Nijn in de maak

Tijdens mijn vakantie in september was het in de tweede week niet zulk mooi weer als ik had gehoopt. De herfst had haar komst aangekondigd en toen kreeg ik zin in potten thee, kaarsjes aan en een breiwerk. 

Er stond nog een breiwerk op de pennen en dat was de kabeltrui voor Arthur. Een mooi maar niet makkelijk patroon - in de zin van je moet je hoofd erbij houden en tellen - en die had ik ik door de zorg van mijn vader en de rompslomp na zijn overlijden even weggelegd. Helaas zag ik dat er een aantal steken van de naald was gegleden. Ook dat nog en de vraag was ook, past hij Arthur nog wel want die was in de zomervakantie een behoorlijk eind gegroeid. Dat breiwerk ging dus even aan de kant. 

Maar wat dan wel? Ik had nog veel blauw van dat garen en bedacht dat ik helemaal nog geen trui voor Laurens heb gebreid. Dat arme kind, al ruim een jaar oud en nog geeneens één zelfgebreide trui van zijn oma gehad. 

De keus werd snel gemaakt, ik zocht een patroontje, breide een proeflapje en ging van start. Een Nijntje trui moest het worden, want Laurens is dol op Nijntje. Van alle boekjes die hier in zijn speelgoedkrat zitten, pakt hij altijd eerst de boekjes van Nijntje. 

Op de website van Jessica Tromp vond ik verschillende inbrei patronen van Nijntje en het leek me leuk om Nijn in een tuinbroek te maken, maar helaas die paste niet. Eigenlijk paste alleen Nijntje met de bal en die heb ik al eerder voor Arthur gebreid, maar ach dat truitje is toen naar een neefje in Frankrijk gegaan en Laurens moet toch ook zijn eigen Nijntje trui hebben. 

Het was weer een gezellig werkje. Ik breide eerst het rugpand, toen de mouwen en gisteren maakte ik het voorpand af. Nu moet ik de bal er nog op mazen en hier en daar wat details. Dat ga ik volgend weekend doen bij daglicht. Het wordt al weer zo vroeg donker dat ik dit na een werkdag niet meer red. 

In de herfstvakantie gaat Laurens met zijn grote broer en mama naar Parijs om de franse familie weer te knuffelen, maar als ze terug zijn dan hoop ik dat ik de trui af heb. Zo gezellig weer zo'n breiwerkje onder handen!

Tips & Tricks: Dagelijkse dingen

Voor de tips & tricks voor oktober wilde ik nu eens een echt handige tip met jullie delen, zo eentje waarvan je zegt, goh dat is me toch handig, had ik dat maar jaren eerder geweten. Ik sloeg aan het nadenken, maar het bleef leeg in de bol. Ik kwam niet verder dan kranten boven op je keukenkastjes leggen die het stof en het vet opvangen en die je dan een keer in de zoveel tijd in de vuilnisbak kiepert, doekje over de kastjes en hup weer nieuwe kranten erop. 

Maar dat was nou niet direct een geweldige tip. Zelf heb ik dat ooit eens geprobeerd maar ik was zo aan het hannesen om die kranten op de kast te krijgen zonder dat je dat zag dat ik de hele handel al in de papierbak had gegooid voor er nog maar 1 krant pasklaar op lag. Geen fijne tip dus. 

Ik sloeg aan het graven in mijn geheugen of er nog niet ergens in een laatje van mijn brein een fijne tip lag van mijn moeder of mijn oma's, maar met dat kwam ik niet verder dan de tip: Bezint eer gij begint!

Nou dat is een hele ouderwetse tip natuurlijk, maar nog steeds heel goed bruikbaar. En zo bedacht ik dat er veel tips verborgen zijn in spreekwoorden en gezegdes: 

• Gooi geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt.
• Haastige spoed is zelden goed.
• Een goed begin is het halve werk. 
• De aanhouder wint.
• Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.
• De tering naar de nering zetten.
• Je moet het ijzer smeden als het heet is.
• Wie zijn eigen nest bevuilt moet erin liggen. 
• Wie de bal kaatst kan hem terug verwachten.
• Wie het laatst lacht lacht het beste. 
• Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. 

Het is dus géén blog geworden met een tip waar je echt wat aan hebt, sorry, maar je moet maar zo denken:

Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd!

Dit blog is tot stand gekomen naar aanleiding van een oproep van Elizabeth

Zak

Ik zal het maar eerlijk bekennen: Ik heb een zakprobleem! Bij al het leed in de wereld is mijn zakprobleem natuurlijk een futiliteitje, maar toch, ik heb er last van. 

Wat is het geval? Toen ik vijf weken geleden nieuwe kozijnen en ramen kreeg, pasten de luxaflex beneden en in mijn slaapkamer niet meer. De werkmannen hadden hun hielen bij wijze van spreken nog niet gelicht of daar stond de inmeetman van de winkel hier uit het dorp die zulks verkoopt op de stoep. Hij mat een en ander op en ik zocht samen met mijn dochter de nieuwe luxaflex uit. 

Dit moet hier hangen tot ik naar het bejaardenhuis ga dus we hebben een weloverwogen keuze gemaakt, de boel is besteld en de fabriek gaat alles op maat maken. Helaas zijn dit geen standaardmaten waardoor het allemaal wat langer duurt! 

Nu wilde ik in mijn slaapkamer toch wat voor de ramen hebben want ik hou niet van inkijk en wil in mijn geboortekostuum vanuit de douche mijn slaapkamer in kunnen lopen zonder dat er een glazenwasser van schrik van zijn ladder kukelt. 

Nu mag je in die kunststof kozijnen niet boren en was het verstandig om er ook niks op te plakken omdat dit akelige lijmresten kan achterlaten en daarom had ik bedacht om vuilniszakken te gebruiken en die met een soort kneedgum - waar ik ook de tekeningen van Arthur mee op de keukendeur plak - op te hangen. 

Het leek een goed plan en door de vuilniszakken was het ook lekker donker in de slaapkamer. Nou wat zeur je dan over een zakprobleem, zul je zeggen? Maar na 5 weken is de kneedgum het wel zat. Die heeft er geen zin meer in en laat los, waardoor de zakken losschieten en ik ze elke dag opnieuw moet bevestigen. Nu is dat ook niet zo erg, maar van de week lag ik in bed al een beetje weg te doezelen, met Tim vredig maffend op het voeteneind, toen de zakken in een keer van het raam donderden en Tim en ik ons een hoedje schrokken. 

En wij vonden dat geen pretje om door die zakkende zakken wreed uit onze slaap gehaald te worden. Maar goed het is dus geen wereldprobleem en ik hoop maar dat de luxaflexen snel klaar zijn. 

Ondertussen is er ook nog iets leuks te melden! Tim is vandaag uit zichzelf, helemaal alleen door zijn kattenluik naar buiten gegaan! Van buiten naar binnen ging al helemaal goed, maar andersom nog niet. We hebben geoefend met een open luik en hem er door heen gepraat, net zolang tot hij het zelf aandurfde met dat open luik en toen met het luik op een kiertje. 

Vanmiddag was ik op tijd thuis van mijn werk, maar ik had nog een overleg en dat vond Tim niet gezellig. Hij zat te miauwen voor de achterdeur, laat me naar buiten vrouw. Maar dat ging dus niet want ik moest mijn aandacht bij het gesprek houden. Ik hoorde een hoop gerommel bij het luik, hoorde het openklikken en even later zag ik meneer in de tuin lopen. 

Ik zat in een heel serieus gesprek met iemand die door een moeilijke periode gaat en ik moest me bedwingen om niet hardop te juichen dat mijn kat door zijn luik gaat. Dat zou een beetje gek zijn geweest, maar ik vind het fijn voor hem dat hij nu zelf kan bepalen wanneer hij naar buiten en naar binnen wil. 

Helemaal trots ben ik op hem. Nu nog een oplossing vinden voor mijn zakken!

Tuin

Wat een heerlijk nazomer weer! Het is een perfecte afsluiting van mijn vakantie want maandag begint de werkweek weer en dat is ook weer prima. Het was een beetje gekke vakantie zo met de komst van de nieuwe kozijnen en ik heb dan ook lang niet alles kunnen doen wat ik mij voorgenomen had. Maar goed is dat eigenlijk niet altijd zo met vakanties? 

Wat ik wel heb gedaan deze week was lekker in de tuin werken. Samen met dochter heb ik vorig weekend veel gesnoeid en onkruid gewied, dat schiet altijd als paddenstoelen uit de grond, maar nu is het weer toonbaar. Niet al te netjes want de borders mogen best een beetje rommelig zijn. 

Woensdag moest ik naar het tuincentrum om kattenbakvulling te halen en daar heb ik eens lekker rondgescharreld tussen de plantjes. Dat is per slot van rekening óók vakantie. Ze waren druk bezig om de kersttoestanden op te bouwen en in te richten, maar er was nog genoeg moois aan planten om fijn van te genieten. Er gingen dan ook een aantal planten met me mee naar huis. 

Donderdagochtend wilde ik direct na het ontbijt de tuin in, maar het was nog erg mistig. De slierten nevel dwarrelden nog door de straat, maar toen dat een beetje optrok ben ik heerlijk de tuin in gegaan. Helaas was dat qua geluid wat minder "zen" dan dat dit doorgaans het geval is, want in de straat die aan mijn tuin grenst zijn stoere werkmannen bezig om de gasleidingen te vervangen. 

Dat is natuurlijk belangrijk en nodig maar wel een beetje jammer dat dit juist nu moest zijn, want de heren begonnen al om 07.00 uur met hun herrie. Tim vond die herrie ook vervelend en dorst ook bijna niet de tuin in, maar toen ik in de tuin bezig was kwam hij toch om me heen scharrelen. 

Als hij het te eng vond ging hij gauw weer - door het luik - naar binnen. Ik had de klep van het luik opengezet en hij kwam daardoor ook weer naar buiten. Inmiddels gaat van buiten naar binnen heel goed maar andersom nog niet. Het zij zo. Ik doe de deur wel voor hem open als hij naar buiten wil en dan kan hij zelf weer naar binnen. 

Na een paar uurtjes rommelen stonden de gekochte plantjes op hun plek en kan ik daar deze herfst fijn van genieten. 

Het wachten is nog op de eerste en enige tomaat. Deze is helemaal zielig en alleen ontstaan uit de plantjes die ik begin dit jaar opkweekte uit de zaadjes van de stamboomtomaten van de groentejuwelier. De planten hebben het niet goed gedaan en dat is mijn eigen schuld, want rondom het overlijden van mijn vader heb ik ze een beetje vergeten en niet goed verzorgd. Enfin, volgend jaar beter. 

Met dit mooie weer ga ik nog even fijn genieten van mijn tuintje en dan straks lekker eten bij zoon en schoondochter aan de gerecyclede, eiken tafel van mijn ouders. Want die is klaar en zo ontzettend mooi geworden! 

Luik

Toen de kozijnenman in maart hier was om alles op te meten en een offerte te maken vroeg ik hem of ik ook een achterdeur kon bestellen met een kattenluik erin. Nou, zei de kozijnenman, kant en klare deuren met kattenluiken hebben we niet, maar als u zelf een kattenluik koopt dan zagen de monteurs deze met alle plezier er voor u in. 

Na lang wikken en wegen besloot ik om toch een kattenluik aan te schaffen zodat Tim zelf kan beslissen wanneer hij naar buiten wil en weer naar binnen. Hij vindt het heerlijk om in de tuin rond te scharrelen en dat plezier gun ik hem graag. Ook als ik even weg ben, want hij kan de tuin niet uit. Dit type kat kan niet zo goed klimmen en hij vindt de buitenwereld eng dus ik hoef niet bang te zijn dat hij de kuierlatten neemt. 

Ik ging dus op zoek naar een goed kattenluik, want de kozijnenman had me wel geadviseerd om een luik te kiezen wat goed sluit omdat het anders een behoorlijk tochtgat wordt. Dat wilde ik juist voorkomen en verdiepte me in soorten en maten van luiken. 

Er was er een met een app en die registreert de chip van je kat en daarmee gaat hij open of dicht, net hoe jij hem instelt en omdat je alleen de chip van jouw kat registreert komen andere katten niet binnen. Dat leek me wel zo prettig. Maar...., zei zoon, die ik mee liet kijken, deze firma verwerkt alles in de cloud en als die firma dus failliet gaat of stopt dan wordt die cloud niet meer up to date gehouden en werkt de boel niet meer. Daar had hij een punt en na even verder zoeken vonden we een luik dat op ongeveer dezelfde manier werkt, maar dan zonder cloud en via een app. 

Het luik kwam en werd netjes in de nieuwe achterdeur gemonteerd. Tim haalde ik op van zijn logeerpartij, zette zijn mand open en meneer wandelde meteen naar het luik en ging aandachtig naar buiten zitten kijken. Het leek bij hem in de smaak te vallen en ik pakte de handleiding erbij om de boel te installeren. 

Dat bleek zomaar niet te gaan want er moest nog een hub bijbesteld worden, wat niet erg duidelijk vermeld was, maar oké de hub besteld. Die kwam binnen net op het moment dat zoon hier was en hij ging met de installatie aan de slag. Tim moest daarvoor zijn hoofd bij het luik houden, het liefst er even in, maar ja dat doet hij natuurlijk niet op commando. 

Uiteindelijk is het gelukt en kon de training beginnen. Ja doei dacht Tim, wat was er mis met het vorige systeem van ik miauw, jij doet de deur open en ik ga naar buiten! Hier werk ik niet aan mee! 

Tja daar zit je dan met je dure luik en hub! Het leek een fiasco, maar gelukkig is Tim erg nieuwsgierig en gaat hij er dus wel voor zitten om naar buiten te kijken. Om hem te motiveren er doorheen te stappen lag ik op mijn knieën in de tuin hem peptalk te geven. Dat zal een gek gezicht geweest zijn om een dikke vrouw voor een kattenluik te zien hangen en te kat te bewegen om naar buiten te komen. Gelukkig waren de buren niet thuis. 

Inmiddels gaat hij wel van buiten naar binnen, maar andersom doet hij nog niet. Misschien moet hij nog even wennen aan de best luide klik die het systeem laat horen als hij de chip waarneemt en daarmee het luik ontgrendelt. Harde geluiden vindt hij sowieso in het begin altijd eng. Het zal wel wennen. Of niet! 

Laat me erin!

Tips & Tricks: No Phising!

Was ik toch bijna vergeten dat het vandaag de Tips & Tricksdag is voor september. Welke tip heb ik voor jullie vandaag? Ik moest er even over denken en toen las ik een blog van Gewoon lekker thuis die te maken kreeg met een phising mail waardoor ze zich per abuis op een abonnement abonneerde en daar veel  geld aan kwijt was. 

Woest wordt ik altijd van dit soort berichten en stel me dan de crimineel aan de andere kant van het internet voor die dit soort oplichterspraktijken doet en daar veel geld mee "verdient". In gedachten wens ik zo iemand dan drie of meer maanden ernstige prikjeuk toe aan zijn of haar anus. Soms wou ik dat ik die gave had om zo'n vloek uit te spreken en dat dat dan ook echt werkt. 

Dat kan ik natuurlijk niet - gelukkig maar - maar wel heb ik een tip om de kans te verkleinen dat je erin trapt. 

Wat je moet doen is namelijk op het emailadres klikken van degene die de mail naar je stuurt. Vaak zie je niet het hele mailadres maar bijvoorbeeld DHL staan en zie je een < teken maar dan met het puntje van de driehoek dat naar beneden wijst. Als je dat tekentje aanklikt zie je het hele mailadres en dat is vaak een heel raar adres en dan weet je dat je die mail meteen in de digitale prullenbak moet gooien. 

Ze zijn zo slim die gasten, want ze kunnen logo's kopiëren of heel goed namaken en het zijn tegenwoordig niet alleen mails dat er een pakje op je ligt te wachten, maar ik heb ook al mails gehad van een nep bol.com en een nep kruitvat dat ik iets gewonnen heb. Leuk denk je dan, maar aangezien ik nooit iets bij het kruitvat koop kon ik daar nooit iets gewonnen hebben en door even op het driehoekje te klikken zag ik dat het dus een oplichtersmail was. 

Laatst kreeg ik een mail van Ziggo dat mijn account onmiddellijk werd gesloten omdat ik niet betaald zou hebben. Dat was raar want dat had ik net die dag gedaan. Ik klikte het driehoekje aan en kreeg als adres: infogornudmds@hachettegames.com. Een oplichter dus. In de prullenmand ermee, maar voordat ik dat doe kun je, als je dat driehoekje hebt aangeklikt ook aangeven dat je dat mailadres wil blokkeren en dan kunnen ze jou vanuit dat adres niet meer bereiken. 

Bij deze mijn tip voor de maand september, ik hoop dat jullie er iets aan hebben en als je een oplichter bent en dit leest dan geldt mijn wens voor drie maanden jeuk op die bepaalde plek óók voor jou! En ga je schamen! 

Deze blog is tot stand gekomen naar aanleiding van de oproep van Elizabeth

Opgeruimd en klaar!

