Katharina Sjaal

Al weer een week terug uit Marseille en het leven gaat zijn werkzame gang weer. Al bleek dat we toch twee kleine souvenirs uit Frankrijk mee hadden gebracht. Het eerste souvenir vonden we in de tas met vuile was. Daar bleek een tasje in te zitten van de Zwitserse reddingshond die Arthur voor zijn verjaardag had gekregen. Een pluchen Sint Bernhardhond met een nepvaatje rum om zijn nek en dat beest zat in een rood pluchen tasje. Arthur vond de hond wel lief, maar dat vaatje raar en dat tasje ook. Hoe het tasje in onze wastas is gekomen is ons een raadsel, maar goed het is een grappig souvenir en natuurlijk komt het tezijnertijd terug bij de rechtmatige eigenaar.

Het tweede souvenir is een verkoudheidje. Niks ernstigs maar in deze barre coronatijden roept het gekke vragen op, want naast het gesnotter weigert mijn stem ook (lekker rustig voor de omgeving) en komt er een akelig knarsend gepiep uit mijn mond, waarop mensen angstig achteruit deinzen als ze mij horen kraken en kuchen. Ik voel me verder prima, maar het is lastig om dat overtuigend te brengen met zo'n rare stem.

Arthur was ook een beetje verkouden, wat logisch is met al die snotterende kindertjes op de crèche en ja als oma er dan toch is, dan is zo'n oma erg handig om je snottebellen aan af te vegen. Dan ben jij er maar weer vanaf en kun je snel verder spelen. Terwijl we toch een hoop snottebellen in een zakdoek hebben kunnen vangen. Als we zo'n exemplaar zagen ontstaan onder zijn neusje dan riepen we Arthur, hatsjoe en dan kwam hij naar ons toe om de bel op te deppen. De box met tissues die op tafel stond draaide overuren. Soms kwam hij zomaar uit zichzelf even bij me zitten om me een kus te geven en dan zeg je geen nee als oma, dan neem je zo'n groot cadeau blij in ontvangst ook al wordt er meer dan liefde uitgewisseld.

Die verkoudheid nemen we dan maar op de koop toe, dat gaat wel weer over en die stem wordt ook wel weer normaal ook zeiden zowel mijn man als twee collega's dat het best sexy klonk. Met een beetje rust, reinheid en regelmaat komt het allemaal goed.

Voor de rust kwam de Katharina sjaal goed van pas. Daar ben ik twee weken geleden aan begonnen toen onze vlucht geannuleerd werd en deze week ben ik er s'avonds aan verder gegaan. Het is een heel mooi patroon en het haakt heerlijk weg. Al moet ik heel goed opletten en steeds blijven tellen. Ik ben natuurlijk nog niet zo'n ervaren haakster dus moet erg mijn best doen, maar dat geeft niet.  Gek genoeg is dat alsmaar tellen en goed opletten ook een goede ontspanning, want het maakt mijn verkouden hoofd na een dag werken heel goed leeg.

Fijn is ook dat ik deze week op controle moest met mijn - inmiddels niet meer lamme - vlerk en dat de chirurg constateerde dat de zenuw weer mooi in zijn eigen gootje ligt en dat er geen enkele reden is om die arm nog te ontlasten, tenzij er pijn ontstaat. Goed nieuws dus en kan er dus weer fijn gehandwerkt worden.

We kregen nog een foto van Arthur met zijn brandweertrui met een verhaal erbij. Schoondochter had hem aangekleed en hij was klaar om met zijn papa naar de crèche te vertrekken toen ze ineens een boink hoorde. Wat bleek, Arthur wilde een duplo vis laten zwemmen in het bad, waar geen water instond maar nog wel nat was van het douchen even daarvoor en hij had een omslachtige beweging gemaakt waardoor meneer zelf in het bad was gevallen. En dus nat was geworden, waardoor broek en trui weer uit moesten om te drogen!

Ze waren er best van geschrokken omdat toen hij vorige week zelf in het bad wilde klimmen dat  nog niet lukte en nu ineens wel! In elk geval is het goed afgelopen en kon hij de trui de volgende dag aan. S'avonds hadden we contact via FaceTime en toen zoon aan hem vroeg welke trui heb je aan Arhur, was het antwoord: Oma Tatu auto!

Nou dan schiet je stem wel even over van trots én van liefde!