Indrukwekkend!

Gisteravond was ik aanwezig bij een lezing georganiseerd door een van mijn collega's. Zij is uitvaartverzorger en via haar werk heeft ze kennis gemaakt met de afdeling Nazorg van de NS. Deze afdeling zorgt voor de medewerkers die een traumatische ervaring hebben meegemaakt in het werk en voor reizigers die iets dergelijks meemaken.

Als je in de uitvaartzorg werkt dan is het eigenlijk niet meer dan logisch dat onze mensen ook wel eens een traumatische ervaring meemaken en om de medewerkers daar in te helpen en te ondersteunen is er in onze organisatie van alles georganiseerd en geregeld. Vanuit mijn functie heb ik daar vaak mee te maken dus had ik me ingeschreven voor de lezing en reisde ik af naar Utrecht.

Daar maakte ik kennis met twee machinisten van de NS en een dame van de nazorg. Twee stoere mannen waar de passie voor hun werk vanaf spatte die bij ons hun verhaal kwamen delen. Ik zat daar in de aula en luisterde naar hun verhaal. We horen allemaal wel eens op het nieuws dat er een aanrijding is met een persoon of hebben te maken met enorme vertraging wegens zo'n ongeval. Als ik dat dan hoorde dan vroeg ik me wel eens af hoe dat nou moest zijn voor zo'n machinist, maar eigenlijk dacht ik dan nog meer aan mijn eigen collega's die er dan naar toe moeten om een overledene op te halen en dat is natuurlijk dan vaak niet in de meest ideale omstandigheden.

Vaak heb ik geluisterd naar de verhalen van mijn collega's en kan me dus best een beetje indenken hoe dat dan zal zijn. Ook omdat mijn eigen vader deze werkzaamheden vele jaren heeft gedaan toen hij bij de vrijwillige brandweer werkte. Liever bluste hij een lekker fikkie waar geen slachtoffers bij te betreuren waren.

Gisteravond hoorde ik voor het eerst de andere kant van het verhaal, de kant van de machinist. Mijn collega's zijn gewend om met overledenen te werken, maar als machinist is het je taak om personen veilig van A naar B te vervoeren en dat je er dus totaal geen invloed op hebt als iemand op het perron (of andere plek langs het spoor) besluit dat het wel klaar is. Dat je met zo'n brok staal niet een twee drie stil staat als je op de rem trapt en dat je als machinist dus eigenlijk helemaal niks meer kan doen.

Ik luisterde naar het verhaal van de machinist die het al drie keer voor de kiezen kreeg en door de goede begeleiding gelukkig s'nachts nog kan slapen en zijn werk weer met veel plezier kan doen. Hij vertelde dat hij eigenlijk meer last had van een pizzakoerier die nog even gauw tussen de spoorbomen doorglipte en het op het nippertje redde dan de drie echte aanrijdingen.

Dat laatste verhaal spookt nu de hele dag al door mijn hoofd en het respect voor het beroep wat deze mensen uitoefenen is met de minuut gegroeid. Wij mopperen wat af hier in dit land op de NS, maar zo makkelijk hebben die mensen het niet. Dus zullen we met z'n allen af spreken dat we nooit meer te dicht op de rand van het perron gaan staan en dat we zeker niet nog even gauw tussen de spoorbomen doorglippen?

Over de verhalen van de dame van de nazorg die contacten heeft met de reizigers en nabestaanden ga ik het hier maar niet hebben, maar neem van mij aan dat dit schrijnende verhalen zijn. Respect!

Het was een indrukwekkende en leerzame avond.