Het is al een hele poos geleden dat ik een blogje schreef. Niet dat ik in de tussentijd stil zat, nee het was een drukke zomer. Op het werk was het rustiger, maar omdat ik ook waarnam voor collega's die met vakantie waren was er genoeg te doen en dat is prima anders gaat een mens zich maar zitten te vervelen. 

In de avonduren en weekenden was ik vooral bezig met opruimen! Deze week zijn de nieuwe kozijnen geplaatst en dat betekende dat er overal ruimte gemaakt moest worden zodat de werkmannen erbij konden. Dat betekende ook dat ik nu écht door de spullen van mijn man moest en moest beslissen wat er weg kon en wat er mocht blijven. 

Dat was een flinke klus, niet alleen de hoeveelheid aan spullen, maar ook het "opruimen" van de emoties die dat met zich meebracht. Hij had bijvoorbeeld een doos vol met foto's van de uitjes van zijn werk. Hij heeft daar bijna 40 jaar gewerkt en altijd actief meegedaan aan uitjes en sporttoernooien dus er lag wat. Alle foto's waar hij zelf op stond heb ik bewaard en de overigen heb ik weggedaan. Tussen die "werk"foto's kwam ik nog twee foto's tegen van ons op onze allereerste vakantie, naar Kreta. Zo lang geleden, maar toen ik die zag wist ik wel meteen weer zeker waarom ik verliefd op hem was. Wat een lekker ding was hij toch!

Gelukkig kreeg ik hulp van zoon en dochter die elk hun oude kamer kwamen helpen opruimen en ook oud speelgoed en boeken uitzochten en mee naar hun eigen huis namen. Een kapotte koffer, zijn oude tennisrackets en tas en heel veel boeken uit de boekenkast vonden een weg naar het recycleplein en naar de kringloop. De auto wist bijna zelf al de weg. 

Soms was het lastig om spullen van hem weg te doen, omdat het soms ook voelde alsof ik hém wegdeed (rouw doet rare dingen met een mens), maar ik besefte steeds meer dat als ik niet zou opruimen, ik de kinderen er later mee op zou zadelen. Tijdens het leeghalen van het huis van mijn vader besefte ik al dat veel spullen uit mijn ouderlijk huis niet mee konden naar mijn huis. Natuurlijk is het fijn om bepaalde, emotioneel waardevolle, dingen, te hebben maar het gaat toch vooral om de herinneringen die je achterlaat. 

Het was fijn om het samen met de kinderen te doen en hen ook te laten kiezen welke spullen ze van hun vader wel of niet wilden hebben en daar samen mooie herinneringen aan op te halen. Weer een stapje verder in dit grillige rouwproces. 

Toen het opgeruimd was en de overgebleven boeken in dozen waren gepakt, bedden en bank versleept zodat ze erbij konden, kwamen er dinsdagmorgen twee busjes voorrijden met daarin 4 kozijnenmannen die voortvarend aan het werk gingen. Tjonge jonge wat hebben ze hard en netjes gewerkt. Wat is het mooi geworden. 

En nu ga ik het huis poetsen, de boekenkast weer inrichten, al jullie blogjes lezen van de afgelopen weken en genieten van een opgeruimd hoofd en huis én genieten van mijn vakantie! 

Tim was aan het logeren bij mijn dochter en had het naar zijn zin! 

 

Tim Katoen!

Deze zaterdag, een jaar geleden (maandag is het qua datum precies een jaar) haalde ik Tim op uit het asiel ergens in de buurt van Meppel. Wat je ver haalt is lekker zegt men. En dat kwam uit. 

We troffen daar een schuwe kater die al twee huisjes versleten had met zijn 16 maanden en toen al een maand in het asiel zat. Ik was al een beetje verliefd toen ik op de website zijn foto zag, maar toen ik hem daar voor het eerst in het echt zat, smolt ik! Van mijn kant was het dikke liefde op het eerste gezicht. 

Eenmaal thuis moest hij wennen en ik gaf hem daarvoor alle tijd en al snel was hij aan mij en dochter gewend. Toch bleef hij bij mensen die hij niet (goed) kende altijd erg schuw. Nog steeds als de bel gaat roetst hij de trap op en komt pas beneden als hij het veilig acht, maar inmiddels komt hij steeds sneller kijken wie er aan de deur is, want hij is ook erg nieuwsgierig. 

Ik ben zo dol op hem, hij is zo lief, komt me altijd enthousiast begroeten als ik na een werkdag thuiskom en als ik thuis werk dan ligt hij altijd wel ergens in de buurt en als ik niet uitkijk dan verstuurt hij mijn mails met onleesbare zinnen door over mijn toetsenbord te wandelen. 

Het is zo fijn om te zien hoe gelukkig en tevreden hij nu is. Wandelt met zijn staart in de krul door het huis, als hij het lekker weer vindt om naar buiten te gaan dan staat hij voor de tuindeur te miauwen dat ik de deur moet opendoen en struint dan de tuin door. Gaat liggen rollen op de grond, drinkt water uit een plantenbak, ligt in de border tussen de Solidago en staat tegen de schutting op om naar buurhondje Dushi te kijken. Helemaal in zijn element. 

S'avonds komt hij naast me liggen op de bank en moet er geaaid worden en als hij vindt dat het tijd is om naar bed te gaan (lees zijn brokjes moeten bijgevuld worden) dan laat hij dat duidelijk merken. Kortom we zijn een goed stel samen. Eigenlijk een soort van een jaar getrouwd want hij slaapt graag op mijn voeteneind. Een katoenen huwelijk! 

Tips & Tricks: Bij een ochtendhumeur!

Tips voor een ochtendhumeur!

Ben je met je verkeerde been uit bed gestapt

En zit je hoofd vol met chagrijn

Verbrand je je lip aan hete thee bij het ontbijt

Komt je vinger tussen de deur en verrek je van de pijn

Of regent het en je paraplu waait steeds weer om

Een automobilist rijdt door een plas en maakt je kleddernat

Je struikelt over de poes en ligt languit in de gang

Dan weet je echt heel zeker, deze dag dat wordt niet wat

Ga dan onmiddellijk terug je bed in, bel je werk

En zeg; sorry maar ik heb last van vreselijke averij

Morgen zal ik er heus weer zijn, maar vandaag

Vandaag neem ik een dagje vrij

Doe de hele dag dan waar jij zelf zin in hebt

Ga lekker in je bad liggen met je favoriete sop

Scoor een good to go pakket vol met taartjes

Ga langs vriendinnen en eet die taartjes samen op

Ga dansen in de regen zonder jas

Geef die vreselijke zeurpiet eindelijk eens lik op stuk 

Zet de radio aan en zing mee uit volle borst

Laat het voor vandaag maar zakken, dat levensjuk

En je zult zien, morgen gaat het beter

Dan sta je direct met je goede been naast je bed 

Morgen past je hoofd weer op je schouders

Door dat ene dagje, aan je zelf gegunde, pret. 

Deze blog is tot stand gekomen naar aanleiding van de oproep van Elizabeth

Ritme, Regelmaat en Rijkdom!

Deze week was ik fulltime oma! Maandag kregen zoon en schoondochter de sleutel van hun nieuwe huis en het is niet handig schilderen en verhuizen met een baby van 10 maanden over de vloer en een kleuter die naar school gebracht moet worden en later weer gehaald. 

Het was een heel ander ritme dan normaal en ook best wel lang geleden dat onze kinderen klein waren dus het was even wennen, maar omdat ik vrij was kon ik me helemaal op de jongens richten en het was zo gezellig. 

Om 8,15 uur moest Arthur op school zijn dus voor achten moesten we in de auto zitten. Baby in de buggy, naar de auto, baby in de autostoel, buggy inklappen en in de kofferbak, Arthur checken of hij de riem goed heeft vastgemaakt en gaan met die banaan. Bij school een parkeerplek zoeken, en dan de omgekeerde riedel en wandelden we het laatste stukje naar school. 

Het is bij de kleuters nog de bedoeling dat je mee naar binnen gaat en dat er dan nog een boekje gelezen wordt. Laurens parkeerden we dan even achter de zitjes in de leeskring en Arthur koos een boek uit. Er is een jongetje in de klas die helemaal gek is van Laurens, elke morgen aaide hij hem zachtjes over zijn hoofd. De eerste dag zei hij tegen mij, die baby groeit hard he? Ik heb ook een baby! Oh ja zei, ik dat is leuk en groeit die ook hard? Nee, zei hij, die moet er nog uit. Zijn vader schoot in de lach en vertelde dat het jongetje in september grote broer wordt en niet kan wachten tot zijn broertje er is. 

