Aan de muur van de schuur hangen twee vogelhuisjes en die stonden al een poos op vogelfunda. Er waren wel wat kijkers maar we hadden niet het idee dat het storm liep. Tja er is voldoende aanbod op de vogelhuizen markt, overal zie je riante vogelvilla's te koop dus hadden wij een leegstand.
Tot deze week! Want toen wij afgelopen woensdag op die lekkere warme dag voor het eerst weer buiten aten was er reuring in de tent. En niet in een huis, maar in alletwee. Beide zijn bewoond door een koolmezenstel. Ik denk dat het familie is en dat ze net zo lang gezocht hebben tot ze twee huizen naast elkaar vonden. Ik vind het gezellig!
Zeker omdat beide vaders zo af en toe gezellig naast elkaar op de schutting neerstrijken en dan gezamenlijk een lied aanheffen. Ik hou wel van zulke concerten en heb de beide families Koolmees dan ook van harte welkom geheten en ze veel woonplezier toegewenst. Ze bedankten vriendelijk voor de goede wensen en vroegen om een schoteltje water want met dat warme weer hadden ze dorst en was een lekker bad zeer welkom. Nou aan zulke simpele wensen kunnen we snel voldoen.
Gistermiddag moesten we naar een verjaardag maar had ik nog net even tijd voor een rondje met de gieter, want de viooltjes hadden ook al weer dorst toen ik een vreemd geluid hoorde. Een soort van gesmak! En hoe dichter ik in de buurt kwam van de bak met radijsjes des te luider het klonk. Maar eens even de bak inspecteren en verdorie wat trof ik daar aan? Mijn mooie, rode radijsjes die zo prachtig aan het groeien waren waren belaagd door twee naaktslakken. Overal hadden die krengen een hapje uit genomen. In plaats van dat ze gewoon een hele radijs opkanen hebben ze aan zowat elke radijs lopen knagen, de labbekakken.
Met een bamboestokje ging ik door het loof en ja hoor daar had ik een van de daders te pakken. Woest was ik, want ik had zo graag onze schoondochter een radijs uit eigen tuin gepresenteerd en dat gaat nu niet. Even later vond ik de andere boosdoener en ik gooide beide vandalen op de straat. Niet zo netjes misschien, maar ik was boos. En daar waren de vaders koolmees en voor ik het wist hadden die allebei een dikke naakslak in de snavel en hup daar vlogen ze ieder hun eigen huis in.
Eventjes voelde ik me schuldig want ja die slakken kunnen het natuurlijk ook niet helpen dat ze zo vraatzuchtig zijn, maar snel troostte ik me met de gedachte dat er nu twee aanstaande koolmezenmoeders zijn die een heerlijk avondmaal voorgeschoteld kregen. C'est la vie!
En nu maar hopen dat het nieuws van de verorberde slakken zich snel verspreid zodat de rest van dit schorriemorrie het hazenpad kiest en ergens anders bijvoorbeeld fijn aan het onkruid gaat zitten knagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten