Moe en een Mooie Middag

Zo af en toe gebeurt het. Dan is de pijp leeg. De energie op en dan weet je dat het even genoeg is. Afgelopen vrijdag was zo'n dag. Afgepeigerd viel ik het pand binnen rond een uur of half zes en was helemaal klaar met de werkweek. Ik vond het nog best raar dat ik zo moe was want ik had best veel werk verzet maar nou ook weer niet buitensporig meer als anders. Nu is het wel zo dat in het kantoorpand waar wij werken de huisbaas het luchtfiltersysteem aan het vervangen is. Dat is op zich heel prettig want soms woei er een akelig koude wind in je nek, maar nu gaan stuk voor stuk alle plafonds er uit en dan moeten we per afdeling een weekje bivakkeren op de begane grond. Daar zijn werkplekken gecreëerd en dat is best goed geregeld allemaal, maar als je met z'n allen in een kleine ruimte zit, zit je wel in een hoop herrie. En werken in een hoop herrie daar wordt een mens best moe van. Gelukkig was het maar voor een weekje en in die week was ik ook nog een paar dagen op een vestiging dus het was allemaal nog wel te doen. Ik mag eigenlijk niet zeuren. Toch was ik moe.

Mijn echtgenoot bekeek de wallen onder mijn ogen en besloot over te gaan tot actie. Niet alleen hoefde ik niet te koken die avond maar ook zei hij, weet je wat laten we zondag iets gezelligs gaan doen samen. Ik regel bioscoopkaartjes. Nou van zo'n aanbod knapt een mens al snel op en een uurtje later kwam de mededeling dat we om 14.00 uur op zondag het pand diende te verlaten omdat de film om 15.00 uur begon. Waarvan acte. En nee hij ging niet vertellen naar welke film we gingen want dat was een verrassing.

Toen dacht ik nog heel even, oh jee, want onze smaken op filmgebied lopen nogal uiteen. Ik hou van (Nederlandse) romantische komedies of een drama film en mijn man houdt van actie, SF en thrillers, maar het zou vast goed komen.

Klokslag 14.00 uur verlieten wij het pand en om 15.00 uur zaten wij in ons bioscoopstoeltje op de 2e rij van achter. Achter ons op de laatste rij zaten een stuk of acht pubermeisjes te giechelen, te keten en herrie te maken met grote krakende, zakken met zelf meegenomen popcorn. Een herrie van jewelste dus, maar ach de film was nog niet begonnen. Van de titel boven de deur van de bioscoopzaal was ik trouwens niet veel wijzer geworden. Demain tout commence stond er en het zei me niks.

De reclame begon, de lichten doofden en de deur ging dicht. De pubers maakten nog steeds herrie en daar begon de hoofdfilm. Hee maar die acteur die kende ik wel. Omar Sy! Hij speelde een hoofdrol in de film Intouchable.

Vanaf het eerste ogenblik werd ik gegrepen door deze film. Humor, vreugde en verdriet, het kwam allemaal aan bod. Ik hier niet vertellen wat er allemaal gebeurd en hoe het afloopt. Ga maar lekker zelf kijken, maar hou wel een pak zakdoeken bij de hand. Zelfs de pubermeiden achter me werden op een gegeven moment stil en hoorde ik de zakdoeken ruisen in plaats van de popcornzakken kraken.

De boodschap van de film is dat je alles uit het leven moet halen wat er in zit. Wees niet bang om te leven en wees ook niet bang om dood te gaan. Maak er wat moois van. Toen de film afgelopen was en we weer buiten in het zonnetje liepen bleef het laatste restje vermoeidheid achter in de bioscoopzaal en liepen we naar het Rembrandtplein voor een drankje.

De terrassen zaten vol en er hing een opperbeste sfeer. Wat bleek Feijenoord had verloren en Ajax had gewonnen.

Wat een mooie middag!

Morgen weer lekker werken.