Laurens en ik gingen dan naar huis en dan was het tijd voor koffie en een beschuit met kaas. Na een stofzuigrondje kon Laurens dan lekker op de grond spelen. Hij is nu 10 maanden oud en een stevig mannetje. Hij kruipt en gaat staan als hij zich ergens aan vast kan houden en stapt dan langs de tafel of de bank. Het huis moest dus wel even babyproof gemaakt worden. 

Het is een heerlijk mannetje, altijd vrolijk en hij kan al best een tijdje zelf spelen. Als hij dat zat was dan kwam hij naar me toe en wilde bij me zitten en dan moest het repertoire aan liedjes worden afgedraaid. Ik werd de "wielen van de bus" eigenlijk wel een beetje zat, maar Laurens niet. Zijn hele gezicht straalde dan. Verder houdt hij erg van boekjes lezen, Nijntje is favoriet en hij knuffelt graag. 

Dat is erg lief, maar dat zorgde er ook voor dat ik er deze week bijliep als een soort oma Flodder, want door al dat geknuffel zat ik onder de vlekken. Dat gaf niks want het is allemaal liefde. Met een beetje geluk sliep hij s'morgens en s'middags nog een uurtje maar meestal maar amper een half uurtje en in dat halve uurtje probeerde ik dan mijn werkmail bij te houden, de vaatwasser uit te ruimen en het avondeten voor te bereiden. 

Arthur heeft een continu rooster en die haalden we halverwege de middag weer op en dan verdeelde ik de aandacht tussen beide heren. Als ik ging koken zette ik Laurens in de kinderstoel in de buurt maar op veilige afstand van het fornuis en ook dat vond hij heel gezellig. Zeker als je met een houten pollepel op het blad van de kinderstoel kan timmeren. Als zoon en schoondochter dan kwamen om met elkaar te eten en als zij na het eten hun verhuisklussen weer oppakten, dan zette ik het bad aan en gingen de heren in bad. Laurens mocht even lekker dobberen en die ging dan schoon in zijn slaapzak zijn bedje in. Zijn babymuziekje aan en  lekker maffen. 

Daarna viste ik Arthur uit bad en namen wij ruim de tijd om voor te lezen en dan was het ook voor hem tijd om te gaan slapen. Ik maakte alvast de lunchbox voor de volgende dag en genoot van de weldadige stilte die dan in huis hing. 

Tim kwam dan nog vaak even gezellig bij me liggen, maar hij ging ook regelmatig in Arthur zijn kamer liggen. Hij kent de jongens natuurlijk, maar is niet gewend dat ze er zo lang zijn. Als wij s'morgens vroeg nog even met zijn drieën in het grote bed lagen dan kwam Tim vaak even bij ons liggen op het voeteneind, hij koos zo zelf zijn momenten en had ook genoeg plekjes waar hij alleen kon zijn. Laurens vindt die kat geweldig, een paar maanden geleden merkte hij hem nog niet op, maar nu wel. Hij kruipt nu naar hem toe als Tim de kamer in komt en Tim komt steeds dichterbij. Gister gaf hij Laurens zelfs een kopje tegen zijn handje. Zo lief! 

Gister aan het eind van de dag gingen de heren weer naar huis. Het was een fijne week, in het begin even wennen, maar we hadden een goed ritme gevonden en een prettige regelmaat en daar gedijden ze goed op.

Oma is wel afgepeigerd, want je merkt aan je lijf wel dat die het sjouwen met zo'n baby niet meer is gewend. En ik ben natuurlijk ook nog een ontzettende kluns, want heb al met mijn vinger tussen de buggy gezeten en vrijdag bij het ophalen van school weer met mijn hand. Gelukkig had ik pleisters in de auto. 

En nu is het stil in huis en ga ik even poetsen en vooral de vloer dweilen en nagenieten, want het was zo leuk om ze zo dicht mee te mogen maken. 

Het was genieten met een hele grote G. Wat een rijkdom!

Sluiten en sloffen

Vanmorgen om 07.15 liep ik naar mijn ouderlijk huis. Terwijl ik het kruispunt overstak hoorde ik twee heren luidkeels ruzie maken. Twee stratenmakers die mot hadden over een touwtje wat blijkbaar niet recht lag. Aan mij heb je in zo'n geval niks want ik zie zulks niet en ik had ook geen zin om me er mee te bemoeien. Ik hou niet van ruzie. 

In het ouderlijk huis ging ik nog even op mijn "eigen plekje" op de bank zitten en nam in gedachten afscheid van wat altijd een fijn en liefdevol thuis was en waar het nu een rommel is en de ziel zonder zijn bewoners is verdwenen. Alle mooie herinneringen heb ik opgeborgen in mijn hoofd en hart. 

Om klokslag half acht reed er een vrachtwagentje voor waaruit drie potige heren klommen. De heren van "De Ontruimer" die vandaag het huis helemaal leeg gaan halen. Alle spullen die voor ons van waarde zijn hebben we de afgelopen weken weggehaald. Heel veel spullen hebben een nieuw leven gekregen. 

De neef van de buurman die binnenkort gaat trouwen werd heel blij met de wasmachine, de droger, de vaatwasser en de magnetron. De buurman zelf wilde het zonnescherm graag hebben en alle handdoeken zijn naar de dierenambulance Amsterdam gegaan, zij kunnen die heel goed gebruiken. 

De tegeltjes uit het toilet met de favoriete spreuken van mijn moeder hangen nu in het huis van mijn nichtje. Mijn neef kon in zijn nieuwe huis de koelkast en de vriezer goed gebruiken. Als ik binnenkort een taartje ga eten bij mijn dochter dan doe ik dat van een gebaksbordje van mijn moeder. De grote, eiken tafel waaraan we zo vaak samen met de hele familie hebben gezeten staat binnenkort in een andere vorm in het nieuwe huis van mijn zoon en zullen we aan die zelfde tafel weer nieuwe mooie herinneringen maken. Het leuke is dat mijn zoon dit nog met mijn vader besproken heeft en dat hij dat zelf ook een heel mooi idee vond. 

Aan het eind van de dag is het hele huis leeg en volgende week leveren we de sleutel in bij de woningbouwvereniging. Het is goed zo, we sluiten een hoofdstuk! 

En toch is het een beetje weemoedige dag. Dat is logisch, maar het komt ook omdat we deze week op mijn werk bericht kregen dat een nog jonge collega gestorven is. Dat hakt er best in, zeker bij zijn team en zo stond ik gistermorgen een herdenkingsplekje in te richten op het kantoor waar hij werkzaam was, dronk ik een kop koffie met zijn collega's en haalden we mooie herinneringen aan hem op. 

Is er nog wel eens wat leuks? Jazeker zijn er leuke dingen. Bijvoorbeeld dat mijn leidinggevende met zwangerschapsverlof is gegaan en dat wij als team hadden besloten om haar uit te zwaaien met een mand vol leuke dingen. Voor mijn bijdrage aan de mand  breide ik een paar slofjes. Ik had nog een mooi bolletje witte babywol en het is altijd een leuk werkje om dat te breien. Samen met een handcrème maakte ik er een gezellig pakketje van. 

PS, toen ik terug naar huis liep waren de stratenmakers klaar met ruzie maken en lag het stukje straat er strak in! 

Snelle Minestronesoep! (Recept van de maand).

Het is alweer de laatste editie van het recept van de maand. Bedacht door Elizabeth en ik wilde daar toch ook nog even een recept aan toevoegen. Maar wat? Nu ik vaak alleen voor mezelf moet koken heb ik daar niet zoveel plezier meer in als dat ik voor mijn gezin of voor familie en vrienden kook. Gelukkig heb ik regelmatig eters over de vloer en sta ik dan wel met plezier in de keuken, maar voor mezelf vind ik het vaak de moeite niet waard. 

En dat is natuurlijk stom, want mijn lijf verdient ook lekker én gezond eten. Daarom heb ik een paar gerechten verzameld die ik dan in het weekend maak en dan in porties invries. Als ik dan na een lange werkdag thuiskom hoef ik geen uren meer in de keuken te staan. Het is dan wel handig als je zo'n bakje dan van te voren uit de vriezer hebt gehaald, maar ook daar heb ik wat op gevonden en eindelijk de handleiding van de magnetron eens goed bekeken hoe de ontdooistand nu eigenlijk werkt. 

Soms is het wel puzzelen om niet teveel in te slaan, want je wil niet elke dag hetzelfde eten en je wil ook geen groentes weggooien. Een stronk broccoli of een pakket snijboontjes is al snel te veel als ik het laat bezorgen door de Picnic. Op de markt is dat beter af te meten, maar ik word er ook steeds beter in om met dezelfde groente twee keer een ander gerecht te maken. Bijvoorbeeld de ene dag gekookte snijboontjes met een aardappeltje en een balletje gehakt (die ballen maak ik ook van te voren en vries ze apart met de jus in) en de andere dag een roerbakje van snijboontjes en andere restjes, wat kip en rijst. 

