Toiletpapier

Wat een rare dagen zijn het. Vandaag zouden manlief en ik aanwezig zijn bij de crematie van de zus van mijn tante in het zuiden van het land. Dat hadden we beloofd aan mijn tante en oom om hen tot steun te zijn. En wat je beloofd, dat moet je doen! Maar wat als het RIVM aangeeft dat het niet verstandig is om je snoet te laten zien bij een bijeenkomst met meer dan 100 mensen?

En wat als je lief als hartpatiënt nu net in zo'n risicogroep valt? Natuurlijk was de eerste gedachte we gaan gewoon want we hebben het beloofd. Op het werk de agenda's leeg gemaakt, de auto volgetankt en de nette kleding klaar gehangen en gestreken én we hebben het beloofd! Maar dan dat stemmetje in je hoofd van hoe ga ik het onze kinderen uitleggen als er iets gebeurd? En dat stemmetje gaf toch de doorslag en na overleg met oom en tante, hebben we samen toch maar besloten om niet te gaan.

Dus moest de dag anders ingevuld worden dan gepland en normaal gesproken waren we gewoon naar het werk gegaan, maar nu had het RIVM juist afgekondigd dat wie thuis kan werken dat ook beter kan doen en ons beider werkgevers hadden die regels al overgenomen. Zo kwam het dat we vandaag een beetje thuiswerkten en halve dag vrij namen. Konden we alvast wennen aan de situatie voor volgende week. Want dan werken we dus allebei thuis.

Het wordt vechten om die ene thuiswerkplek die we hebben. Ik werk het liefste aan de tafel in de woonkamer met uitzicht op de tuin. De radio aan, vogels die af en aan vliegen en kwetteren in onze seringenboom en ik ga als een speer. Natuurlijk kan een van ons in de keuken gaan zitten met uitzicht op de straat en dichter bij het koffieapparaat of eventueel boven in de slaapkamer, maar dat vind ik zelf te ongezellig. Enfin we vinden er wel wat op. Wie weet lukt het om samen in de kamer te werken, de tafel zou moeten passen en dan moeten we met telefoongesprekken maar even de gang op om de ander niet te storen. We zitten dan wel niet twee meter van elkaar, maar ach we slapen ook niet twee meter uit elkaar dus zal het met elkaar aansteken wel meevallen.

Het wordt een weekend van veel thuis zijn want de afspraken die we hadden zijn afgezegd, maar dat vind ik niet erg. Ik vind het heerlijk om thuis te zijn en niks te hoeven. Ik heb nog zoveel boeken te lezen, mooie dingen te haken, aan mijn Franse taallessen te werken, het onkruid uit de tuin te wieden en de vorige week gekochte viooltjes te planten én zijn er bovendien nog zat (huishoudelijke) klussen die nu eens kunnen worden opgepakt dat ik geen ogenblikje bang ben dat ik me zal vervelen.

Wat me wel een beetje zorgen baart is dat ik morgen nog wel gewoon op de zaterdagse boodschap moet. Nu verzekeren de grootgrutters ons dat er geen paniek is en dat de winkels gewoon weer aangevuld zullen worden, maar we moeten toch eten de komende week. Het meeste zorgen maak ik me nog om het toiletpapier. Toen ik op het nieuws zag hoeveel er daarvan gehamsterd werd ging ik mijn eigen voorraad maar eens tellen en ik kwam op nog twee extra rolletjes buiten het rolletje wat nu dienst heeft. En twee rolletjes lijkt best veel, maar als we de volgende week allebei thuiswerken is dat natuurlijk zo op!

Gebruik een oude krant bij gebrek aan toiletpapier gaven mensen op twitter als advies, maar ja het dorpssufferdje wat hier elke week bezorgd wordt is nogal dun en daar komen we ook de week niet mee door. Gelukkig heb ik nog genoeg katoen in voorraad en kan ik snel wat lapjes haken. Een mens moet wat tijdens een crisis!