Geen onzin dus!

Wat een feestje was het om zaterdagochtend wakker te worden in een wit berijpte wereld waar de zon uitbundig op scheen! Het was een extra stimulans om de kerstspullen op te ruimen en een sopdoek door het huis te slingeren. Lekker om de boel weer aan kant te hebben. 

Ik maakte Thaise kippensoep en bakte een brood in mijn nieuwe broodbakmachine en alleen al de geur van zo'n vers brood wat helemaal door je huis trekt is al een reden voor een goed humeur. Dochterlief kwam ook aanwaaien, om de was te doen natuurlijk, maar ook omdat de koelkast in haar studio de geest heeft gegeven en haar hospita een nieuwe moet bestellen. En om al die tijd nu zonder koelkast te zitten is ook zo wat en daarom landde ze gezellig even op het ouderlijk nest. 

Het kwam dus goed uit dat ik haar muts af had. Hij past en hij zit haar heerlijk warm. Dat hebben we zondagmiddag getest op onze wandeling door de buurt. We hadden nog even twijfel of we niet een park of een bos moesten opzoeken, maar de nieuwsberichten gaven al blijk van volle parkeerplaatsen, hordes mensen op een kluitje in een bos en toen bleven wij toch maar op het dorp. Als je goed kijkt dan is hier ook genoeg natuur te zien en in deze coronatijd kun je niet al te kieskeurig zijn. 

Zelf heb ik er geen problemen mee om zoveel thuis te zijn, maar ik heb wel te doen met al die jongeren die amper kunnen afspreken met vrienden en al die eenzame mensen die nu geen of heel weinig bezoek krijgen. Dat virus mag nu echt ophoepelen wat mij betreft en al die dood en verdriet meenemen. 

Want ook al vermaak ik me best, je maakt niks meer mee. En op zich is dat prima, want weinig meemaken is beter dan oog in oog staan met dat virus en met de gevolgen dealen, maar dit blog heet Dagelijkse Onzin Dingen, maar van onzin dingen is geen sprake meer. Een beetje jammer is dat wel. 

Voorheen ving je nog wel eens een gek gesprek op in een winkel of je maakte nog eens wat mee in de metro. Nu sta ik op 1,5 meter te wachten bij de slager tot ik mag betalen en hoor dus geen gekke dingen. Ook is het al bijna een jaar geleden dat ik in de metro zat en naar de stad ging. Nu niets van alles. Nou ja dat komt wel weer. 

Wat dan weer wel grappig was is dat wij gistermiddag een telefoontje kregen van onze schoondochter. In Marseille had het gesneeuwd en lag er een laag van zeker 5 centimeter. Arthur zijn eerste sneeuw. Hij had het niet direct in de gaten omdat ze op een flat wonen, maar eenmaal in de auto op weg naar een groot winkelcentrum voor een noodzakelijke boodschap zag hij toch dat de wereld wit was. En zo waren wij live getuige van onze kleinzoon die met zijn laarzen voor het eerst door de sneeuw banjerde en het uitschaterde van pret met het sneeuwballen gooien. 

Later kregen we nog een filmpje dat hij met roodgloeiende wangen een beetje rozig in zijn autostoel naar buiten naar de sneeuw staarde en zuchtte dat de sneeuw zo leuk was. Maar wel koud! Heel leuk omdat via FaceTime toch mee te kunnen maken!

Dat was geen dagelijks onzin berichtje, maar een superleuk berichtje en daar kunnen we de rest van de week wel op teren.