Niet meer op de step!

In Frankrijk is er sinds gisteren een totale lockdown afgekondigd en dat betekent dat je alleen nog maar je huis uit mag met een formulier met een geldige reden. Om eten te kopen, naar de apotheek of huisarts te gaan of naar je werk. Een blokje om met je hond mag ook nog en een frisse neus in je eigen straat mag dan nog net.

Arthur is nog klein en snapt natuurlijk helemaal niet waarom het hele dagelijkse leven ineens totaal anders is. Hij gaat niet naar de crèche en zit met papa en mama thuis. Dat is gek. Maandagmorgen kwam hij dan ook aansjouwen met de schoenen van zijn vader, want die brengt hem altijd weg, of papa wel even op wilde schieten. Hop, hop hop riep hij er nog bij. Kom op papa ik heb speelafspraken staan met mijn vriendinnetje Lilah.

Dat ging dus niet door, maar maandag mochten ze nog wel gewoon naar buiten. Hij vindt het heerlijk om met zijn step naar buiten te gaan. Hij kan helemaal nog niet steppen, maar gaat dan met twee voetjes op de treeplank staan en de (groot)ouder van dienst dient hem dan aan zijn capuchon vast te houden en hem zo op de step mee te nemen. Geweldig vindt hij dat en dan straalt hij van oor tot oor.

Vanaf gistermiddag mocht dat dus niet meer en buitenkind als hij is vindt hij dat helemaal niet leuk. Toen we gisteravond dan ook via FaceTime contact hadden en aan onze zoon vroegen; gaat het goed daar, dat Arthur die vraag beantwoorde met een hartgrondig Non!

Dat was zo grappig dat we daar allemaal van in de lach schoten. Gelukkig waren er ook nog leuke dingen want hij had peutergymnastiek geoefend met zijn moeder op het grote bed en nu kan hij een koprol maken. Als oma zit ik dan half te smelten als ik die kleine duvel een koprol zie maken.

Ook werden er koekjes gebakken, wat resulteerde in eieren breken in de grote kom en dat ging nog best netjes. Het koekjes bakken was leuker dan de koekjes eten want onze kleine man houdt niet van zoetigheid. Wat dat betreft kunnen ze beter met hem op een cursus worst maken, want hij is groot fan van worst. Dat hebben ze in Frankrijk natuurlijk in overvloed, maar ook onze Nederlandse rookworst, eigengemaakt door de dorpsslager hier en meegenomen in de koffer, viel in hele goede aarde.

Zo rommelen ze de dagen maar een beetje door en wij worden daarvan op de hoogte gehouden via filmpjes en via FaceTime. Ik ben zo blij met deze moderne communicatiemiddelen. Ten tijde van de pestuitbraak zag je mekaar soms maanden niet en wist je niet hoe het met je geliefden ging. Dat is nu dus anders, nu kunnen we op afstand voorlezen en hele gesprekken voeren. Dat wordt steeds leuker nu hij meer gaat kletsen.

Alleen dat steppen moeten we voorlopig maar even vergeten. Dat komt wel weer! Alhoewel we moeten dat boekje van Dick Bruna maar aanschaffen dan kunnen  we het er toch over hebben.