Soep is ook zo'n fijn gerecht om al je restjes in te verwerken en dat maak ik dus ook regelmatig. Een favoriet is op dit moment minestronesoep. Daarvoor gebruik ik:

• Een pakje gezeefde tomaten of een blik tomatenblokjes
• 750 ml water
• Twee groente bouillonblokjes
• Een zak boerensoepgroenten (of alle restjes groente van de afgelopen week en een gesnipperd uitje)
• Een klein pakje of blikje witte bonen, uitgelekt
• Wat takjes peterselie en/of basilicum
• Een handje volkoren pasta naar keuze

Doe de tomaten, het water en de bouillonblokjes in een pan en breng aan de kook. Roer goed door tot de bouillonblokjes zijn opgelost. Doe de groente, de boontjes en de pasta erbij en laat alles ongeveer 15 minuten doorkoken. Breng op smaak met peper, misschien nog wat zout en de verse peterselie en/of basilicum. 

Als ik het wat luxer wil hebben dan doe ik er wel eens gevulde pasta in, zoals tortellini. En als ik nog een potje pesto open heb staan dan is een schepje door de soep ook erg lekker. 

Een afbakbroodje of een boterham, met pesto, tapenade of wat (kruidenboter) is ook heerlijk. Wat over is is makkelijk in te vriezen, maar ook is zo'n kop soep heerlijk bij de lunch de volgende dag. 

Dit was dus mijn laatste bijdrage aan het Recept van de Maand. Dank je wel Elizabeth voor het leuke idee. Ik heb veel recepten voorbij zien komen, een aantal er van gemaakt en ook wat combinaties gemaakt en een heleboel inspiratie opgedaan! 

Dobberen en mijmeren

In januari dacht ik na over hoe ik mijn vakantie(s) in ging vullen dit jaar, want ik heb bij mijn huidige werkgever heel veel vakantiedagen. Zou het me dit jaar lukken om alleen op vakantie te kunnen gaan? En wat zou ik dan willen? 

Het antwoord op die vraag was eigenlijk heel simpel. Zon, Zee, Zonnebedje, Zwembad, Parasol én mijn Ereader vol met boeken. Nu heb je dat in Nederland natuurlijk ook allemaal, maar vaak niet tegelijk en daarom was een buitenlandse vakantie de meest logische optie. 

Doodeng vond ik dat want ik was nog nooit alleen met vakantie geweest, hoe zou ik dat vinden. Zou het niet te eenzaam zijn vroeg mijn bange ik zich af? Mijn dappere ik zei, wat heb je te verliezen? Thuis mis je je lief ook en heb je je verdrietmomenten en dat zal op Malta niet anders zijn. Als je altijd maar met je dikke kont op de bank blijft hangen, dan kom je dus nooit ergens meer. Wil je dat? In een vlaag van dapperheid boekte ik een kleine vakantie van 6 dagen op Malta voor begin juni. Dochter beloofde op Tim te komen passen. 

En dus stapte ik vorige week zondag in het vliegtuig en ging ik met mijn koffertje en een goed gevulde Ereader in mijn tas naar Malta. Het lijf en het hoofd waren moe van alle emoties en indrukken van de afgelopen weken en van het zorgen voor en om in de afgelopen maanden. Het was maar goed dat ik in januari niet wist hoe goed het eigenlijk was gepland. Even een beetje uitrusten. 

Ik had mezelf getrakteerd op een goed hotel met een all inclusive arrangement zodat ik s'avonds niet in mijn uppie een restaurant op hoefde te zoeken om een tafeltje voor 1 persoon te vragen, maar gewoon het hotelrestaurant in kon lopen om met mijn bordje langs het buffet te gaan om wat lekkers uit te zoeken. 

Het was er allemaal. De zon scheen uitbundig, de zee liet afwisselend haar golven zachtjes tegen de rotsen klotsen en soms als ze er zin in had dan maakte ze samen met de wind hoge fonteinen van golven die in fijne druppeltjes over me uitspatten als ik over de reling van de beachclub hing om die golven te aanschouwen. Het zwembad in de beachclub was er en de zonnebedjes met een gigantische parasol die de badmeester van dienst elke morgen voor me uitklapte. 

Grote, zachte badlakens die ik van het hotel kreeg, zoveel ik wilde, om op het zonnebedje te leggen en de ijskoude mineraalwatertjes met een schijfje citroen die ik, zoveel als ik maar wilde, kon halen bij de leuke barmevrouw.  En natuurlijk de Ereader vol met boeken. Wat een vakantiegevoel kreeg ik daarvan. 

Ik heb geluierd en naar de golven gekeken en geluisterd. Naar de mensen gekeken in de beachclub. Een grote groep Engelse mannen met roodverbrande ruggen die om 11 uur s'ochtends al zo dronken waren dat ze van hun stoelen vielen. Ik had uitzicht op een dronken Engelse jongeman met een zwarte string en blote, roodverbrande billen die op elke bil een getatoeëerde tekst had staan wat ik niet kon (en ook niet wilde) lezen. 

Ik zag oudere echtparen die elkaar liefdevol met zonnebrandcreme insmeerden en genoten van de zon en elkaars gezelschap. En ik werd er niet eens verdrietig van omdat ik niet meer samen oud kan worden met mijn lief, maar dankbaar was omdat ik zeker wist dat als we dat wel hadden mogen doen, ook wij elkaars rug liefdevol hadden ingesmeerd met zonnebrandcreme. 

Ik zwom elke dag in het blauwe zwembad, dobberde en mijmerde daar in dat water over de afgelopen weken, het waken, het sterven en het mooie afscheid wat we mijn vader gaven. Ik dacht aan de goede vriend die drie dagen na het overlijden van mijn vader zo plotseling stierf en pas veertig jaar oud was. Aan het verdriet wat in de aula rondging tijdens de condoleance. Dezelfde aula waar ik twee dagen daarvoor voorgoed afscheid nam van mijn vader en nu afscheid nam van hem en wat zo niet te bevatten is. 

Er kwam rust in mijn hoofd en in mijn lijf en toen kon de Ereader niet alleen open, maar kon ik me ook weer concentreren op een nieuw boek. Iets wat de afgelopen jaren best lastig was en ik eigenlijk vooral oude boeken herlas, want die kende ik al en was het niet zo erg als mijn gedachten afdwaalden. 

Onder die parasol, of in de lounge van het hotel of in mijn bed las en las ik. Wel drie boeken heb ik uitgelezen. 

1. Soedah, laat maar geschreven door Maddy Stolk. Een intrigerend verhaal over een Indische familiegeschiedenis. 
2. Heeft iemand Charlotte Salter gezien? Geschreven door Nicci French. Een psychologische thriller over de verdwijning van een moeder en het effect dat dat jaren later nog op haar gezin heeft. 
3. Naar zachtheid en een warm omhelzen, van Adriaan van Dis. Over zijn tijd dat hij als jongen bij zijn grootvader en ommie logeerde. 

Alle drie stuk voor stuk prachtige boeken. Nummer 1 en 3 stonden al heel lang klaar op mijn reader maar het lukte niet om mijn aandacht er bij te houden en nummer 2 downloadde ik vlak voor vertrek op mijn Ereader via mijn kobo-plus abonnement. 

Nu ben ik weer thuis bij Tim die het fijn heeft gehad bij dochter. Het was fijn om hem en mijn gezin weer te zien. Het hoofd is weer wat leger en kan ik me nu opmaken om samen met mijn broer en zus het ouderlijk huis definitief te ontmantelen. 

Al dobberend en mijmerend in dat blauwe water met die ruisende zee op de achtergrond leerde ik dat ik ook alleen mag genieten (het verdrieten loopt er gewoon naast). Dat een mens altijd meer kan dan zij denkt. Dat het leven ineens echt zomaar klaar kan zijn en dat morgen niet vanzelfsprekend is.  Én dat je alle lichtpuntjes díe er zijn, samen moet binden en dat je dan een mooie toef licht krijgt die je verder helpt om uit de duisternis weg te blijven. 

En toen.....

En toen kwam op eerste Pinksterdag toch dat gevreesde telefoontje. Het gaat slecht met uw vader het is verstandig om te komen. En daar stonden we allemaal om zijn bed waar hij rechtop, erg benauwd zat te zijn, maar toch heel helder was en ons allemaal stuk voor stuk bij naam noemde en afscheid van ons nam. 

