Genieten én verdrieten

Al een kleine week logeert ons kleine Fransmannetje in Amsterrrrdam zoals hij zelf met een prachtige rollende Franse r zegt! En hij heeft het naar zijn zin. Hij eet goed, slaapt goed en is vrolijk. Hij zingt de hele dag door en vertelt zichzelf verhalen tijdens het spelen. 

Ook zijn Nederlandse woordenschat groeit met de dag. Hij maakt steeds meer Nederlandse zinnen en alleen als hij heel enthousiast is en niet zo snel op een woord kan komen of het niet weet dan is alles in het Frans. Gelukkig begrijp ik hem meestal heel goed, al hadden we van de week toch nog even een issue want hij zei tegen me: je veux dessiner! En ik begreep toch niet wat hij bedoelde. Diepe zucht, domme oma zag je aan zijn gezicht. Doe het eens voor dan, en hij pakte een pen van tafel en maakte een tekenbeweging! Oh je wil tekenen? Ja dat en toen waren de stiften en het schetsboek snel gepakt. 

De zandbak is een groot succes en de bijen en de hommels in de tuin zijn niet langer eng, maar leuk om naar te kijken terwijl ze van bloem tot bloem zoemen. Ook de spinnen vindt hij niet eng meer, zolang ze maar in hun web blijven. Hij gaat - op veilige afstand - voor zo'n web(je) staan en bekijkt aandachtig wat die spin in dat web doet. Meestal is dat niet veel meer dan midden in het web zitten en wachten tot er vliegen te verorberen zijn en als die spin daar netjes stil zit dan constateert Arthur, die spin doet niks, hij is lief.

Het is leuk om te zien hoe dol hij is op de bloemen in de tuin en tijdens onze wandelingen enthousiast is bij alle bloemen die hij tegenkomt. Al is het het kleinste onkruidbloemetje. Vanavond gaf ik de planten water en viel er een dood bloemetje uit een pot, waarop hij riep kijk uit oma, je doet die bloemen pijn. Zeg sorry! Nou en dat doe ik dan maar. 

Gisteren zijn dochter, mijn neef van 14 waar Arthur helemaal stapeldol op is en ik met hem naar sprookjeswonderland in Enkhuizen geweest. Daar was ik 20 jaar geleden voor het laatst geweest, maar oh wat was het leuk om dat nu met Arthur te doen. 

Alles vond hij geweldig, de draaimolen, de autootjes, maar vooral de dobberbootjes, daar kon hij geen genoeg van krijgen. Net zoals de speeltuin en tovenaar Magus Fluvius, maar het kabouterdorp bekeek hij kritisch. Die zijn niet echt, zei hij en wilde weer naar de bootjes! Hij had de dag van zijn leven en gisteravond vertelde hij heel enthousiast aan zijn ouders via FaceTime wat hij allemaal gedaan had. Was een leuke dag, zuchtte hij tevreden toen hij schoon gebadderd in bed lag. En toen ik de trap af liep riep hij me nog na, ik vind jou heel lief oma! Nou dat is toch ontzettend lief!

Kortom het is genieten, maar het is soms ook moeilijk want wat zou mijn man van hem genoten hebben en wat is het verdrietig dat hij dat niet meer meemaakt. Ook in zo'n park is het best confronterend om andere opa's en oma's samen met hun kleinkinderen te zien, want dat gaan wij samen nooit meer meemaken. Het gaat dus samen het genieten en het verdrieten. En dat mag ook, al doe ik mijn best om niet al te verdrietig te zijn waar Arthur bij is. Niet omdat hij het niet mag zien, dat mag natuurlijk wel, maar ik wil ook dat hij zich veilig en op zijn gemak voelt en dat hij het leuk heeft, want zijn ouders zitten heel erg ver weg. 

We praten ook over opa, hij weet nog dat hij met opa naar de raceauto van Max keek op de iPad. En nu kijk ik televisie op de iPad van opa oma en dat is leuk.  Hij zag op een wandeling een dode duif liggen en die werd ook bestudeerd. Het zag er best akelig uit en Arthur keek naar dat vieze hoopje vogel en constateerde, die pigeon is dood, comme opa en liep weer verder. Hij heeft niet alleen Frans temperament, maar ook Hollandse nuchterheid!