij thuis?
Er is minder afwisseling qua werk en dat maakt dat er ook wat meer rust is. Er is nu tijd om een zaak tot op de bodem uit te zoeken in plaats van informatie tot je nemen, overleggen, besluiten en weer door! Ook wel eens lekker hoor.
Er is ook tijd om elke dag even een rondje door de tuin te lopen en te kijken welke vaste planten hun neus al boven de grond steken en mee te krijgen hoe de tulpen groeien, langzaam kleur krijgen en ineens volop bloeien. Als de eerste tulp boven de grond is, volgen er meer.
Ook geniet ik vanaf mijn werkplek volop van alle vogels die onze tuin bezoeken. De halsbandparkieten die regelmatig komen vergaderen en hun buikjes rond eten aan de pinda's, ik zie ze ruzie maken, elkaar verjagen en grappige dansjes doen in de seringenboom om maar op dat pindakorfje te komen. Het lijkt soms wel een parkietenballet.
Dit jaar lijkt het erop dat een van onze vogelhuisjes aan de schuur bewoond gaat worden door een pimpelmezenstelletje. Er zijn al diverse inspecties geweest en ik zie ze samen zitten, ook weer in mijn seringenboom, om te overleggen hoe ze de boel gaan inrichten. Knus delen ze een pinda of snoepen van het vogelzaad en er wordt wat afgeflirt en gezoend. En dat allemaal in mijn seringenboom.
Als ik die zonnige tuin dan zo inkijk dan is het lastig om me voor te stellen dat er zo'n akelig monster van een virus rondgaat en dood en verderf zaait. Alsof je onbedoeld meespeelt in een slechte film en niet weet of het nog een beetje goed gaat aflopen.
Eén van mijn motto's is: Je hebt geen keuze welke situatie je overkomt, maar je hebt wel een keuze hoe er mee om te gaan. Dat virus, daar kan ik niets aan doen, maar ik ben niet van plan om als een angstig vogeltje op de bank te gaan zitten. We maken er maar het beste van, want we zijn nog allemaal gezond en hebben goed te eten en een fijn dak boven ons hoofd!
En we hebben dus een fijn ritme gevonden. Op tijd opstaan, blokje om lopen, werken, lunchen, blokje omlopen, werken, groter rondje lopen, koken, eten en dan heerlijk aan de haak. Lekker alleen maar stokjes, lossen en vasten tellen! Dat is een heel prettig ritme!
Alles heeft een ritme, maar NIET op blote voeten. Bah!
 |
| Een fijn ritme zo'n handwerk! |
Het ligt me bij dat die blote voeten uit nood geboren was, iets met geen passende schoenen kunnen vinden meen ik. Fijn dat jullie een ritme weten te vinden. Bij ons is er eigenlijk niets veranderd, dochter en ik werken beiden nog buiten huis, alleen is het op mijn werk een gekkenhuis geworden qua drukte. Sinds gisteren een beveiliger voor de deur, om alles in goede banen te leiden. Wat een rare tijd is dit.
BeantwoordenVerwijderenHaha, je gedachten over die blote voeten ;-)
BeantwoordenVerwijderenHeel goed dat jullie zo je eigen ritme hebben en je haakwerk is prachtig!