Al kon hij het toch niet meteen loslaten en vertrok hij uiteindelijk dinsdag aan het eind van de middag. Drie dagen hebben we afwisselend aan zijn bed gezeten en stonden we allemaal om hem heen toen hij definitief het leven verliet. Hartverscheurend, verdrietig en tegelijkertijd heel mooi. 

Inmiddels zijn we drie dagen verder en is de uitvaart geregeld en heb ik hem samen met mijn dochter en twee fantastische oud-collega's verzorgd en hebben we - weer met elkaar - de kist gesloten. 

Het is goed zo. Bijna 87 en lichamelijk was hij helemaal op en hij wilde al heel veel langer niet meer leven, maar verdrietig is het wel. Met het verlies van onze vader is er een hele generatie weg. 

Een week of wat geleden zat ik naast hem te haken aan het dekentje voor hem. Is hij af als ik naar mijn definitieve plek ga, vroeg hij me? Ik zal mijn best doen beloofde ik, maar hij wilde hem nog wat langer hebben. Lekker warm voor over mijn benen. Gisterochtend haakte ik de laatste toeren en is het uiteindelijk een deken geworden van 7 blokken in plaats van 9 blokken. Hij ligt nu onder zijn beloofde dekentje. Lekker "warm" over zijn benen. 

Het begin, van het eindresultaat heb ik geen foto gemaakt.

RvdM: Asperges

Toen ik eind jaren 80 ging samenwonen met mijn lief stortte ik me op het koken. Hij kon het al erg goed, maar ik bleek het ook leuk te vinden. Niet dat ik thuis niet heb leren koken, dat zeker wel, maar dat was de gewone Hollandse pot. Aardappelen, groenten en een klein stukje vlees. 

Die Hollandse pot was best lekker, maar ik wilde anders eten, meer buitenlandse pot en probeerde dus wel eens wat uit. Asperges had ik ooit eens in een restaurant gegeten en dat was me toch lekker. Ik had iets gehoord over ham, ei en een saus erbij, maar dat was het wel zo'n beetje. Internet was er nog niet, maar gelukkig was er de Allerhande én ik had de groenteman op de Nieuwmarkt in hartje Amsterdam, waar wij toen vlak bij woonden. 

Die groenteman bestond uit twee groentemannen. Broers! Allebei al dik in de zestig, op klompen en met een blauwe kiel en grijze pet op. Ras Amsterdammers met een dito accent. De winkel bestond uit stellingen tegen de muur met kratten met groenten en aardappelen, in het midden hing een grote weegschaal aan het plafond en op de uitgesleten vloer stond tegen de muur een gammel kastje met een ouderwetse kassa. Als je met groot geld betaalde, dan kreeg je de briefjes wisselgeld niet uit de kassalade maar uit de zak van de blauwe kiel! 

Die groentemannen verkochten in het seizoen ook asperges en toen ik vroeg hoe ik die dingen nu klaar moest maken kreeg ik een hele verhandeling in plat Amsterdams. Kijk, je pakt hem bij zijn koppie en je schilt hem met een kaasschaaf helemaal rond en dan twee keer anders vreet je vellen. Ja, met een kaasschaaf want dat is veel beter dan die ondingen van dunschillers! Je brengt ze an de kook, met een klontje roomboter en een snufje zout en na 10 minuten draai je het gas uit en dan laat je ze nog effe staan in het hete water en dan afgieten en opdienen. 

Ik volgde het advies maar op en de aspergers waren heerlijk. Van sauzen maken had ik helemaal nog geen verstand dus ik knutselde daar een soort van eisalade bij. Hard gekookte eieren met snippers ham en wat mayonaise en een klein beetje kerrie en wat zout en peper. We hebben gesmuld samen en zo hebben we jarenlang op deze manier asperges gegeten. Mijn lief vond dat nog altijd lekker. 

Jaren later, we waren inmiddels verhuisd en de groentemannen waren gestopt met hun winkel, kwam ik erachter dat mijn versie bij lange na het oorspronkelijke recept niet haalde. En toen begon ik diverse varianten uit te proberen. 

Asperges zijn duur, maar ik haal ze tegenwoordig bij de groentekraam op het ieniemienie marktje op zaterdag hier in het dorp. Die hebben ze in verschillende prijsklasses. 

Een van de fijnste recepten is die met gerookte zalm, een gepocheerd ei en een basilicumsaus! Dit is een heerlijk recept en super simpel. 

Je kookt de asperges als boven omschreven. Ondertussen pocheer je per persoon 1 ei. Als je dat lastig vindt kun je er ook gewoon een zachtgekookt eitje bij doen. De saus maak je van 250 gram (voor 4 personen ongeveer) Griekse yoghurt, 5% vet. Die roer je los met wat kookvocht van de asperges tot je een saus krijgt naar gewenste dikte. Tot slot snipper je er wat verse basilicumblaadjes doorheen en brengt hem op smaak met peper en wat zout. De saus warm je verder niet op.

Giet de asperges af en verdeel deze over de borden, schik de plakken gerookte zalm er naast. Leg het gepocheerde/gekookte eitje op de voeten van de asperges en schenk wat saus over de asperges. Je kunt er nog wat gebakken krieltjes bij geven, maar stokbrood is ook heerlijk. Als je van een wijntje houdt dan is een glas witte Verdejo heerlijk. 

Wil je een etentje geven dan kun je nog een doperwtensoepje vooraf doen. Neem een zak diepvriesdoperwtjes en kook die in een liter groentebouillon gaar. Voeg er een gesneden prei of ui aan toe en als het gaar is pureer je het in de blender of met een staafmixer met wat verse peterselie en breng op smaak met peper en misschien nog wat zout. Een scheutje kook- of slagroom erdoor en je hebt een feestelijk voorgerecht. 

Als toetje haal ik bij zo'n aspergemaaltijd bij diezelfde groentekraam altijd verse aardbeien. Met slagroom of een bolletje ijs of gewoon alleen maar aardbeien. 

Eet smakelijk! 

Ik ben benieuwd welk recept Elizabeth en de anderen hebben! 

Foto: Arnaud Vos Groente en Fruit

Senang met Sering!

Het ene jaar is het andere jaar niet, maar dit jaar zit mijn Sering zo vol met bloemen dat sommige takken een beetje doorhangen, zo zwaar zijn ze. Het is altijd weer genieten van die bloemenpracht en de zoete, zalige geur die de boom zachtjes laat dansen door de tuin. 

Het liefste zou ik nu een stoel onder die boom zetten en de hele dag zitten snuiven als een parfumeur die een geur tot zich neemt. Helaas gaat dat niet want ik zit te wachten op mijn nieuwe wasmachine en moet de bel dus in de gaten houden. 

Vorige week overleed de oude machine geheel plotseling. De avond ervoor had ik de was van mijn vader erin gedaan en hem aangezet met uitgestelde tijd zodat ik de volgende morgen voor ik de deur uit moest de was aan de lijn kon hangen. Toen ik de volgende morgen beneden kwam was zijn schermpje donker en zat de deur muurvast. 

Natuurlijk eerst van alles gecheckt en geprobeerd en uiteindelijk toch maar in de gezinsapp het trieste nieuws medegedeeld. Ik kom wel even langs, zei zoon en haalde de boel uit elkaar en kon het defect vaststellen. Hij heeft het me nog laten zien en ruiken, want er was iets doorgebrand in een printplaat. Er was niets meer aan te doen. Met flink wat spierkracht heeft hij het deurtje opengekregen zodat de nog vieze was er weer uit kon. 

Na wat vergelijkend warenonderzoek heb ik bij de witgoedhandel in het dorp een nieuwe gekocht en die komen ze vanmiddag brengen en installeren. Eerst moet de droger er af en dan de oude machine afgevoerd, de nieuwe op zijn plek en de droger er weer op. Gelukkig doen ze dat allemaal, hebben de heren van de winkel beloofd, want zelf krijg ik dat niet voorelkaar. Zulke spierballen heb ik niet en zoon wilde helpen maar zit dit weekend voor zijn werk in het buitenland. 

Ondertussen durf ik het tijdens het wachten dus niet aan om in de tuin aan de sering te gaan zitten ruiken en andere klusjes te doen. Zul je net zien dat ik de bel niet hoor en dan keren ze weer om met mijn wasmachine. Dat moeten we niet hebben. Ik wil nu eindelijk weer eens een schone onderbroek aan. 😂 (grapje). Die heb ik gewoon, want ik kon wassen bij mijn dochter en mijn broer en zus hebben zich liefdevol over de was van mijn ontfermd. 

Gelukkig kan ik binnen ook genieten van de sering en zeker als de achterdeur openstaat, zodat Tim naar believe naar buiten en naar binnen kan, want dan zweeft de seringengeur zo de kamer in. Heerlijk. 

Het is nu zo mooi buiten met die boom en alle andere voorjaarsbloeiers. Gek genoeg heb ik dit jaar geen enkele tulp in de tuin en dat terwijl ik er van het najaar toch ruim 50 de grond had ingestopt. Heel jammer want mijn border is prachtig groen met wat rose van het gebroken hartje en wat blauw van de akelei, maar niet zo fleurig als andere jaren. Iemand heeft ondergronds een feestmaal gehad aan die tulpenbollen of ze waren ziek en zijn daardoor niet opgekomen. Helaas pindakaas. 

Ondertussen groeien de zelfgekweekte stamboomtomaten als kool en die ben ik steeds een beetje aan het afharden door ze overdag buiten te zetten en ik hoop ze volgend weekend dan in de moestuinbak te zetten. Daarvoor moet ik dus eerst nog aarde halen want dat is op. 

Genoeg te doen dus in de tuin behalve genieten van de geur van seringen. Als ze nu even opschieten met die wasmachine brengen, dan kunnen de lakens er meteen in en kunnen die drogen bij de seringenboom zodat ik vannacht of morgennacht kan slapen onder mijn eigen seringengeur. 

Foto van vroeger

Afgelopen week was de koninklijke top 500 op NPO Radio 2 en daarin kwam het liedje "Foto van Vroeger" van Rob de Nijs voorbij. Ik had het al een hele tijd niet gehoord, maar de tekst boorde zich in mijn ziel en blijft maar rondzingen in mijn hoofd. 

En dat is ook niet zo gek, want het markeert precies de situatie waarin ik me nu bevind. Mijn vader is aan het laatste eindje van zijn leven bezig met veel downs en af en toe een up. Het kaarsje brandt langzaam op, maar het kan ook maar zo zijn dat het vlammetje plotseling uitwaait. Het is zeker dat hij niet meer naar huis kan en er komt een definitieve plek voor hem in een verzorgingshuis bij ons in het dorp. Hij staat daar boven aan de lijst en het is een gek idee dat er eerst iemand dood moet gaan voor hij daar terecht kan. 

Aan de ene kant hoop je dat er snel plek is voor hem, want hij wil daar nog graag naar toe omdat hij het gevoel heeft dat hij dan dichter bij ons, zijn kinderen is, en aan de andere kant weet je dat op het moment dat het bericht komt dat een andere familie dan veel verdriet heeft. Dat is een dubbel gevoel. 

Ondertussen hebben we (mijn broer, zus en ik) de eerste stap gezet om het ouderlijk huis leeg te maken en zijn we afgelopen week begonnen met de zolderverdieping. Daar stond ik in mijn oude zolderkamer met niet alleen letterlijk foto's van vroeger in mijn handen, maar ook in mijn hoofd. Want daar op die zolderkamer droomde ik over het ontmoeten van mijn prins op het witte paard en toen dat gebeurde, al was het een prins in een groene volkswagen polo, droomde ik over een lang leven samen vol liefde en geluk. 

Die dromen kwamen allemaal uit en terwijl ik daar over aan het mijmeren was in mijn hoofd trok mijn broer een aantal dozen achter de deurtjes op zolder vandaan en uit een van die dozen kwam mijn trouwjurk! Ik wist dat hij daar ergens lag, maar had er geen rekening mee gehouden dat ik hem zou tegenkomen. Mijn hoofd vulde zich met nog meer foto's van vroeger, van die stralende dag in mei, nu bijna 32 jaar geleden waar ik het jawoord gaf aan mijn prins. Die dag waar we zo stralend gelukkig waren en zoveel van elkaar hielden en dat altijd bleven doen (en ik nog doe) totdat ik voorgoed afscheid moest nemen van mijn prins. En daar op die zolder liepen heden en verleden dwars door elkaar heen. 

We zijn er nog lang niet in dat huis, er moet nog veel gebeuren. De grote boekenkast moet nog worden doorgelopen. Bij een vluchtige beschouwing zag ik al dat er vele boekenvrienden van vroeger tussenstaan. Heel veel oude boeken zijn er, nog van mijn opa en omdat ik de lezer ben van de familie, mag ik daar doorheen en gek genoeg kijk ik er naar uit om die pareltjes van vroeger weer te lezen. 

Dozen vol dia's zijn er nog en dozen vol foto's waarvan ik veel mensen die daar opstaan niet eens ken. Kortom voorlopig lopen al die foto's van vroeger nog wel even door mijn hoofd. Ik denk dat iedereen die een ouderlijk huis moet opruimen daar mee geconfronteerd wordt en dat mooie herinneringen met zich mee kan brengen. En dat is wat dit liedje van Rob de Nijs zo goed beschrijft. Er zijn zoveel fijne herinneringen aan een liefdevolle en fijne jeugd. "Mijn moeder was thuis, dus wat kon me gebeuren", zingt Rob en zo was het precies. 

Het was altijd een fijn thuis om naar terug te keren, ook later toen ik al uit huis was en ook voor mijn man en kinderen. Dat huis verdient dan ook een liefdevolle ontmanteling en dat gaan we dus ook doen. Ik hoop dan ook dat het ons gegeven is om nog samen met mijn vader die foto's van vroeger te bekijken en mooie herinneringen op te halen. In de hoop het laatste stukje op zijn pad mee te mogen wandelen en het hem zo comfortabel mogelijk te maken. 

 

42 jaar geleden in mijn nieuwe zolderkamer!

Van rozen én een beschermheer!

Ik heb even vrij en dat is heel erg lekker omdat ik zo gelegenheid had en heb om in mijn rouwtuin te gaan zitten om stil te staan bij het verlies van mijn lief dat afgelopen maandag alweer twee jaar geleden was. Het is fijn om zo'n dag dan niet hoeven te werken. Dochter was ook vrij en samen brachten we de dag door en s'avonds kwamen zoon en zijn gezin en mijn broer en zijn vrouw een hapje eten. Dat was fijn. 

De dag daarop ging s'avonds de bel. Ik verwachtte niemand maar ging toch kijken wie er aan de deur was. Daar stond mijn neef van 16 met een bos rozen in zijn hand. Na zijn zwemtraining kwam hij even langs omdat hij maandag moest werken en dus niet samen met ons kon eten, maar toch erg behoefte had om over zijn oom te praten. Omdat hij hem ook nog steeds zo mist. 

Wat een warmte en liefde mag ik toch ervaren van de mensen om mij heen. Dat is zo'n groot cadeau! En wat geniet ik van mijn mooie rozen! Het is dus maar goed dat ik even niet werk want dan kan ik er de hele dag van genieten. 

Pas volgende week vrijdag hoef ik weer te werken en voor mijn gevoel ligt er dus een zee van vrije tijd voor me, maar dat geeft me ook gelegenheid om zaken in en rond het huis aan te pakken waar ik anders niet zo snel aan toekom. 

De belastingaangifte riep nog en hier een daar een extra huishoudelijke klus, zoals de ramen lappen aan de binnenkant. Daar heb ik een hekel aan, mijn man deed dat altijd, maar nu moet ik er toch echt aan geloven. Zeker toen gisteren de kozijnenman langs kwam. (en ik me dus wel een beetje schaamde voor mijn vieze ramen). 

Want tot mijn grote schrik zag ik een tijdje geleden dat de ouderdom heeft toegeslagen in de kozijnen bij de keuken. De gaten vallen er in! En aangezien ik er voor moet zorgen dat het huis gezond blijft ben ik me gaan oriënteren op nieuwe, kunststof kozijnen! Vroeg hier en daar eens naar ervaringen van mensen die al zulke kozijnen hebben en gisteren kwam kozijnenman 1 op bezoek om de boel te aanschouwen en een offerte op te stellen. 

Kater Tim is doorgaans niet zo van het bezoek. Familie vindt hij tegenwoordig prima, maar bij vreemden neemt hij meestal de kuierlatten naar boven. Ik ging met de kozijnenman in de keuken zitten, gaf hem koffie en luisterde naar zijn verhaal en daar kwam Tim aangewandeld. Hij ging bij mijn voeten liggen en toen we een rondje door het huis moesten maken om al die kozijnen op te meten volgde hij ons op de voet! Ik heb een waakpoes! Het was een aardige vent, maar toch vond ik het heel grappig dat ik een kleine, grijze beschermheer heb. 

Na de lunch ging ik de tuin in om daar eens orde op zaken te stellen en ook daar kwam Tim me assisteren. Het was heerlijk buiten en aan het eind van de middag was de GFT kliko vol en de helft van de tuin weer netjes. Dan kunnen we de paashaas met een gerust hart vragen om zondag eieren te verstoppen in de tuin, want Arthur en Laurens komen een weekend logeren en Arthur hoopt heel erg dat de paashaas langskomt. 

Genoeg te doen dus en dus moet ik nu mijn koffie maar eens opdrinken en aan de slag. De was van mijn vader moet gedaan, de planten willen water, de wc wil een sopje en de ramen roepen ook. Maar eens zien of ik daar nog aan toe kom, want ik moet óók genieten van mijn mooie rozen! 

Knettergek

Vanmorgen was ik op mijn sportclubje. Zo'n sportclubje waar je in een uur tijd op zes banken allerlei oefeningen doet. Elke 10 minuten schuif je dan een bankje op. Terwijl ik op mijn derde bankje mijn conditie lag te verbeteren luisterde ik de conversatie af tussen bank 1 en bank 2. 

De dame op bank 1 had een keurige stem met Gooische allure en een flinke rollende R, de dame op bank 2 had een hele fijne stem om naar te luisteren en ze hadden het over alle wereldproblematiek. Daar valt natuurlijk genoeg over te zeggen en van de oorlogen die nu aan de gang zijn gingen ze naar de kabinetsformatie en toen we allemaal weer een bankje waren opgeschoven kwam het gesprek over de problemen dichter bij huis. 

Iemand die de dames allebei kende had relatie en/of psychische problemen. Allemaal heel naar en verdrietig natuurlijk, maar het is ook een beetje gek om dat allemaal aan te horen terwijl je ligt te gymmen  en ontwijken kon ik het niet want ze hadden nogal een harde stem. Uiteindelijk waren ze het er over eens dat het diep triest was en werd de voorgestelde therapie besproken en hoewel ze al die tijd nogal eensgezind waren werd met dit thema duidelijk dat de meningen verschillend waren. 

De standpunten werden van beide kanten uitgebreid toegelicht, de stemmen werden nog iets harder en ik lag net te denken zal ik ze vragen of ze hun klep willen houden toen de Gooische R boos uitriep: Knettergek wordt je van al die problemen van andere mensen! Waarop de vriendelijke stem in de lach schoot en vroeg, zijn we niet allemaal een beetje knettergek? 

Daar moest de Gooische R ook om lachen en schoven we weer een bankje op. Dat wil zeggen dat ik mijn rondje had gedaan en weer op huis aan ging. Daar at ik een boterham en dronk ik een kop koffie en toog naar de kapper om de grijze haren weg te laten werken en weer fatsoenlijk in model te laten knippen. 

Toen ik binnenkwam zat er een man in de stoel naast mij die in gesprek was met de kapper die hem knipte en terwijl mijn kapster de verf ging mengen hoorde ik die buurman zeggen: Ik voel mij hier niet meer veilig in dit land. Op klaarlichte dag wordt iedereen zomaar overvallen en die regering hier is ook niks. Iedereen is knettergek! 

Knettergek, dat was al de tweede vandaag. De kapper naast mij, humde maar zo'n beetje en de man vervolgde, dat hij hier in dit land niet meer wilde wonen. Hij had zijn boeltje gepakt en woonde nu in het buitenland. Oh ja, vroeg de kapper, en waar woont u dan. In de Dominicaanse Republiek! 

Toen hij klaar was stond hij op en zag ik dat het een boomlange man was, wat krom in de schouders en zeker al dik in de zeventig. Terwijl hij zijn portemonnee te voorschijn haalde keek hij mij en een andere klant via de spiegel aan en zei toen, nee hoor het is hier niet meer veilig, iedereen is knettergek. 

De man schuifelde naar buiten en de andere dame keek mij aan en zei in plat Amsterdams: Hij voelt zich hier niet meer veilig en gaat dan in de Dominicaanse Republiek wonen. Nou schiet mij maar lek! Dat heb ik natuurlijk niet gedaan want dat zou wel heel gek geweest zijn. 

Arthur zegt altijd dat ik een beetje gekke oma ben, maar het stempel knettergek wil ik toch niet hebben. 

Over Arthur gesproken, ik ga hem maar eens ophalen, want meneer komt gezellig een nachtje logeren. 

Tomaat (RVDM)

 Een paar weken geleden had ik zin in iets lekkers, iets zoets. Nu was ik toevallig in de buurt bij een groentejuwelier en daar kocht ik niet alleen een bakje vers fruitsalade, maar ook drie tomaten van zeer goede komaf. Tomaten met een stamboom zeg maar. Althans dat deed de prijs vermoeden, want ze waren erg duur. Maar goed altijd nog gezonder dan een taartje bij de bakker. 

Ze waren ontzettend lekker dus voor een keer prima. Het was half februari, buiten was het grauw en de regen kwam met bakken uit de lucht, maar heel voorzichtig begon ik te dromen van tomaten uit eigen tuin. Lekkere tomaten uit eigen tuin! 

Daarom ging ik naar de schuur en haalde de zak met zaai- en stekgrond, waste het plastic bakje af van mijn fruitsalade (ook al zo lekker), schepte een laagje grond in het bakje en daar legde ik een dun plakje van mijn stamboomtomaat op. Drukte de boel een beetje aan, goot er wat water op en deed het dekseltje erop en zette het op de vensterbank. 

Na een week of wat zag ik wat gebeuren en ja hoor daar kiemden de tomatenzaadjes. Ik liet ze zo staan tot ze met hun hoofd tegen het dekseltje stoten en haalde toen het dekseltje eraf. Elke ochtend als ik de luxaflex opendeed keek ik of ze het nog naar hun zin hadden en gaf ze peptalk. 

Vandaag heb ik ze alle acht heel voorzichtig verspeend en ze een grotere behuizing gegeven. Als het een beetje meezit dan heb ik van de zomer mijn eigen stamboomtomaten en dan kan ik zeker zeggen dat mijn aankoop een goede investering is geweest, maar zover is het nog lang niet. Al was het natuurlijk toch een goede investering want ze waren erg lekker en gezond. 

Ondertussen las ik in de blog van Elizabeth dat het al weer tijd is voor het recept van de maand. Ik heb al eens een recept gegeven van mijn schoondochter van een heerlijke tomatentaart, maar daar is het nu nog niet de tijd voor omdat die tomaten er nog niet zijn. 

Dan maar een recept van mijn eigen tomatensaus. Je hebt nodig:

• 2 blikken tomaten
• 1 klein blikje tomatenpuree
• 1 ui gesnipperd
• 2 tenen knoflook
• 1 laurierblaadje
• peper en zout
• theelepel oregano
• verse peterselie

In een beetje olijfolie fruit ik de uitjes en de knoflook even aan tot ze glazig zijn en schep dan de tomatenpuree erbij. Dat bak ik even heel zachtjes mee. Dan de tomaten uit blik erbij en de oregano en de laurier. Deksel op de pan en een half uurtje op een klein vuurtje zachtjes laten sudderen. 

Daarna kun je er vele kanten mee uit. Ik pureer hem eigenlijk altijd met de staafmixer (met de peterselie) tot een gladde saus. Je kunt hem gebruiken als spaghettisaus, maar meestal gebruik ik hem om lasagne te maken. 

Daarvoor heb je nog nodig:

• een grote zak gewassen spinazie
• een uitje gesnipperd en een teentje knoflook
• wat nootmuskaat
• een bol mozzarella
• geraspte kaas 
• bechamelsaus als optie.
• vellen gedroogde volkorenlasagne

In een wok fruit je het uitje en de knoflook even aan en schep dan in porties de spinazie erbij totdat alles geslonken is. Breng hem op smaak met nootmuskaat en wat peper. Ik pureer zelf de spinazie altijd tot een gladde laag omdat de lasagna dan mooier wordt én omdat Arthur het dan beter eet. 

In een grote ovenschaal maak je laagjes met eerst tomatensaus en dan spinazie. Op de middelste laag leg ik blokjes mozzarella en op de laatste laag, ik eindig altijd met tomatensaus strooi ik of direct de geraspte kaas of als ik zin heb om het te maken of in huis heb en als ik eters krijg en ik het wat luxer wil hebben breng ik nog een laag bechamelsaus aan. Dan gaat de hele handel 40 minuten in de oven op 180 graden en na het bakken laat ik hem nog 15 minuten staan voor ik hem aansnijd. 

Als ik over heb dan snijd ik de lasagne in stukken en verpak de stukken in bakpapier, daar weer een diepvrieszakje over (die kun je daarna opnieuw gebruiken) en zo heb ik een voorraadje van lekker en een gezond maaltje. 

En nu maar hopen dat mijn stamboektomaten goed groeien en veel tomaten opleveren.